|
|
|
|
| Zbigniew Dunajewski - wspomnienie nikłe o ojcu |
| Dodano: poniedziałek, 03 listopada 2025 - 10:27 Autor: paplak |
 Niestety był tylko chwilą w moim życiu lecz jak Ważną jak Wielką... Dlatego chcę tę biografię ofiarować Jemu. To rodzaj hołdu pamięci o moim Ojcu...
Maria Zbigniew Dunajewski
Urodził się w Dynowie w 1907 roku. W siódmym roku życia został porażony chorobą Heinego-Medina wskutek czego doznał zupełnego bezwładu obu nóg. Od tamtej pory był do końca przykuty do wózka inwalidzkiego.
Wiadomości z zakresu Szkoły Powszechnej Zbyszek pobierał w domu rodzicielskim. Po przeniesieniu się z Dynowa do Wołkowyska uczył się w Seminarium Nauczycielskim w Swisłoczy pow. Wołkowysk.
W roku 1926 Zbigniew Dunajewski jedzie do Krakowa i rozpoczyna studia artystyczne w Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego. Tam pod kierunkiem profesora Jana Raszki studiuje rzeźbę i do roku 1931 przebywa w Krakowie. W tymże roku stara się o przyjęcie do Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, jednak ze względu na swoje kalectwo nie dostaje się. W roku 1931 Zbigniew Dunajewski zdaje egzamin do Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i zostaje przyjęty. Przenosi się do stolicy. Studiuje rzeźbę w pracowni profesora Tadeusza Breyera. - Chciałbym zacytować słowa ojca
zapisane w jego Curriculum Vitae - “Dążeniem mojem było ukończyć Wydział Rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie lecz niestety mimo dopuszczenia mnie do egzaminów wstępnych które zdałem z wynikiem pomyślnym, ułomność moja była przeszkodą dla grona profesorskiego Krakowskiej Akademii toteż w dalszej konsekwencji pozbawiono mnie w niej miejsca " tu chciałbym dodać iż ojciec miał wielki żal do Xawerego Dunikowskiego w tym czasie wykładowcy w Akademii Krakowskiej. - "Powyższa decyzja była dla mnie przeżyciem i dużo kosztowała mnie wysiłku przed zwątpieniem we własne siły i przed wewnętrznym się załamaniem.
I tutaj muszę przyznać że o wiele łatwiej znosiłem wszelkie braki finansowe które prześladowały mnie od początku studiów zwłaszcza od czasu choroby a następnie śmierci ojca (1929).
Od tego czasu byłem skazany wyłącznie na własne siły. Pomimo to ostatnim wysiłkiem woli postanowiłem jeszcze spróbować szczęścia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Tutaj dla mych dążeń los był łaskawszy bo oto po zdaniu egzaminów wstępnych ku mej radości zostałem przyjęty na Wydział Rzeźby i to bez żadnych zastrzeżeń.
Na tym miejscu muszę podkreślić swoje uznanie dla profesora Tadeusza Breyera przez którego zostałem zrozumiany a w dalszych latach studiów miałem możność korzystania z jego cennej korekty. Z tych względów moja wdzięczność do profesora pozostanie na zawsze”
W roku 1936/37 Zbigniew Dunajewski zaczyna brać udział w wystawach Instytutu Propagandy Sztuki i Zachęty. W roku 1938 w dorocznym salonie "Zachęty" otrzymuje pierwszą nagrodę za rzeźbę "Ariadna".
Z nagrodzonych prac w konkursach otrzymuje pierwszą nagrodę za godło górników w płaskorzeźbie. W roku 1939 przygotowuje się do następnego salonu niestety wybucha wojna. Okres okupacji jest prawie wykreślony z działalności artystycznej. Z opowiadań rodzinnych wiem iż w czasie okupacji ojciec wyrabiał z papier-mache różne prace: figurki, szopki na święta aby przeżyć jakoś okupację. Niestety nie zachowały się żadne prace ani zdjęcia z tamtych lat. Po wyzwoleniu Zbigniew Dunajewski z zapałem zabiera się do pracy twórczej.
Bierze udział we wszystkich niemalże wystawach, Okręgowych, Ogólnopolskich i zagranicznych. W latach 1950-53-54-Ogólnopolska Wystawa Plastyki-"10 lat Ludowego Wojska Polskiego w Plastyce" w Warszawie; rok 1953 wystawa "Rzeźba Warszawska 1945-60 " Za granicą bierze udział na międzynarodowej wystawie rzeźby w Carrarze w 1957 r. Wystawa w Chinach "Nowa Polska Sztuka". Bierze udział w konkursach uzyskując nagrody i wyróżnienia między innymi wyróżnienie na Łuk Triumfalny w Lublinie i pierwsza nagroda na pomnik Feliksa Dzierżyńskiego-realizacja. Realizuje też pomnik Jana Kilińskiego w Trzemesznie. Mieszka w Warszawie na Saskiej Kępie do 1950 roku. W tymże roku zamienia mieszkanie na Saskiej Kępie na ulicę Smolną 34 w Śródmieściu i tam mieszka i tworzy do śmierci. W 1953 roku bierze ślub ze Stanisławą Czerniszewską a 08.11.1955 roku przychodzi na świat syn Paweł Stanisław.
Zbigniew Dunajewski umiera w Warszawie 19.11.1966 r przeżywszy 59 lat.
Pochowany w Warszawie na cmentarzu Stare Powązki
|
|
|
|
|
antoni_dz