Serwis Polskiego Towarzystwa Genealogicznego

Czasami zastanawiam się, czy warto się produkować, skoro tylko do 10% osób (według testu przeprowadzonego na początku obecnego wieku na losowo wybranych reprezentantach społeczeństwa) w pełni odczytuje intencję i rozumie, co się do nich mówi i co przeczytało.

Dyskusja w końcu stanęła na sprawie herbu, jako znaku własnościowego, osobistego, rodzinnego, firmowego, itp., który mógłby być opracowany i zatwierdzony przez kompetentny urząd. I tylko tyle. Tu nie ma żadnej mowy o oficjalnym bądź nawet nieoficjalnym przyznawaniu szlachectwa, a więc nie ma też niebezpieczeństwa powrotu do stanowego rozwarstwienia społeczeństwa polskiego (szlachta, mieszczaństwo, włościanie). Poza tym, jak widać z podanych przykładów, ani w Kanadzie, ani też w Szwajcarii, nie ma obligatoryjnego przyznawania herbów, nawet za niewątpliwe zasługi, ale zatwierdzanie nowoopracowanego herbu na wniosek zainteresowanych osób.

Spustoszenie mentalne (etyczne i moralne), zatarcie rozeznania między tym co naganne a dobre, niszczenie szlachetnych wzorców, jednocześnie przy wpajaniu ludziom całymi latami niechęci do wszystkiego, co przedwojenne - będzie niestety owocowało "... pojawianiem się zarzutów, dziwnymi dywagacjami, kpinami...", chociażby na polu heraldyki, która nadal dla wielu jest wiązana ze stanem, który wiekami gnębił pospolity lud.

Z mojego punktu widzenia jest wręcz odwrotnie: okres przedwojenny to czas nasilonego niszczenia heraldyki, tradycji etc a przedstawianie "Międzywojnia" i powojennego "socjalizmu" jako skrajności to obraz fałszywy. Podobnie jak wyobrażenie "Sanacji" jako formacji politycznej odwołującej się do I RP, etc
Zarówno deklaratywnie jak i w działaniach (te były ograniczone, nie wszystkie postulaty zostały - na szczęście -zrealizowane) .
Sam mechanizm ograniczający patrzenie na tradycje ograniczone (od dołu) do 1918 jest nie tylko niespójny, ale wręcz sprzeczny wewnętrznie.
Oczywiście, jeśli rozpatrywać budowanie tradycji nie od zera ("nowozarejstrowane znaki"), a w nawiązaniu do starszych narracji.

Ustawa z dnia 17 października 2008 r. o zmianie imienia i nazwiska
....
Art. 4. 1. Zmiany imienia lub nazwiska można dokonać wyłącznie z ważnych powodów...

stąd "Można zmienić nazwisko na historyczne" brzmieć powinno
"jeśli można zmienić nazwisko to można na historyczne..." gdy
"ubiegająca się o zmianę nazwiska posiada członków rodziny o tym nazwisku." (art. 5) przy czym członek rodziny to "małżonek i wstępny" (art. 3)

to nie to samo co "można"

regulacja prawna istnieje, zapewne jest różnie stosowana. "Ważne powody" (a wyłącznie z takich można), nei są obiektywnym kryterium, a lista (art. 4) nie jest zamknięta - to tylko przykłady ważnych powodów - tj te, które nie powinny być negowane.

W istocie okres międzywojenny to także dalszy rozwój nowoczesnej heraldyki (wted łączono to z genealogią),jako nauki pomocniczej historii. I wysokiego poziomu tej wiedzy, bo zajmowali się nią zawodowi historycy. Jednocześnie rynek innych zapotrzebowań społecznych, zręcznie zakamuflowanych pod płaszczykiem Instytutu Heraldycznego stanowiącego pomieszanie tradycji z elementami wiedzy i fałszerstwa. Choć na wyższym poziomie niż dzisiejsze organizacje pseudoszlacheckie i orderowe. A oficjalnie postępująca powoli reforma rolna, polityka antyziemiańska w sferze fiskalnej i zmierzch arystokracja i ziemiaństwa (utożsamianego ze szlachtą). O „walce” ze szlachectwem z jednoczesnym promowaniem go w celach politycznych już wspominałem. (Związki Szlachty Zagrodowej). Nowa współczesna heraldyka to raczej niewiele może mieć wspólnego z tradycją, bo jej szersza oferta jest raczej otwarta na szerokie forum, choć „łaknących” herbów szlacheckich w imię choćby tradycji po kądzieli może być całkiem sporo. Jak wspominałem przed laty w Pro Fide Rege et Lege ostatni osobą apelujący o Heroldię przy Kancelarii Prezydenta RP był dr Andrzej Ciechanowiecki, używający dość dziwacznego tytułem hrabiowskiego „uznanego” przez Zakon Kawalerów Maltańskich. Jemu jednak przysługiwały całkiem inne cele w tej idei niż Nowej Heroldii.