Serwis Polskiego Towarzystwa Genealogicznego

flag-pol flag-eng home login logout Forum Fotoalbum Geneszukacz Parafie Geneteka Metryki Deklaracja Legiony Straty
piątek, 29 marca 2024

longpixel


Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu
Zobacz poprzedni temat Wersja gotowa do druku Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zobacz następny temat
Autor Wiadomość
Kinga_BialekOffline
2 Temat postu: Rodzna Bierbasz, Parafia Mir, Bialorus  PostWysłany: 03-05-2021 - 17:34
Sympatyk


Dołączył: 03-05-2021
Posty: 10

Status: Offline
Witam! Poszukuje wszelkich informacji na temat rodziny Bierbasz. Wszelkich wskazowek, gdzie moge znalezc spis parafian z parafii Mir, Bialorus. Wszelkie zdjecia, metryki, spisy mile widziane. Pozdrawiam
 
 Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość Wyślij email  
Odpowiedz z cytatem Powrót do góry
Arek_BerezaOffline
Temat postu: Rodzna Bierbasz, Parafia Mir, Bialorus  PostWysłany: 03-05-2021 - 18:15
Zasłużony
Sympatyk


Dołączył: 26-06-2015
Posty: 5780

Status: Offline
https://kresy.genealodzy.pl/gub_wil_87/arch_droht.html
 
 Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość  
Odpowiedz z cytatem Powrót do góry
Kinga_BialekOffline
Temat postu: Rodzna Bierbasz, Parafia Mir, Bialorus  PostWysłany: 03-05-2021 - 20:33
Sympatyk


Dołączył: 03-05-2021
Posty: 10

Status: Offline
Dziekuje.
Jestem w tym kompletnie nowa i jak mala dziewczynke nalezy pokierowac.
Jak to sie odbywa?
Mam sie skontaktowac z archiwum w Drohiczynie i poprosic o kopie dokumetu?
Interesuje mnie najbardziej spis parafian z roki 1919-1920 i 1925 w calosci.

_________________
Kinga Bialek
Nazwiska: Bierbasz, Archalowicz, Achralowicz
Miejsca: Bierbasze, Szkody, folwark Michalowo, folwark Marysin, Slonim, Blosznia, Zablocie, Nowa Mysz
parafie: Mir, Molczadz
 
 Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość Wyślij email  
Odpowiedz z cytatem Powrót do góry
iwonasudnikOffline
Temat postu: Rodzna Bierbasz, Parafia Mir, Bialorus  PostWysłany: 03-05-2021 - 21:53
Członek PTG


Dołączył: 27-02-2011
Posty: 193
Skąd: wroclaw
Status: Offline
Kinga pozdrawiam

_________________
szukam potomków rodzin ze Zbycina okolice Mira,Połoneczki
nazwisk:Hrynkiewicz-Sudnik,Lewkowicz
 
 Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość  
Odpowiedz z cytatem Powrót do góry
ROMAN_BOffline
Temat postu: Re: Rodzna Bierbasz, Parafia Mir, Bialorus.  PostWysłany: 04-05-2021 - 00:07
Sympatyk


Dołączył: 08-01-2012
Posty: 1192

Status: Offline
Kingo, dobry wieczór.

Zebrałem trochę informacji o tatarskim rodzie szlacheckim [ może kniaziowskim rodzie] Bierbaszów / Birbaszów, którego gniazdem rodowym była wieś Bierbasze w byłym powiecie nowogródzkim [ nowogrodzkim ]. Może przydadzą one Ci się w Twoich badaniach i poszukiwaniach?

Z Twojego postu wynika, że rodzina Bierbaszów zamieszkiwała w parafii Mir, która obecnie ma znajdować się na Białorusi. W obecnych granicach Polski osób o nazwisku Bierbasz w roku 2002 zamieszkiwało 122, w tym 53 mężczyzn i 69 kobiet. Zatem, nie jest to popularna nazwa osobowa w Polsce. Szczegółowy rozkład występowania wspomnianego nazwiska w powiatach zobaczysz na mapie, którą zamieszczam pod linkiem:
http://nlp.actaforte.pl:8080/Nomina/Ndi ... o=Bierbasz
W roku 2021 na dzień 1 lutego w obecnej Polsce osób o nazwisku:
Bierbasz mieszkało 126, w tym 68 mężczyzn i 58 kobiet;
Bierbasz – Juchnowicz 40, w tym 21 mężczyzn i 19 kobiet;
Juchnowicz – Bierbasz 19, w tym 9 mężczyzn i 10 kobiet.
[ za: Wykaz nazwisk męskich i żeńskich ( wg pola nazwisko aktualne ) występujących w rejestrze PESEL z uwzględnieniem nazwisk osób zmarłych, stan na dzień 1 lutego 2021 roku, który znajduje się w Serwisie Rzeczypospolitej Polskiej ]

Pytasz: „(…), gdzie moge znalezc spis parafian z parafii Mir, Bialorus. (…).”. Mir [ po białorusku Мір ] – osiedle typu miejskiego na Białorusi, położone w obwodzie grodzieńskim, w rejonie korelickim, około 85 km na południowy zachód od Mińska. Nie podałaś z jakiego wyznania mają pochodzić spisy parafian z parafii Mir. Obecnie w miasteczku Mir na Białorusi mają swoje siedziby dwie parafie prawosławne [ w dekanacie korelickim ] – pw. Świętej Trójcy i pw. św. Jerzego Zwycięzcy, a także jedna parafia rzymskokatolicka pw. św. Mikołaja. Przed rokiem 1939 w mieście Mir, które w tym czasie znajdowało się w Polsce, w województwie nowogródzkim, w powiecie stołpeckim, w gminie Mir znajdowała się rzymskokatolicka parafia pw. Świętego Mikołaja Biskupa. Przed rokiem 1939 w Mirze znajdowała się też cerkiew prawosławna, meczet i synagoga. W drugiej połowie XVIII wieku Mir zyskał miano „cygańskiej stolicy”: mieszkał tutaj cygański król Wielkiego Księstwa Litewskiego, któremu w roku 1787 książę Karol Radziwiłł dał przywilej władzy sądowniczej nad Cyganami.
W mieście Mir miała swoją siedzibę stara parafia rzymskokatolicka pw. św. Mikołaja, która w roku 1865 została zlikwidowana przez władze carskie a kościół został przejęty przez cerkiew prawosławną, w którym powstała cerkiew. W tym czasie w samym mieście Mir było 200 katolików. Dopiero gdy Polska odzyskała niepodległość w roku 1918 do miasta Mir powrócił kościół rzymskokatolicki jako instytucja. Między rokiem 1921 a rokiem 1939 Mir znajdował się w Polsce. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Zachodniej Białorusi 17 września 1939 roku Mir stał się częścią Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej.
Do roku 1939 do parafii rzymskokatolickiej w mieście Mir należało około 101 miejscowości.

Profesor dr hab. Alina Duchlińska – Naruszewicz z Uniwersytetu Warmińsko – Mazurskiego w Olsztynie uważa, że nazwisko Bierbasz ma następującą genezę:
„Bierbasz. Nazwisko pochodzi od nazwy miejscowej Bierbasze, odnotowanej na terenie byłego powiatu nowogrodzkiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XV, cz. I s. 146. Nazwisko ma także następujące potencjalne podstawy etymologiczne: 1. staropolskie bierać/birać 2. imię Biernat, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków t. 1, s. 36, 3. niemiecki rzeczownik Bier ‘piwo’ 4. imię pochodzenia aramejskiego Barabasz, to od Bar abba ‘syn ojca, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. I A-K, Kraków 1999, s. 19-20.”.

Przyjmując, że nazwisko Bierbasz pochodzi od nazwy wsi Bierbasze, która miała się znajdować w byłym powiecie nowogrodzkim. Przed rokiem 1939 wieś Bierbasze [ inna nazwa Birbasze ] znajdowały się w Polsce, w powiecie stołpeckim, w ginie Mir, w parafii rzymskokatolickiej Świętego Mikołaja Biskupa w mieście Mir. W tym czasie wieś Bierbasze była określana jako zaścianek [ szlachecki ].
Według danych zawartych na stronie 146 w tomie XV, w części 1 z roku 1900 Słownika geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich Bierbasze, Birbasze była to wieś w powiecie nowogrodzkim, w okręgu polskim i gminie Mir, w której było 23 osad.
http://dir.icm.edu.pl/pl/Slownik_geogra ... V_cz.1/146

Zakłądając, że Bierbasze [ Birbasze ] było zaściankiem szlacheckim, i że nazwisko Bierbasz pochodzi od nazwy tej wsi, to osoby noszące miano Bierbasz z dużym prawdopodobieństwem pochodzą ze stanu szlacheckiego. Z jakimś prawdopodobieństwem to nazwa wsi [ zaścianka szlacheckiego ] może pochodzić od imienia Birbasz / Bierbasz.
Zatem, można powiedzieć, że wieś Bierbasze [ Birbasze ] jest gniazdem rodowym Birbaszów.

Czy istniał szlachecki ród Bibraszów?
Pewne poszlaki istnienia szlacheckiego rodu Birbaszów można znaleźć w poemacie epickim Adama Mickiewicza pt. Pan Tadeusz, czyli Ostatni zajazd na Litwie. W poemacie tym Adam Mickiewicz umieścił liczne postacie i rodziny szlacheckie, które wymienione są w różnych kontekstach:
1. rodziny szlacheckie, które brały udział w walkach w Soplicowie: Podhajscy, Birbaszowie, Hreczechy, Biergale, Isajewicze, Kotowicze;
2. przedstawiciele rodów szlacheckich, którzy uczestniczą w spotkaniu w karczmie przed polowaniem: Skorula, Wilbik, Juraha, Zagiel, Podhajski, Birbasz, Mickiewicz, Cydzik, Rymsza, Zubkowski, Terajewicz.
Adam Mickiewicz pisał:
1.
„(…).
Ale ja, z kniaziów! Pytać u mnie o patenta,
Kiedym został szlachcicem? Sam Bóg to pamięta!
Niechaj Moskal w las idzie pytać się dębiny,
Kto jej dał patent rosnąć nad wszystkie krzewinyť.
Kniaziu – rzekł Żagiel – świeć waść baki lada komu,
Tu znajdziesz pono mitry i w niejednym domuť.
Waść ma krzyż w herbie – wołał Podhahski – to skryta Aluzja,
że w rodzinie był neofita.
Fałsz – przerwał Birbasz – Przecież ja z tatarskich hrabiów Pochodzę,
a mam krzyże nad herbem Korabiów.
Poraj – krzyknął Mickiewicz – z mitrą w polu złotym,
Herb książęcy, Stryjkowski gęsto pisze o tym.
(…).”.
2.
„(…).
Sztab stał we dworze, a z nim zbrojnej szlachty wiele:
Podhajscy, Birbaszowie, Hreczechy, Biergele,
Wszyscy Sędziego krewni albo przyjaciele;
Na odsiecz mu przybiegli słysząc o napadzie,
Zwłaszcza, że z Dobrzyńskimi byli z dawna w zwadzie.
(…).”.
3.
„(…).
A tymczasem, Podhajscy i Isakewicze, Birbasze,
Wilbikowie, Biergiele, Kotwicze,
Widząc szlachtę Dobrzyńskich w tej ciężkiej niewoli,
Zaczęli z dawnych gniewów ostygać powoli:
Bo szlachta polska, chociaż niezmiernie kłótliwa
I porywcza do bitew, przecież nie jest mściwa.
Biega więc do Macieja starego po radę.
On koło wozów całą ustawia gromadę,
Każe czekać.
(…).”.
Kingo, proponuję Ci zajrzeć do poematu Pan Tadeusz i samej znaleźć informacje o rodzie Birbaszów i jego przedstawicielach opisanych przez Adama Mickiewicza. Jak nie posiadasz Pana Tadeusza to pod linkiem, który zamieszczam poniżej znajdziesz elektroniczne wydanie z roku 1906, które zostało wydane w Cieszynie.
https://sbc.org.pl/Content/310840/Publi ... C-6931.pdf

Birbosz i Birbasz — szlachta okoliczna tatarska w Nowogródzkiem.
Zobacz pod linkiem:
http://www.ciekawepodlasie.pl/strony/tatarzy/12/

W roku 1938 w Warszawie ukazał się III tom Rocznika Tatarskiego. Tatar Yili – Annuaire Tatare, który został wydany przez Radę Centralną Związku Kulturalno – Oświatowego Tatarów Rzeczypospolitej Polskiej. W tomie tym zostało zamieszczone opracowanie Stanisława Kryczyńskiego pt. Tatarzy Litewscy. Próba monografii Historyczno – Etnograficznej.
W tej publikacji znajdziesz trochę informacji o tatarskim rodzie szlacheckim Birbaszów v. Bierbaszów. Dane są zawarte na stronie 87 – 88 [ coś o herbie ] oraz stronie 109 [ etymologia nazwiska Birbasz ]. Nie będę cytował – sama przeczytasz.
Link do wspomnianego przeze mnie opracowania – wydanie elektroniczne:
https://sbc.org.pl/Content/326068/ii423 ... 0-0001.pdf

Piotr Borowski w opracowaniu pt. Szlachta Litewsko – Polska pochodzenia tatarskiego, który ukazał się w tomie 1, w zeszycie 3 Przeglądu Wschodniego, w roku 1991, na stronie 605 – 606 pisał:
„(…). Pochodzenia tatarskiego byli również ziemianie mirscy Birbasze. Według tradycji rodowej mieli wywodzić się od niejakiego Beir-Baszy, który przywędrował na Litwę za czasów wielkiego księcia W itolda i na chrzcie przybrał imię Juchno64. Według zachowanych przekazów źródłowych, w XVI w. byli oni prywatnymi ziemianami Iliniczów, osiadłymi w Mirszczyźnie65. W wyniku przeprowadzonej pomiary włócznej dóbr szlacheckich Szymko i Juchno Birbasze uzyskali w 1582 r. po 5 włók gruntu położonego w majętności świerżeńskiej66. Przez cały wiek XVII rodzina pozostawała tylko przy nazwisku Birbasz, natomiast na przełomie tego i następnego stulecia zaczęła podpisywać się jako Juchnowicz, nawiązując w ten sposób do „mitycznego” protoplasty Juchna, a wkrótce potem używać też tytułu kniaziowskiego. W 1717 r. stało się to powodem oskarżenia Birbaszów-Juchniewiczów przez instygatora Wielkiego Księstwa Litewskiego o bezprawne posługiwanie się tym tytułem. Oskarżeni proces zapewne wygrali, bowiem na dokumencie z 1731 r. jako świadek występuje Kazimierz kniaź Juchniewicz Birbasz. W XVIII-XIX stuleciu, mimo ubóstwa, rodzina Birbaszów kultywowała swe kniaziowskie pochodzenie i dlatego właśnie Adam Mickiewicz wprowadził wywodzących się „z hrabiów tatarskich” Birbaszów do swej epopei. O ubóstwie tej rodziny w XIX w. świadczy fakt, że w 1888 r. niejaki Wiktor Birbasz, katolik, posiadał zaledwie 8 dziesięcin ziemi w folwarku Daskiewicze koło Wsielubia w guberni mińskiej. (…).”.
Link do elektronicznego wydania wspomnianej przeze mnie publikacji:
https://studium.uw.edu.pl/wp-content/up ... ressed.pdf

Na Oficjalnej Stronie Stowarzyszenia Rodu Radziewiczów między innymi przeczytać można:
„(…). Są też echa z Dzikich Pól, dowody na żywotność tradycji muzułmańskiej w naszym żywiole słowiańskim. A może to tylko naturalna tęsknota za egzotyką, czymś niezwykłym, co wyróżnia nazwisko i losy poszczególnych ludzi? Kresy, ach, te Kresy ... Tatarzy, bo o nich mowa, znaleźli się na Litwie za czasów Olgierda i Witolda. Byli to jeńcy i emigranci. Mieli silne poczucie swojej odrębności. Przez męstwo i smykałkę wojenną postrzegani byli jako świetni i lojalni wojownicy. Mieli wyraźną strukturę społeczną. Wyodrębniła się tatarska arystokracja – lennik sporych nadań ziemskich, potem prości żołnierze, wreszcie wyzwoleni jeńcy. Wyodrębnia się cztery grupy Tatarów: hospodarskich (zwanych ziemianami), kozaków, prywatnych i ziemskich. Liczba Tatarów może być ustalona na podstawie popisu wojskowego z 1528 r., a spisano wówczas 544 Tatarów zobowiązanych do służby wojskowej, którzy łącznie wystawili 654 konie w siedmiu chorągwiach. Byli to Tatarzy hospodarscy i kozacy. Najbogatsi stawiali do 6-7 koni, przy normie 1 koń z ośmiu służb chłopskich.4 Tatarzy żenili się przede wszystkim z prawosławnymi Białorusinkami albo Litwinkami, ale potomstwo swe wychowywali na mahometan, na co nasza szlachta patrzyła krzywo. A przecież w dziejach rożnie bywało. Dość szybko utracili znajomość języka arabskiego i podlegali silnym procesom asymilacyjnym. Pozbawiona konfliktów symbioza polsko-tatarska trwała wiek, aż „Statut Litewski” pokazał Tatarom, gdzie ich miejsce. Już I Statut w 1529 r. „honor” Tatarów ocenił tak samo, jak „cześć” pozostałej szlachty (mowa tu o nawiązce szlacheckiej), ale nawet III Statut w 1588 r. zastrzegł wyraźnie, że Żid, Tatarin i kożdyj besurmanin na vrad prełożon byti - - nie majet (pozbawienie Tatarów dostępu do praw politycznych szlachty zdecydowały względy religijne).5 W 1631 r. dokonano tzw. rewizji dóbr tatarskich, zaczęto odbierać nadane wcześniej ziemie. Sporo mahometan postanowiło wtopić się w społeczeństwo polskie i przyjęło chrzest. To wtedy znaczna część Tatarów, by nie odróżniać się od żywiołu polskiego, zaczęła używać nazwisk polskich. Zaczęli też używać imion chrześcijańskich (Stefan zamiast Mustafa). Mówi o tym scena z IV księgi „Pana Tadeusza”: Waść ma krzyż w herbie, wolał Podhajski, to skryta Aluzyja, że w rodzie bywał neofita.” „Fałsz! Przerwał Birbasz, przecież ja z tatarskich hrabiów Pochodzę, a mam krzyże nad herbem Korabiów”. „Poraj, krzyknął Mickiewicz, z mitrą w polu złotym, Herb książęcy, Stryjkowski gęsto pisze o tym.
Ostatecznie przywilej Jana III Sobieskiego z 24 III 1677 r. nakazał rotmistrzów, chorążych i zarówno wszystkich Tatarów w różnych województwach i powiatach WKL mieszkających, uznawać za szlachtę. Dowody szlacheckie uzyskało przeszło 200 rodów.
Rozmowy o przodkach stają się wyznacznikiem budowania tożsamości rodowej. Rodzi się wiedza, która podana w formie opowieści uzmysławia członkom rodu jej dzieje. Historia przestaje trącić podręcznikiem, staje się żywym tłem. Ale etymologia już nic w tej sytuacji nie poradzi, a jedyne właściwe jest działanie genealogiczne. Tak, księgi metrykalne, archiwalne dokumenty i podania rodzinne, to niekończąca się opowieść – jeśli słuch ginie po człowieku, to nazwisko pozostaje. I historia nazwiska też. (…).”.
http://rodziewicz.waw.pl/stara-glt/hist.html

Z jakimś prawdopodobieństwem ród Birbaszów [ Bierbaszów, Berbaszów ] używał herbu Korab w odmianie. Można też spotkać w niektórych źródłach informację, że rodzina Bierbaszów oraz Juchnowicz – Bierbasz używała herbu Leliwa.

w Genetece na stronie
https://geneteka.genealodzy.pl/index.ph ... =&to_date=
znajdziesz trochę metryk rodu Birbasz / Bierbasz z parafii Mir:
• urodzenia z lat 1797 – 1801,
• małżeństwa z lat 1780 – 1801,
• zgony z lat 1797 – 1801.

Pod likiem, który zamieszczam znajdziesz mapę z roku 1924, która została wydana przez Wojskowy Instytut Geograficzny. Na mapie tej przy górnej krawędzi znajdziesz mniej więcej na środku zaścianek [ wieś ] Bierbasze:
http://maps.mapywig.org/m/WIG_maps/seri ... E_1924.jpg
Mapa jest aktywna, można ją powiększyć poprzez najechanie na ją kursorem i kliknięcie.

Był zaścianek szlachecki o nazwie Zbycin, który przed rokiem 1939 znajdował się w Polsce, w województwie nowogródzkim, w powiecie stołpeckim, w gminie Mir, w rzymskokatolickiej parafii Mir. Położony był on tuż nad rzeką Usza. Przynajmniej do roku 1938 miał on należeć do Wiktora Bierbasza?
Pod linkiem zamieszczam mapę z roku 1924, która została wydana przez Wojskowy Instytut Geograficzny, na której przy lewej krawędzi mapy w jej górnej części odnajdziesz zaścianek Zbycin.
http://maps.mapywig.org/m/WIG_maps/seri ... E_1924.jpg
Mapa jest aktywna.


Jest w Polsce Związek Tatarów Rzeczypospolitej Polskiej, który mieści się w Białymstoku.
Związek Tatarów Rzeczypospolitej Polskiej
ul. Bystrzycka 22B
15-161 Białystok
e-mail: adamowiczdj@gmail.com
tel.: +48 793 45 45 58
Strona internetowa:
http://ztrp.pl/
Możesz napisać, zatelefonować do związku i poprosić o pomoc, zapytać czy nie posiadają informacji o rodzie Birbaszów / Bierbaszów. Może ktoś z członków tego związku wie gdzie można albo u kogo można poszukiwać informacji o wspomnianej przeze mnie rodzinie tatarskiej, albo w jakim archiwum mogą być przechowywane metryki z parafii rzymskokatolickiej Mir.

Pozdrawiam – Roman.

Ps.

Możesz też spróbować skontaktować się z proboszczem parafii Mir na Białorusi i zapytać go czy nie wie gdzie mogą być metryki z parafii, spisy parafian [ w jakim archiwum ] z lat, które są w Twoim zainteresowaniu.
Dane kontaktowe znajdziesz pod linkiem:
http://bazapolonii.wspolnotapolska.org. ... ikoaja-Mir

Około 48 km od miasteczka Mir leży miasto Nowogródek. W Nowogródku znajduje się Rejonowy Oddział Związku Polaków na Białorusi w Nowogródku. Może warto spróbować skontaktować się z tym oddziałem Związku Polaków na Białorusi? Może pomogą Ci w uzyskaniu informacji o miejscu przechowywania metryk [ spisu parafian ] z parafii rzymskokatolickiej w mieście Mir z lat 1919 – 1945? Może członkowie wspomnianego przeze mnie związku pomogą Ci w uzyskaniu jakiś danych o członkach rodziny Birbaszów, która kiedyś mieszkała na terenie gminy albo parafii Mir?
Dane kontaktowe znajdziesz pod linkiem:
http://bazapolonii.wspolnotapolska.org. ... -Nowogrdku

Moim zdaniem obecna sytuacja na Białorusi nie sprzyja poszukiwaniom informacji genealogicznych w różnych instytucjach społecznych, kościelnych czy państwowych.


Roman.
 
 Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość  
Odpowiedz z cytatem Powrót do góry
Kinga_BialekOffline
Temat postu:   PostWysłany: 04-05-2021 - 19:42
Sympatyk


Dołączył: 03-05-2021
Posty: 10

Status: Offline
Panie Romanie bardzo Panu dziekuje za tak obszerny opis ze wskazowkami!
Przodkowie, to nie tylko imiona i nazwiska w drzewie genealogicznym, ale takze
historia poszczegolnych osob, a nawet calego rodu. Jeszcze raz bardzo dziekuje! Pozdrawiam i zycze milego dnia
 
 Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość Wyślij email  
Odpowiedz z cytatem Powrót do góry
WladzislawOffline
Temat postu:   PostWysłany: 04-05-2021 - 23:27
Sympatyk


Dołączył: 01-08-2017
Posty: 246

Status: Offline
Informacja ze Birbaszowie byli tatarskiego pochodzenia -- to podania. W wieku 16 podobnie ze byli prawoslawnymi.

Tatarami uwazane te rody, ktore w 19 wieku miali wyznanie muzulmanskie.

_________________
Związek Szlachty Białoruskiej. Forum Szlachecki: http://www.nobility.by/forum/
 
 Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość Wyślij email Odwiedź stronę autora  
Odpowiedz z cytatem Powrót do góry
Jaro_ChudzikOffline
Temat postu:   PostWysłany: 05-05-2021 - 16:52
Sympatyk


Dołączył: 23-02-2020
Posty: 276

Status: Offline
"Herbarz rodzin tatarskich w Polsce" Stanisława Dziadulewicza zawiera rozdział poświęcony szlachcie tatarskiej współcześnie wyznania chrześcijańskiego.
https://www.wbc.poznan.pl/dlibra/public ... 05/content
 
 Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość  
Odpowiedz z cytatem Powrót do góry
WladzislawOffline
Temat postu:   PostWysłany: 05-05-2021 - 21:23
Sympatyk


Dołączył: 01-08-2017
Posty: 246

Status: Offline
I 99% tych "tatar" -- to wymyslenia Dziadulewicza.

_________________
Związek Szlachty Białoruskiej. Forum Szlachecki: http://www.nobility.by/forum/
 
 Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość Wyślij email Odwiedź stronę autora  
Odpowiedz z cytatem Powrót do góry
Brozek_OskarOffline
Temat postu:   PostWysłany: 05-05-2021 - 21:40
Zasłużony
Członek PTG


Dołączył: 28-04-2011
Posty: 546
Skąd: Wrocław\Jędrzejów
Status: Offline
Władzisławie,

ale przecież w określenie pochodzenia nie liczy się religia z XIX wieku, ale pochodzenie od XIV-XVI wieku z Tatarów.
Idąc takim tokiem myślenia to moi przodkowie z nowogródzkiego byli z pochodzenia Polakami, bo byli katolikami w XIX wieku, zamiast Rusinami, z których się wywodzili.

Bardzo miło byłoby poczytać o "wymyśleniach" Dziadulewicza. Mnie zawsze bardzo ciekawi, jeśli jakieś źródło odbiega od prawdy i w którym miejscu się myli (jak np. większość teczek szlacheckich - mnóstwo fałszywych dokumentów, chyba w każdej).

Pozdrawiam serdecznie
Oskar Brożek

_________________
Szukam Domaszewicz, Łosowski, Leszczyłowski, Łomanowski, Betlewicz, Pawłowski i Nowicki z terenów dawnego województwa Nowogródzkiego, konkretniej okolic Lachowicz, Zubielewicz, Baranowicz, Nieświeża, Klecka, Krzywoszyna, Niedźwiedzicy, Słucka
 
 Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość Wyślij email  
Odpowiedz z cytatem Powrót do góry
Jaro_ChudzikOffline
Temat postu:   PostWysłany: 05-05-2021 - 22:07
Sympatyk


Dołączył: 23-02-2020
Posty: 276

Status: Offline
Dziadulewicz nie był bezkrytyczny w stosunku do legend. Moi Lipkowie (herbu Nałęcz) - wbrew legendzie o tatarskim pochodzeniu - w tym herbarzu zostali przez Dziadulewicza wzmiankowani jako szlachta rdzennie polska. W przeciwieństwie do Lipków o przydomku Mirza.
W świetle znanych dokumentów z XVI wieku uważam, że słusznie.
 
 Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość  
Odpowiedz z cytatem Powrót do góry
aka83
Temat postu: Re: Rodzna Bierbasz, Parafia Mir, Bialorus  PostWysłany: 06-05-2021 - 07:56
Zasłużony
Sympatyk


Dołączył: 17-05-2014
Posty: 559

Kinga_Bialek napisał:
Dziekuje.
Jestem w tym kompletnie nowa i jak mala dziewczynke nalezy pokierowac.
Jak to sie odbywa?
Mam sie skontaktowac z archiwum w Drohiczynie i poprosic o kopie dokumetu?
Interesuje mnie najbardziej spis parafian z roki 1919-1920 i 1925 w calosci.


Wystarczy zajrzeć do tomu IV "Wykazów z diecezji pińskiej" ks. Waldemara Żurka. Tom zawiera kilkaset stron dotyczących parafii Mir, m.in. oczywiście spisy parafialne, metryki. Ks. Żurek spisał i wydał w książce to, co jest w AD Drohiczyn. Nazwisko Bierbasz występuje w książce na 100% ktoś na Facebooku też szukał tego nazwiska w jakiejś grupie.

_________________
Aneta
 
 Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość Odwiedź stronę autora  
Odpowiedz z cytatem Powrót do góry
WladzislawOffline
Temat postu:   PostWysłany: 06-05-2021 - 17:51
Sympatyk


Dołączył: 01-08-2017
Posty: 246

Status: Offline
Brozek_Oskar napisał:
ale pochodzenie od XIV-XVI wieku z Tatarów.

Nie mamy zadnej informacji zrodlowej tego czasu o "tatarskim" pochodzeniu Birbaszow. Tylko myslenia 19 wieku o brzmieniu tego nazwiska.

Brozek_Oskar napisał:
Idąc takim tokiem myślenia to moi przodkowie z nowogródzkiego byli z pochodzenia Polakami, bo byli katolikami w XIX wieku, zamiast Rusinami, z których się wywodzili.

Nie jest to porownanie korektne. Tatary-muzulmanie 19 wieku byli temiz i w 16 wieku.

Pana przodkowie, prawoslawnie albo katolicy, jak byli Bialorusianami tak i jest.

_________________
Związek Szlachty Białoruskiej. Forum Szlachecki: http://www.nobility.by/forum/
 
 Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość Wyślij email Odwiedź stronę autora  
Odpowiedz z cytatem Powrót do góry
ROMAN_BOffline
Temat postu: Re: Rodzna Bierbasz, Parafia Mir, Bialorus  PostWysłany: 06-05-2021 - 19:56
Sympatyk


Dołączył: 08-01-2012
Posty: 1192

Status: Offline
Dobry wieczór.
Kingo, witaj ponownie.

W roku 1929 w Wilnie ukazał się Herbarz Rodzin Tatarskich w Polsce, którego autorem jest Stanisław Dziadulewicz. Link do herbarza:
https://www.wbc.poznan.pl/dlibra/public ... 05/content
Najlepiej go pobrać na własny dysk komputera i dopiero przeglądać.

W herbarzu tym znajduje się część II – Rodziny pochodzenia tatarskiego, obecnie chrześcijańskie. W części tej na stronie 378 – 379 autor wymienia Bierbaszów i tak pisał o nich:
„Bierbasze herbu Korab, kniaziowie, jak się zdaje, pochodzenia turskiego. Przodkiem ich był przybyły na Litwę, zapewne ze stepów czarnomorskich, za czasów w. ks. Witolda, jakiś kniazik nogajski, Bier-Basza ( basza – tytuł, oznaczający we wszystkich językach turańskich dostojnika ). On to już zapewne przyjął chrzest i przybrał imię Juchno albowiem wnuka jego, kniazia Michała Iwanowicza Juchniewicza, turczyna (sic!) wymienia dokument z roku 1508-go, wydany przez króla Zygmunta I-go. Ów Michajło, zwany w aktach już Bierbaszą (!), w roku 1475-ym otrzymał nadanie 12 kop groszy z myta kowieńskiego, syn zaś jego Mikołaj, był w roku 1488-ym namiestnikiem mereckim. Odtąd o Bierbaszach przez czas dłuższy głucho zupełnie – wiadomo jeno, że jeszcze w XVII-em stuleciu byli bojarami Radziwiłłów i tytułu nie używali, i że dopiero do prerogatyw stanu szlacheckiego zostali przypuszczeni przywilejem króla Zygmunta III z roku 1630-go. W początkach XVIII-go stulecia bracia: Jan – Tadeusz, Sebastjan, Kazimierz, Mikołaj, Florjan i Stanisław Juchniewicze Bierbasz (tak!), ziemianie nowogrodzcy, w roku 1717-ym mieli wytoczoną sobie sprawę przez instygatora W. Ks. Litewskiego o nieprawne używanie tytułu książęcego. Na mocy przedstawionych wtedy przywilejów królów Zygmunta I i Zygmunta III sprawę w trybunale litewskim wygrali i list żelazny otrzymali. Bierbasze istnieją do dziś dnia jako szlachta zaściankowa w ziemi nowogródzkiej, dość licznie rozrodzona. Niektórzy z nich zmienili, zapewne jeszcze w XVIII-em stuleciu nazwisko na Birbasz, co dało powód prof. Talko – Hryncewiczow uważanie Bierbaszów i Birbaszów za dwa odrębne rody, zwłaszcza, że występując w charakterze spadkobierców w latach 1870 – 1880 Jana Nargielewicza i jedni i drudzy, widocznie rozdzieleni już od dawna, nie umieli dowieść swego pokrewieństwa. Legitymowali się z herbem Korab w początkach XIX-go wieku przed deputacją wywodową mińską z przydomkiem Juchniewicz i z mitrą książęcą w herbie.”.

Encyklopedia PWN o tatarach między innymi tak pisze:
„Tatarzy, nazwa jednego z plemion mongolskich, znana od V–VI w., w XII–XIII w. rozciągnięta również na ludy tureckie, mongolskie i tunguskie wchodzące w skład imperium Czyngis-chana, później Złotej Ordy i chanatów, głównie kazańskiego, astrachańskiego, krymskiego i syberyjskiego; (…).
Od końca XIV w. Tatarzy osiedlali się w Wielkim Księstwie Litewskim (gł. w okolicach Wilna, Trok, Grodna, Kowna), od XVII w. także w Koronie (gł. na Wołyniu i Podolu, a u schyłku XVII w. na Suwalszczyźnie); zwano ich Lipkami lub Muślimami. Najczęściej byli to uchodźcy polityczni należący do starszyzny tatarskiej ze Złotej Ordy i Krymu, przyjmowani szczególnie chętnie przez wielkiego księcia Witolda i osadzani na ziemi jako ludność zobowiązana do służby wojskowej (na ogół w odrębnych chorągwiach tatarskich), o statusie zbliżonym do szlacheckiego; otrzymywane przez Tatarów liczne przywileje zapewniły im zachowanie odrębnej organizacji i religii; znaczniejsze rody otrzymywały herby i nadania ziemskie. Wraz ze starszyzną przybywali na Litwę Tatarzy nie należący do rodów wojskowych, znajdując zatrudnienie w rolnictwie i rzemiośle. W 2. poł. XVII i w XVIII w. szlachta tatarska w znacznym stopniu się spolonizowała, zaś Tatarzy w miastach ulegli wpływom białoruskim. W okresie międzywojennym w granicach Polski żyło ok. 5,5 tys. Tatarów (1935), gł. w województwie wileńskim, nowogródzkim i białostockim; zachowali odrębność wyznaniową, tradycję pochodzenia i obyczaje, działał Związek Kulturalno-Oświatowy Tatarów RP; 1929 zał. w Wilnie Tatarskie Muzeum Narodowe, 1931 Tatarskie Archiwum Narodowe. W czasie II wojny światowej Tatarzy ponieśli dotkliwe straty, zwłaszcza wśród inteligencji, wskutek prześladowań NKWD i gestapo. Po wojnie w granicach Polski pozostały 2 wsie tatarskie w województwie podlaskim, ponadto Tatarzy żyją rozproszeni w Gdańsku, Warszawie i Gorzowie Wielkopolskim, łącznie ok. 3 tys. (2001); 2 zabytkowe meczety – w Kruszynianach i Bohonikach, zbudowano też nowy meczet w Gdańsku; od 1971 działa Muzułmański Związek Religijny, a od 1992 Związek Tatarów Polskich w RP z siedzibą w Białymstoku; 1993 zainicjował wyd. „Roczników Tatarów Polskich”.

Dziadulewicz pisał: „Bierbasze herbu Korab, kniaziowie, jak się zdaje, pochodzenia turskiego. Przodkiem ich był przybyły na Litwę, zapewne ze stepów czarnomorskich, za czasów w. ks. Witolda, jakiś kniazik nogajski, Bier-Basza ( basza – tytuł, oznaczający we wszystkich językach turańskich dostojnika ). On to już zapewne przyjął chrzest i przybrał imię Juchno albowiem wnuka jego, kniazia Michała Iwanowicza Juchniewicza, turczyna (sic!) wymienia dokument z roku 1508-go, wydany przez króla Zygmunta I-go. (…).”.
Z tego co napisał Dziadulewicz wynika, że Bierbasze byli najprawdopodobniej pochodzenia turskiego [ tureckiego ]. Tylko jaki lud miał na myśli Dziadulewicz pisząc o Bierbaszach, że byli pochodzenie turskiego? Ludy turskie były też nazywane ludami turkskimi, turkijskimi, turańskimi albo „Turkami”. Wszystkie te nazwy odnoszą się do ludów tureckich. Ludy tureckie to grupa około 40 grup etnicznych w Azji Środkowej i Zachodniej, a także na Syberii i w Europie Wschodniej, których języki należą do rodziny językowej języków tureckich. Rodzina ta obejmuje język turecki i około 40 stosunkowo blisko spokrewnionych języków, w sumie dziś około 180 do 200 milionów użytkowników.
Dziadulewicz uszczegółowił przypuszczalne pochodzenie Bierbaszów między innymi pisząc: „Przodkiem ich był przybyły na Litwę, zapewne ze stepów czarnomorskich, za czasów w. ks. Witolda, jakiś kniazik nogajski, Bier-Basza ( basza – tytuł, oznaczający we wszystkich językach turańskich dostojnika ).”.
Stepy czarnomorskie [ nazywane też stepami nadczarnomorskimi ] znajdowały się na zachód od Krymu.
Nogajowie [ przestrzale nagaj ], inne nazwy: Nogajscy Tatarzy, także Krymscy Stepowi Tatarzy, ich własna nazwa – noˈɣaj. Nogajowie to lud turecki, zamieszkujący Kaukaz Północny, południowe Powołże i Półwysep Krymski. Język nogajski należący do podgrupy kipczacko – nogajskiej, grupy kipczackiej języków tureckich. Pojawienie się etnonimu "nogaj", jest związane z przywódcą wojskowym i politycznym zachodniego ułusu Złotej Ordy, Beklerbekom Nogajem, żyjącym w XIII wieku. Nogaj skonsolidował wokół siebie ludy protonogajskie, które otrzymały wkrótce swój etnonim po imieniu swojego wodza. W okresie panowania Złotej Ordy, pod wspólnym etnonimem "nogaj", rozumiano całą ludność koczowniczą i półkoczowniczą obszaru stepowego między Dunajem, Donem, Kubaniem, Terekiem, Wołgą, Uralem i Embą. Religia oraz tradycja zachowana była w porządku islamskim.
Orda Nogajska to konfederacja tureckich plemion koczowniczych powstała na Stepie Pontyjskim. W jej skład wchodziły terytoria pomiędzy Wołgą, Irtyszem, Morzem Kaspijskim i Morzem Aralskim. Została utworzona przez Edygeja po uniezależnieniu się od Złotej Ordy około 1390 roku.
W zasadzie na podstawie informacji podanych przez Dziadulewicza można jedynie powiedzieć, że Bierbasze / Birbasze mogli najprawdopodobniej pochodzić z jakiegoś plemienia tureckiego wchodzącego w skład związku plemiennego zwanego Nogajami, który koczował na stepach nadczarnomorskich [ czarnomorskich ]. W ustaleniu etnicznego pochodzenia Bierbaszów / Birbaszów mogą pomóc chyba jedynie genealogiczne badania DNA męskich członków rodziny, które sprawdzą pochodzenie oraz pokażą na mapie świata ich procentowe pochodzenia i migracje przodków.

Dziadulewicz pisał też o pierwszym Bierbaszu przybyłym na Litwę za czasów wielkiego księcia Witolda: „(…). On to już zapewne przyjął chrzest i przybrał imię Juchno (…).”. Z tego co napisał Dziadulewicz nie wynika wprost w jakim obrządku ochrzcił się pierwszy Bierbasza / Bitbasza [ Bierbasz, Birbasz ] po przybyciu na Litwę za czasów wielkiego księcia Witolda. Mógł on przyjąć chrzest w kościele rzymskokatolickim albo w cerkwi prawosławnej, ponieważ oba wyznania chrześcijańskie za czasów w. ks. Witolda funkcjonowały na Litwie.
Książę Witold Kiejstutowicz był w latach 1392 – 1401 namiestnikiem wielkiego księcia litewskiego i iure uxoris króla Polski Władysława II Jagiełły na Litwie. W roku 1401 podpisał unię wileńsko – radomską, dzięki czemu otrzymał w Radomiu w marcu 1401 roku od panów polskich dożywotnio tytuł Wielkiego Księcia Litewskiego [ Magnus Dux Lituaniae ], podlegającego jednak władcy polskiemu. Władysłąw II Jagiełło przyjął tytuł Najwyższego Księcia Litewskiego [ Supremus Dux Lituaniae ]. Wielki książę Witold Kiejstutowicz rządził na Litwie do swojej śmierci, która nastąpiła w dniu 27 października 1430 roku.
Przyjmując okres rządów Witolda [ Aleksandra Witolda ] Kiejstutowicza na Litwie od roku 1392 do roku 1430, to pierwszy Bierbasz / Birbasz powinien pojawić się na Litwie między rokiem 1392 a rokiem 1430.

Dziadulewicz pisał: „(…). Odtąd o Bierbaszach przez czas dłuższy głucho zupełnie – wiadomo jeno, że jeszcze w XVII-em stuleciu byli bojarami Radziwiłłów i tytułu nie używali, i że dopiero do prerogatyw stanu szlacheckiego zostali przypuszczeni przywilejem króla Zygmunta III z roku 1630-go. W początkach XVIII-go stulecia bracia: Jan – Tadeusz, Sebastjan, Kazimierz, Mikołaj, Florjan i Stanisław Juchniewicze Bierbasz (tak!), ziemianie nowogrodzcy, w roku 1717-ym mieli wytoczoną sobie sprawę przez instygatora W. Ks. Litewskiego o nieprawne używanie tytułu książęcego. Na mocy przedstawionych wtedy przywilejów królów Zygmunta I i Zygmunta III sprawę w trybunale litewskim wygrali i list żelazny otrzymali. (…).”.
Stanisław Dziadulewicz pod teksem odnoszącym się do Bierbaszów zamieścił przypisy, w których podał źródła z których pochodzą wymienione przez niego informacje. W przypadku sprawy wytoczonej braciom Juchniewicz Bierbasz o bezprawne używanie tytułu książęcego napisał, że materiały tej sprawy znajdują się w Aktach Trybunału Wileńskiego z roku 1720.
Piotr Borowski w opracowaniu pt. Szlachta Litewsko – Polska pochodzenia tatarskiego, który ukazał się w tomie 1, w zeszycie 3 Przeglądu Wschodniego, w roku 1991, na stronie 605 – 606 pisał: „Pochodzenia tatarskiego byli również ziemianie mirscy Birbasze. Według tradycji rodowej mieli wywodzić się od niejakiego Beir – Baszy, który przywędrował na Litwę za czasów wielkiego księcia Witolda i na chrzcie przybrał imię Juchno. Według zachowanych przekazów źródłowych, w XVI w. byli oni prywatnymi ziemianami Iliniczów, osiadłymi w Mirszczyźnie. W wyniku przeprowadzonej pomiary włócznej dóbr szlacheckich Szymko i Juchno Birbasze uzyskali w 1582 r. po 5 włók gruntu położonego w majętności świerżeńskiej. Przez cały wiek XVII rodzina pozostawała tylko przy nazwisku Birbasz, natomiast na przełomie tego i następnego stulecia zaczęła podpisywać się jako Juchnowicz, nawiązując w ten sposób do „mitycznego” protoplasty Juchna, a wkrótce potem używać też tytułu kniaziowskiego. W 1717 r. stało się to powodem oskarżenia Birbaszów – Juchniewiczów przez instygatora Wielkiego Księstwa Litewskiego o bezprawne posługiwanie się tym tytułem. Oskarżeni proces zapewne wygrali, bowiem na dokumencie z 1731 r. jako świadek występuje Kazimierz kniaź Juchniewicz Birbasz. W XVIII-XIX stuleciu, mimo ubóstwa, rodzina Birbaszów kultywowała swe kniaziowskie pochodzenie i dlatego właśnie Adam Mickiewicz wprowadził wywodzących się „z hrabiów tatarskich” Birbaszów do swej epopei. O ubóstwie tej rodziny w XIX w. świadczy fakt, że w 1888 r. niejaki Wiktor Birbasz, katolik, posiadał zaledwie 8 dziesięcin ziemi w folwarku Daskiewicze koło Wsielubia w guberni mińskiej.”.
Źródła znajdziesz w przypisach pod tekstem.
https://studium.uw.edu.pl/wp-content/up ... ressed.pdf
Zatem, bracia Jan – Tadeusz, Sebastjan, Kazimierz, Mikołaj, Florjan i Stanisław Juchniewicze Bierbasz / Birbasz udowodnili przed Trybunałem Wileńskim swoje prawa do tytuły kniaziowskiego i jego używania. Skoro tak było to pierwszy Birbasz / Bierbasz, który na chrzcie przyjął imię Juchno, był wodzem, dostojnikiem jakiegoś plemienia nogajskiego, któremu odpowiadał dziedziczny honorowy tytuł szlachecki kniazia w Wielkim Księstwie Litewskim. Tak więc, jego wszystkim potomkom przysługiwał też ten tytuł.
Dodam, że kniaź, z bułgarskiego кнѣзъ, ze staroruskiego князь: tytuł określający wodza plemienia, później głowę państwa u Słowian i Litwinów, a w końcu dziedziczny honorowy tytuł szlachecki w Wielkim Księstwie Litewskim, Wielkim Księstwie Moskiewskim, Carstwie Rosyjskim i Imperium Rosyjskim. W Rzeczypospolitej Obojga Narodów od lat trzydziestych XVII wieku jedynym tytułem dziedzicznym uznawanym i używanym oficjalnie był właśnie tytuł kniazia.

Stanislaw Dziadulewicz w roku 1929 pisał, że materiały sprawy o bezprawne używanie tytułu kniazia przez braci Juchniewicz Bierbasz [ Birbasz ] znajdują się w Aktach Trybunału Wileńskiego z roku 1720. Zapewne chodzi o Trybunał Główny Wielkiego Księstwa Litewskiego [ Trybunał Generalny Wileński ], który był najwyższym sądem dla szlachty Wielkiego Księstwa Litewskiego. Część akt, to jest z lat 1617 – 1738, z Trybunału Generalnego Wielkiego Księstwa Litewskiego znajduje się w Narodowym Archiwum Historycznym Białorusi w Mińsku.
Instytut Badań nad Dziedzictwem Kulturowym Europy, który ma swoją siedzibę w Białymstoku, w ramach projektu Archiwalia – Polonika z Narodowego Archiwum Historycznego Białorusi w Mińsku – digitalizacja i udostępnienie skanów w repozytorium cyfrowym poloników, prowadził w latach 2019 – 2020 między innymi digitalizację zespołu 1702, op. 1, numery dzieł: 1 – 16 – Główny Trybunał Wielkiego Księstwa Litewskiego: lata 1617 – 1738, 1835. Kierownikiem projektu jest dr Wiesław Walczak:
• tel.: 695 752 786
• adres poczty elektronicznej: kontakt@instytutbadan.eu
Kingo, jak jesteś zainteresowana pozyskaniem materiałów sprawy wytoczonej braciom Juchniewicz Bierbasz o bezprawne używanie tytułu książęcego przez instygatora Wielkiego Księstwa Litewskiego w roku 1717, a mogących znajdujących się a aktach Trybunału Generalnego Wielkiego Księstwa Litewskiego z roku 1720, to może warto skontaktować się z dr Wiesławem Walczakiem. Może dr Wiesław Walczak udzieli Ci informacji:
• czy akta sprawy braci Juchniewicz Bierbasz znajdują się zdigitalizowanych aktach Trybunału Generalnego Wielkiego Księstwa Litewskiego?
• Jeśli tak, to jak pozyskać skany tych materiałów?
Moim zdaniem warto spróbować kontaktu, ponieważ możesz uzyskać dokumenty potwierdzające kniaziowskie pochodzenie Birbaszów / Bierbaszów oraz inne przywileje uzyskane od króla Zygmunta I i Zygmunta III.

Kingo, może moje informacje pomogą Ci w poszukiwaniach?
Pozdrawiam – Roman.
 
 Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość  
Odpowiedz z cytatem Powrót do góry
ROMAN_BOffline
Temat postu: Re: Rodzna Bierbasz, Parafia Mir, Bialorus  PostWysłany: 08-05-2021 - 21:32
Sympatyk


Dołączył: 08-01-2012
Posty: 1192

Status: Offline
Dobry wieczór.
Kingo, witaj ponownie.

Ciąg dalszy informacji do mojego postu z dnia 4 i 6 maja 2021 roku.

Stanisław Dziadulewicz w Herbarzu Rodzin Tatarskich w Polsce w nocie dotyczącej Bierbaszów napisał też: „Legitymowali się z herbem Korab w początkach XIX-go wieku przed deputacją wywodową mińską z przydomkiem Juchniewicz i z mitrą książęcą w herbie.”.
Piotr Borowski w swoim opracowaniu pt. Szlachta Litewsko – Polska pochodzenia tatarskiego pisząc o Birbaszach wspomniał też, że: „W XVIII – XIX stuleciu, mimo ubóstwa, rodzina Birbaszów kultywowała swe kniaziowskie pochodzenie i dlatego właśnie Adam Mickiewicz wprowadził wywodzących się „z hrabiów tatarskich” Birbaszów do swej epopei. O ubóstwie tej rodziny w XIX w. świadczy fakt, że w 1888 r. niejaki Wiktor Birbasz, katolik, posiadał zaledwie 8 dziesięcin ziemi w folwarku Daskiewicze koło Wsielubia w guberni mińskiej.”.
Adam Mickiewicz swój poemat epicki pt. Pan Tadeusz, czyli Ostatni zajazd na Litwie pisał w latach 1832 – 1834 w Paryżu. Epopeja ta została wydana drukiem w 2 tomach, w Paryżu, w roku 1834. Czas akcji: pięć dni z roku 1811 i jeden dzień z roku 1812.
Adam Mickiewicz był synem Mikołaja Mickiewicza herbu Poraj o przydomku Rymwid, adwokata przy sądach niższych w Nowogródku i komornika mińskiego, oraz Barbary z Majewskich. Jako drobna i niebogata szlachta mieli Mickiewiczowie z powodu braku stosownych dokumentów kłopoty z dowiedzeniem swego szlachectwa. Po raz pierwszy w roku 1787 awanturniczy szlachcic Janiszewski pozwał ich przed sąd za rzekome przywłaszczenie sobie przez nich tytułu szlacheckiego. W razie jego wygranej zostaliby Mickiewiczowie obróceni w chłopstwo i zwróceni prawowitemu właścicielowi. Proces ten Janiszewski przegrał, ponieważ szlacheccy deputaci potwierdzili, że ród ten pieczętuje się herbem Poraj, a ich zawołaniem wojennym jest słowo Rymwid. Po raz drugi musieli dowieść Mickiewiczowie swego szlachectwa w roku 1804, już przed carskim wymiarem sprawiedliwości. W razie niemożności przeprowadzenia dowodu groziło członkom rodziny 25 lat służby wojskowej, wysiedlenie w głąb Rosji oraz obrócenie w chłopstwo. Mikołaj Mickiewicz i tym razem poradził sobie z dowiedzeniem szlacheckiego pochodzenia. Kolejne rewizje od korzystnych dla rodu wyroków próbowały przeprowadzić urzędy carskie w latach 1834 i 1839. Ostatecznie w roku 1842 Heroldia w Petersburgu uznała ich tytuł szlachecki, co zakończyło bolesne zapewne dla Mickiewiczów spekulacje wokół ich chłopskiego rzekomo pochodzenia.
Adam Mickiewicz wprowadzając przedstawicieli rodu tatarskiego Birbaszów z powiatu nowogródzkiego do swojego dzieła mógł ich znać osobiście albo słyszeć o tym rodzie, ponieważ rodzina jego też miał swoje majątki w powiecie nowogródzkim oraz borykała się z udowodnieniem szlachectwa z powodu braku odpowiednich dokumentów.
Gubernia mińska [ po rosyjsku Ми́нская губе́рния, Minskaja gubiernija ] to jedna z guberni Imperium Rosyjskiego utworzona na ziemiach zabranych I Rzeczypospolitej po II rozbiorze Polski w roku 1793. Istniała ona do roku 1917. W skład tej guberni wchodził też powiat nowogródzki. Przed rozbiorami Polski był to powiat województwa nowogródzkiego Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Po III rozbiorze [ 1795 ] rozdzielony na kilka drobniejszych. W zaborze rosyjskim powiat nowogródzki [ ujezd ] wchodził kolejno w skład guberni: słonimskiej, litewskiej, grodzieńskiej i mińskiej. Obecnie jego terytorium znajduje się na Białorusi.
W roku 1903 w Mińsku został wydany Alfabetyczny spis szlachty guberni mińskiej [ Алфавитный список дворянским родам Минской губернии, внесенным в дворянскую родословную книгу по 1-е июля 1903 года с приложением списка губернским и уездным предводителям и депутатам дворянства, а также секретарям депутатского собрания ]. Spis został spisany w języku staroruskim w formie tabeli, która zawiera 4 rubryki:
• Rubryka 1 – liczba porządkowa w obrębie spisu [ pozycja ];
• Rubryka 2 – nazwisko rodziny;
• Rubryka 3 – numer części księgi rodów szlacheckich, do której dana rodzina została wpisana;
• Rubryka 4 – rok, w którym nastąpiło wpisanie rodziny do księgi rodów szlacheckich.
W spisie tym:
• na stronie 6 pod pozycją 61 zostało zamieszczona rodzina o nazwisku Juchnowicz – Bierbasz, która w roku 1853 została wpisana do księgi rodów szlacheckich guberni mińskiej w części 1 tej księgi,
• na stronie 125 pod pozycją 1953 zostało zamieszczona rodzina o nazwisku Juchnowicz, która w roku 1837 została wpisana do księgi rodów szlacheckich guberni mińskiej w części 6 tej księgi,
• na stronie 125 pod pozycją 1954 zostało zamieszczona rodzina o nazwisku Juchnowicz, która w roku 1853 została wpisana do księgi rodów szlacheckich guberni mińskiej w części 1 tej księgi.
Zatem, ród Bierbaszów / Birbaszów / Juchnowicz [ Juchniewicz ] – Bierbaszów / Juchnowicz legitymował się ze szlachectwa przed Deputacją Wywodową Guberni Mińskiej.
Link do elektronicznego wydania wspomnianego przeze mnie spisu:
https://rusneb.ru/catalog/000199_000009_003710315/
Moim zdaniem najlepiej jest pobrać spis w formacie pdf na dysk własnego komputera i dopiero przeglądać.

Księgi rodów szlacheckich [ po rosyjsku Дворянские родословные книги – w liczbie pojedynczej Дворянская родословная книга ] – spisy, zawierające wykazy rodów szlacheckich poszczególnych guberni Cesarstwa Rosyjskiego. Wpisanie do takiej księgi oznaczało prawo do korzystania z przywilejów szlacheckich. Każda gubernia w państwie posiadała własną księgę rodów szlacheckich.
Księga rodów szlacheckich składała się z 7 części. W każdej znalazły się rody z określonych kategorii szlacheckich:
1. Dziedziczne rody szlacheckie, to jest te, które dysponowały potwierdzeniem nadania szlachectwa przez cesarza oraz własny herb i pieczęć.
2. Szlachta wojskowa, to jest oficerowie, poczynając od stopnia ober-oficera [ niższy stopień oficerski ], którzy za Piotra I otrzymali szlachectwo. Reforma Aleksandra II z 1856 roku ograniczyła tę kategorię do wyższych stopni oficerskich, poczynając od stopnia szóstego, to jest pułkownika.
3. Szlacheckie rody, które zgodnie z Tabelą rang Piotra I plasowały się w granicach pierwszych ośmiu rang. Reforma z 1856 roku ograniczyła tę kategorię do szóstej rangi.
4. Szlacheckie rody cudzoziemskie, mające nadane szlachectwo dziedziczne poza granicami Rosji.
5. Rody, posiadające tytuł książęcy, hrabiowski, baronowski lub inny.
6. Dawne rody szlacheckie, to jest te, które nie posiadały odpowiedniego dokumentu, potwierdzającego ich tytuł. Jedynym dowodem ich szlachectwa były wzmianki w średniowiecznych spisach dysponowanych przez nich posiadłości [ to znaczy столбовое дворянство ].
7. Specjalna część przeznaczona tylko dla szlachty guberni sankt-petersburskiej [ po rosyjsku Санкт-Петербургская губерния ].

Столбовое дворянство [ po polsku szlachta kolumnowa ] mniej więcej odpowiada terminowi „starożytna [ naturalna ] szlachta”.

Na stronie Stowarzyszenia Rodów Grodzieńskich w artykule pt. Teczki wywodowe jest informacja mówiąca, że „W Narodowym Archiwum Historycznym Białorusi w Grodnie zachował się zaledwie jeden zbiór – Fond 332, w którym można odnaleźć 45 dzieł składających się na dwie „родословные книги” z 1875 roku w zakresie liter B, W i G dotyczące dawnej Guberni Grodzieńskiej. Niestety brak w nich protokołów Deputacji Wywodowych i wielu dokumentów wykazujących szlachectwo.”.
https://www.rodygrodzienskie.pl/zasoby- ... -wywodowe/

W roku 1908 w Krakowie Wiktor Wittyg przy współudziale Stanisława Dziadulewicz wydał publikację noszącą tytuł „Nieznana szlachta polska i jej herby”. Na stronie 30 pod hasłem Bierbasz przeczytać można:
„Bierbasz, h. Korab z mitrą, Abrahim, tatarzyn, kniaź, w r. 1625 chorąży pow. Nowogródzkiego. Not. Dziad.
Bon. I. 251. Podaje kniazia Jana – Tadeusza Juchniewicza Bierbasza w r. 1733 elektora Augusta III, lecz herbu jego nie zna.”.
Link do wspomnianego przeze mnie opracowania [ wersja elektroniczna ]:
https://archive.org/details/nieznanaszl ... q=Bierbasz

Mitra jest szczególną rodzajem nakrycia głowy władców i arystokracji, będący formą czterodzielnej korony bez metalowej obręczy, obszyta gronostajowym futrem. Jej przykładem jest kapelusz elektorski, korona Fürsta i oznaki godności kniaziów litewsko-ruskich. Formę mitry miały także np. korony cesarskie Austrii i Rosji.


Pozdrawiam – Roman.
 
 Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość  
Odpowiedz z cytatem Powrót do góry
Wyświetl posty z ostatnich:     
Skocz do:  
Wszystkie czasy w strefie GMT - 12 Godzin
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu
Zobacz poprzedni temat Wersja gotowa do druku Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zobacz następny temat
Powered by PNphpBB2 © 2003-2006 The PNphpBB Group
Credits
donate.jpg
Serwis Polskiego Towarzystwa Genealogicznego zawiera forum genealogiczne i bazy danych przydatne dla genealogów © 2006-2024 Polskie Towarzystwo Genealogiczne
kontakt:
Strona wygenerowana w czasie 0.789628 sekund(y)