|
|
|
|
| Autor |
Wiadomość |
Warakomski |
|
Temat postu: Kulinaria, jako historyczny drobiazg ?
 Wysłany: 25-09-2016 - 14:24
|
|
Dołączył: 29-02-2012
Posty: 928
Status: Offline
|
|
„Obcość w nas samych” art. Magdaleny Ujmy
„Jedzenie może stanowić doskonałe narzędzie do odbywania podróży w czasie. Precyzyjnie pokazuje skąd pochodzimy... W zagadnieniach związanych z jedzeniem kryje się o wiele więcej niż zawartość książki kucharskiej z dawnych lat...Ukrywa się w nich rozmaitość historii, wielkich i małych. Historii przemieszczeń, emigracji, dziejów rodzin i całych plemion, państw, cywilizacji, podbojów i asymilacji kulturowej ... Zaproszony do Polski, Contini nadal pracował nad „Uncontrolled…”. Śledząc tradycje kulinarne mieszkańców Bytomia i Krakowa, trafił na specyficzne ślady pamięci – proste, stare przepisy na dania istniejące zasadniczo jako wspomnienie.”
http://placecalledspace.org/content/obc ... as-samych/
Krzysztof |
|
|
| |
|
|
|
 |
|
kulik_agnieszka |
|
|
Temat postu: Kulinaria, jako historyczny drobiazg ?
Wysłany: 27-09-2016 - 11:16
|
|
Dołączył: 30-01-2015
Posty: 628
Status: Offline
|
|
Kulinaria to nie historyczny drobiazg. 
To wyraz jednego z najsilniejszych ludzkich instynktów, motor historii.
Uwarunkowania kulturowe są ważne ale jednostkowo zawsze najważniejszy będzie błysk osobistych wspomnień, tak myślę...
Dla mnie najpiękniej na świecie pachną nieco przypalone bitki wołowe. 
Miałam może cztery lata, może pięć, całe lato spędzałam u dziadków i miałam ciężką anginę.
Naprawdę ciężką- trzy doby byłam prawie nieprzytomna, gorączka nie dawała się obniżyć.
Zawsze gdy chorowałam babcia przenosiła mnie do dużego pokoju, żeby dziadek czytając w łóżku mnie nie budził.
Spałam wtedy na "otomanie" pokrytej czymś dziwnym, do dzisiaj się zastanawiam jak nazywa się ten materiał.
Był oliwkowy i szorstki choć wyglądał jak aksamit z nieco dłuższym włosem a otomana miała dwa wałki.
W tym pokoju stał wielki, szafkowy zegar z tarczą rzeźbioną w różyczki, fałszujący w czasie wbijania godzin z powodu braku jednego z metalowych prętów. Dostałam go od babci po śmierci dziadka (miałam wtedy szesnaście lat) , obiecał mi go jak byłam mała. Właśnie mi tyka przy uchu, wybijanie godzin trzeba było wyłączyć bo sąsiedzi się pieklili.
Lubiłam ten pokój, stare, rzeźbione meble, drewniany kwietnik....
Trochę za długo leżały na strychu ale fotel i dwa, może trzy krzesła jeszcze uratuję.
Lubiłam ten pokój ale nie lubiłam w nim spać, wolałam z dziadkami. 
W tym pokoju któregoś lata mieszkał mój kogut ale to inna historia.
Pozwolilibyście własnej smarkatej wnuczce trzymać koguta w salonie?
Wrócę do bitek wołowych..... Te bitki były przypalone nie dlatego, że babcia kiepsko gotowała.... ona biedna ciągle je podgrzewała w nadziei, że w końcu coś przełknę i doczekała się, tyle, że trzeciego dnia.
Obudziłam się bez gorączki i poczułam zapach przypalonej wołowiny.
Nigdy nie jadłam tak rozpływającego się w ustach mięsa w tak pysznym, zawiesistym sosie.
Czasami gdy już nakarmię rodzinę zostawiam garnek na gazie i potem, tak, żeby mnie nie widzieli wyskrobuję resztki częściowo zwęglonego sosu.
Cofam czas.…….
Następnego dnia dostałam rosół z GOŁĘBIA, sąsiad też się o mnie martwił.
Przyniósł go babci dla mnie „na wzmocnienie”, on kochał te swoje gołębie, chyba jadłam wtedy najkosztowniejszy bulion pod słońcem.
I wiecie?
Patrząc z szerokiej perspektywy to świetnie robię prażuchę, gołąbki, wiem kiedy mak z pszenicą zmieszać, żeby w kutii nie stwardniała, umiem nawet kaczkę wyluzować i usmażyć powidła i konfiturę a nawet kulki rybne z przynajmniej czterech gatunków ryb i to w rybnej galarecie przygotować to zawsze moim najważniejszym daniem będzie z lekka przegapiona na kuchni wołowina.
Może właśnie dlatego w obcym domu nie odmówię posiłku, co by to nie było, no, może poza okiem bawolim w cieście.
Agnieszka |
|
|
| |
|
|
|
|
|
Krystyna.waw |
|
|
Temat postu:
Wysłany: 27-09-2016 - 14:21
|
|
Dołączył: 28-04-2016
Posty: 4824
Status: Offline
|
|
Nie wiem czy długo byśmy wytrzymali na XVIII/XIX kuchni.
Zawartość spiżarni tu znalazłam
http://palus-sarmatica.pl/index.php/lista/136
Często miewam wrażenie, że wszyscy ze szlachty i do syta jedli.
Głodnych nie było, do Brazylii i Stanów nie za chlebem wyjeżdżali...
Smaki dzieciństwa to inna bajka. Agnieszko, twoja wołowina przypomniała mi mój rarytas, też z chorowaniem związany.
Chora zostawałam w domu, bo rodzice pracowali. Sąsiadka raz na godzinę-dwie zaglądała.
Mama zdyszana wpadała do kuchni i chorej córce zupę gotowała.
Najzwyklejsza kostka Winiar i na gotujący rosołek lane kluski. Brejowate to było, ale smaczne. Do dziś lubię.
I gwoli sprostowania.
"w obcym domu nie odmówię posiłku, co by to nie było, no, może poza okiem bawolim w cieście"
Bawole oko, to rodzaj ciasta.
https://www.google.pl/search?q=bawole+o ... Dk4QsAQIGw
Oczy bawołu, czasem konia, ale najczęściej barana i owcy podaje się gotowane, nie pieczone.
Nie trzeba po to jechać do dalekiej Mongolii czy Kirgizji. Na Islandię chyba bliżej
Mój australijski kuzyn miał bardzo niepewną minę jedząc kiszone (zgniłe) ogórki.
Flaki też mogą wydać się obrzydliwe |
_________________
Krystyna
*** Szarlip, Zakępscy, Kowszewicz, Broczkowscy - tych nazwisk szukam.
|
| |
|
|
|
|
|
kulik_agnieszka |
|
|
Temat postu:
Wysłany: 27-09-2016 - 14:34
|
|
Dołączył: 30-01-2015
Posty: 628
Status: Offline
|
|
Wyobraziłam sobie najokropniejszą do przełknięcia potrawę i padło na bawole oko- na pewno na tyle duże, że trudno nie zauważyć co się je.
Nie ma znaczenia: gotowane, smażone czy duszone i tak nie da się połknąć w całości.
brrrrr
Agnieszka |
|
|
| |
|
|
|
|
|
Warakomski |
|
|
Temat postu:
Wysłany: 27-09-2016 - 17:25
|
|
Dołączył: 29-02-2012
Posty: 928
Status: Offline
|
|
He, he też lubiłem „przypalony sos” z dziadkowj kuchni. To była cielęcina w takim właśnie sosie, próbowałem ale nigdy nie udało mi się go uzyskać. Kuchnia mojej żony to zupełnie inna bajka i jeżeli chcę jakieś smaki przypomnieć sobie, to niestety muszę sam zakasać rękawy.
Dziadkowa kuchnia to była kuchnia litewsko – rosyjska z domieszką żydowskiej, w której rządziły wszelkiego rodzaju pierożki, pierogi i dania z ziemniaków np. kartacze vel cepeliny vel didžkukuliai.
Najbardziej podła rzecz jaką z tej kuchni jadłem to był kisiel z pszenicy, nie wiedzieć czemu serwowany na Boże Narodzenie. Matka robiła już tylko kisiel z żurawin.
Znalazłem ciekawy art. o tej prastarej, jak się okazuje potrawie.
http://cheops4.org.pl/phpBB3/viewtopic.php?t=1536
To za czym tęsknię to kwas z razowego chleba, latem wyciągany z piwnicy w oszronionych butelkach. Dziadek opowiadał, że kiedyś, kiedy jeszcze na rzekach i jeziorach był gruby lód, trzymało się taki kwas w przydomowych lodowniach. Właśnie przed chwilą przeczytałem, że napój jest popularny do tego stopnia, że jedną z marek tego kwasu wykupiła Coca – Cola.
Raki gotowane w pokrzywach / miały pozbyć się zapachu mułu/. Duże królewskie raki, które ciotka kupowała chyba gdzieś na targu.
Zupa z brukwi, chyba również stare warzywo, uprawiane na północy, chociaż pochodzi znad M. Śródziemnego, wschodzi już w temp. 2-3 stopni C. Może była to jakaś reminiscencja II wojny, kiedy to dość powszechnie żywiono się tym arcypożytecznym dla zdrowia warzywem. Była to prawdopodobnie jakaś inna odmiana, dzisiejsza zupełnie mi nie smakuje.
Las i leśna kuchnia stryja leśniczego, gdzie często spędzałem wakacje. O świcie zebrane rydze, lekko osolone i pieczone na blacie kuchennym. Na tym samym blacie placki pieczone z pozostałego ciasta pierogowego. No oczywiście pierożki z jagodami i herbata z suszonych listków malin z miodem.
Najbardziej głodowe wspomnienie w rodzinie to głód w czasie I wojny i chleb pieczony z mąki i trocin.
Tu nieco o trocinach w biedakuchni.
http://annapgk.blogspot.com/2014/02/war ... pekty.html
Krzysztof |
|
|
| |
|
|
|
|
|
KarwalskaJustyna |
|
|
Temat postu:
Wysłany: 27-09-2016 - 18:42
|
|
Dołączył: 24-02-2015
Posty: 436
Status: Offline
|
|
Panie Krzysztofie, ja własnie w tą sobotę zakasałam rękawy z moją mamą i z mojej inicjatywy robiłyśmy wspomniane przez Pana Kartacze. U nas mówiło się na to Bomby. Ziemniaczane kule w serem białym lub mięsem w środku. Do tego, z tych samej ziemniaczanej masy , moja Babcia robiła takie podłużne "armatki" jedzone z mlekiem. Smak mojego dzieciństwa Ciekawe, że w dzień w którym zjadłam ostatnią "Bombę", rozpoczął się ten ten wątek
Dziękuję za wspomnienia |
_________________
Pozdrawiam
Justyna
|
| |
|
|
|
|
|
kulik_agnieszka |
|
|
Temat postu:
Wysłany: 27-09-2016 - 18:53
|
|
Dołączył: 30-01-2015
Posty: 628
Status: Offline
|
|
Krzysztofie,
naprawdę tęsknisz za kwasem chlebowym?
Jeśli tak to wystarczy woda, suchy żytni chleb na zakwasie, cukier i dla bezpieczeństwa kilka suszonych winogron, im dłużej będzie fermentował tym będzie kwaśniejszy (dzisiaj to piszą o drożdżach i kwasku) ale w oryginale na bank ich nie było. Robisz jak żur tyle, że inaczej doprawiasz i zamiast mąki dajesz wysuszony chleb.
Po kilku dniach już tylko zimna piwnica potrzebna.
Nie robię bo nie przepadam ale kiszę buraki i żur.
Agnieszka |
|
|
| |
|
|
|
|
|
MonikaNJ |
|
|
Temat postu:
Wysłany: 27-09-2016 - 20:01
|
|
Dołączył: 03-02-2013
Posty: 1575
Status: Offline
|
|
Oj rozmarzyłam się
za kuchnią mojej mamy nie przepadałam , gotowała jak moja babcia (mama taty) ale babcia i dziadek (rodzice mamy) byli mistrzami. Babcine przecieraki (kluski szare lub stalowe) z białym serem i skwarkami ; zupy :pomidorowa, szczawiowa, czarnina itd. albo gołąbki - marzenie. Dziadek robił najlepszą na świecie kapustę w różnych odsłonach ( co ciekawe uważał ,że kapusta jest najlepszym lekarstwem na dolegliwości żołądkowe???) oraz wędliny na święta. Niestety nie przekazał przepisu na swoją szynkę , do tej pory próbuję odnaleźć ten smak - bez rezultatów.
Moje wybredne dzieci wymiatały z talerza wszystko co ugotowała ich prababcia. Największym komplementem dla mnie było ich stwierdzenie , że wyszło mi coś prawie tak dobre jak babci.
Krzysztof , te rydze też pamiętam i jeszcze kanie robione jak kotlety.
Nie lubię słodyczy, ale na pączki z powidłami z dzikiej róży , bułeczki z serem czy sernik mojej babci lub krówki mojej prababci zawsze się skusiłam.
pozdrawiam monika |
_________________
pozdrawiam monika
>Wanda>Feliksa>Anna>Józefa>Franciszka>Agnieszka>Helena>Agnieszka
|
| |
|
|
|
|
|
julia_jarmola |
|
|
Temat postu:
Wysłany: 27-09-2016 - 21:03
|
|
Dołączył: 12-02-2012
Posty: 580
Status: Offline
|
|
Kisiel owsiany i w moim domu przewija się we wspomnieniach, związanych z Bożym Narodzeniem.
Stryj nie lubił go, jak i jego starsze rodzeństwo- w tym mój ojciec -ale należało spróbować każdej wigilijnej potrawy. Babcia podobno była pod tym względem nieubłagana.
Dlaczego na Wigilię, ano dlatego, że po smażonych rybach, grzybach i pierogach taki kisiel był zbawienny dla żołądka i wątroby.
A pierogi na Wieczerzę były na Nowogródczyźnie nieco inne, bo z drożdżowego ciasta, smażone w głębokim tłuszczu.
Miałam okazję spróbować tego przysmaku dwa lata temu u cioci w Słonimie, która domowe przepisy zachowała.
Są znakomite, można je jeść na gorąco i na zimno, jedyny minus dla nas, dbających o figurę, to....kalorie
Pozdrawiam,
Julia |
|
|
| |
|
|
|
|
|
kulik_agnieszka |
|
|
Temat postu:
Wysłany: 27-09-2016 - 22:34
|
|
Dołączył: 30-01-2015
Posty: 628
Status: Offline
|
|
Moje pokolenie prawdziwego głodu nie zaznało, oczywiście mam na myśli tą część pokolenia, którą znam, w okolicach, które znam
Mogło być skromnie ale nie wiemy co to głód.
Naszych przodków to nie ominęło. My mamy swoje szczęście a oni swoje.
Umieli przetrwać: wojny, rewolucje, klęski żywiołowe.
Dziadkowie mojego męża przetrwali Powstanie w Śródmieściu, szczęśliwym wspomnieniem kulinarnym babci była znaleziona w piwnicy przylepka suchego chleba, z której wystukała robaki.
Moja babcia przeżyła wywózkę pod Tułę w czasie I wojny.
Dzięki tym ich doświadczeniom umiem kisić żur, psuć ogórki, oskubać kurę, wiem co to "boże chlebki" i jak wyglada cykoria podróżnik czy kozieradka i wiem, że nie otruję się piołunem o ile nie wypiję kilku litrów naparu.
W razie czego nawet kawę sobie upalę, zbożową ale smakującą prawie jak kawa.
Obecnie rośnie pokolenie, które z trudem wyobraża sobie, że można przeżyć bez możliwości nabycia suszonych wodorostów i jest przekonane, że najlepszą w naszym klimacie jest dieta śródziemnomorska.
Jak tak dalej pójdzie to wojna nawet nie będzie potrzebna, wystarczy wyłączyć prąd...
Agnieszka |
|
|
| |
|
|
|
|
|
MonikaNJ |
|
|
Temat postu:
Wysłany: 16-04-2019 - 15:04
|
|
Dołączył: 03-02-2013
Posty: 1575
Status: Offline
|
|
Kochani,
zbliżają się Święta i dlatego postanowiłam odgrzebać stary temat. Powspominajmy smaki i mistrzów je tworzących.
Jak już wspomniałam blisko trzy lata temu , mój dziadek na Wielkanoc zawsze robił wędliny . Szczególnie jego szynka była magiczna pamiętam przyprawy , mikstury , naczynia i oczywiście wędzarnię w ogrodzie z odpowiednim drewnem. Niestety odpędzał wszystkich aby mu nie przeszkadzano i teraz już nikt nie potrafi tego powtórzyć . Choć jestem od ponad dwóch lat wegetarianką to mimo wszystko wspominam ten smak z rozrzewnieniem. Moja babcia była mistrzynią w kuchni pod każdym względem ale ciasta , ciasteczka , pierogi, placki , kluski i makaron domowej roboty nikomu nie wychodziły tak jak jej. Kiedyś chciałam ,żeby dała mi przepisy ; usłyszałam mniej więcej to : trochę sypnę tego , dorzucę tamtego , zamieszam i gotowe 
W domu moich dziadków nie piekło się mazurków na Święta , to była domena prababci i wraz z jej odejściem zniknęły ze stołu - nie nauczyła swojej córki tak pilnie strzegła swoich przepisów. Ciekawe ile takich sytuacji macie u siebie w rodzinie , zapomnianych, zaginionych smaków.
pozdrawiam monika |
_________________
pozdrawiam monika
>Wanda>Feliksa>Anna>Józefa>Franciszka>Agnieszka>Helena>Agnieszka
|
| |
|
|
|
|
|
Krystyna.waw |
|
|
Temat postu:
Wysłany: 16-04-2019 - 18:39
|
|
Dołączył: 28-04-2016
Posty: 4824
Status: Offline
|
|
U mnie na Wielkanoc kupowało się nugat i sękacz.
Dlaczego tylko raz w roku? Nie wiem.
Sękacz czasem kupuję, ale nugat nadal tylko na Wielkanoc |
_________________
Krystyna
*** Szarlip, Zakępscy, Kowszewicz, Broczkowscy - tych nazwisk szukam.
|
| |
|
|
|
|
|
Virg@ |
|
|
Temat postu:
Wysłany: 16-04-2019 - 19:36
|
|
Dołączył: 19-03-2009
Posty: 782
Status: Offline
|
|
Danie to przygotowywał zawsze mój Tata.
Jedzenie ryb przez dzieci, ze względu na ości, było niebezpieczne. Pewnie też i jedzenie ich przez dzieci przy stole, nie wyglądało najlepiej . A rybę na święta, szczególnie na Wigilię, należało jeść. Zatem Tata przygotowywał bardzo pracowite danie, pulpeciki (klopsiki) w galarecie.
Z uwagi na wspomnienia, pulpeciki w galarecie zawsze są u mnie na świątecznym stole, i nie ma nikogo kto by im się oparł.
Pozdrawiam i łączę najserdeczniejsze życzenia radosnych Świąt Wielkanocnych w prawdziwie wiosennej atmosferze –
Lidia |
|
|
| |
|
|
|
|
|
EwaMolly |
|
|
Temat postu:
Wysłany: 16-04-2019 - 21:49
|
|
Dołączył: 12-07-2018
Posty: 176
Skąd: Kielce/Poznań
Status: Offline
|
|
Moja babcia robiła najlepsze na świcie serniki, nasze rodzinne wigilijne ciasto. Puszyste, idealne wilgotne, wyrośnięte równo jak stół. Oczywiście zapytana o przepis mówiła, że to nic trudnego. Tego wsypie trochę, tamtego trochę i gotowe
Do tej pory pamiętam też sałatkę z pokrzywy mojej prababci. Nie mam pojęcia co tam jeszcze mogło się znajdować ale była przepyszna. Tak samo nalewka zdrowotna z mleczy, bardzo słodka i bardzo dobra |
_________________
Ewa
Poszukuje nazwisk: Sudwoj, Rębosz. Wszelkie informacje o Chromińskich z okolic Warszawy również mile widziane.
|
| |
|
|
|
|
|
alicja_firmanty |
|
|
Temat postu:
Wysłany: 17-04-2019 - 15:46
|
|
Dołączył: 14-05-2017
Posty: 78
Skąd: Gdańsk
Status: Offline
|
|
Moja babcia najlepsze lata życia spędziła w Wilnie i chyba stamtąd znała takie przysmaki jak sałatka Winegred . Robię ją tylko na święta Bożego Narodzenia i Wielkanoc, tak jak babcia. U nikogo dotąd nie jadłam tej sałatki, w Polsce jest całkiem niepopularna, chociaż smakiem przebija wszystkie inne. Babcia również na święta robiła ciasto drożdżowe z rodzynkami. Osiągnęła mistrzostwo w tych wypiekach, obecne babki i ciasta drożdżowe w cukierniach to tylko marne namiastki tych babek babcinych. Jedynie panettone zbliżone jest w smaku , tak na 80%. Robiła też cepeliny, kwas z drożdży i karmelizowanego cukru ( max.3 dniowy), ale tego już nie jestem w stanie odtworzyć, za późno.
Alicja |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
FAQ
Regulamin
Szukaj
Rejestracja
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
Zaloguj
