Serwis Polskiego Towarzystwa Genealogicznego

Obok odpoczywa obraźnik – dziad z długą brodą, w plecionym kapeluszu z szerokim rondem. Na rzemieniach ma zawieszony drewniany stelaż a do niego przymocowane święte obrazy. Zdjął z pleców ciężki bagaż i posila się tym, czym zapłacili chłopi – tłustym białym serem, zagryzanym wilgotnym żytnim chlebem, który w ustach zmienia się w kluskę. Ale uczta! W skórzanej torbie ma pewnie jeszcze buteleczki ze święconą wodą, woreczki z piaskiem pustyni, na której przez czterdzieści dni modlił się Jezus, i inne cuda, na których widok klientom rozszerzają się z przejęcia oczy. […]
Obraźnik na co dzień udaje świętobliwego męża, który tylko przypadkiem zajął się handlem obrazami. Wtedy – jako ten święty mąż – podnosi nieco głos, żeby przypominał księżowski, mówi śpiewnie, jakby recytował Pismo Święte, i wtrąca od czasu do czasu łacińskie słowa, z sensem czy bez sensu, na chłopach robi to i tak wielkie wrażenie. Obraźnik nosi zawieszony na piersiach wielki drewniany krzyż, który nieźle mu ciąży; teraz oparł go o drzewo i wietrzy na nim onuce. Obrazy sprzedaje tak, że najpierw upatrzy sobie jeden z lepszych domów we wsi, a potem idzie tam, niby w jakieś ekstazie, i upiera się, że obraz wybrał sobie ten dom, a nawet ścianę, tę w komorze, odświętną. Trudno chłopu odmówić świętemu obrazowi, wysupłuje ze skrytek ciężko uciułane pieniądze i płaci.