Serwis Polskiego Towarzystwa Genealogicznego

W "Encyklopedii staropolskiej" Zygmunt Gloger pisze:
"Długosz podaje, że w Polsce za czasów Władysława Jagiełły nastał zwyczaj tworzenia nazwisk od posiadłości, t.j. przez dodanie końcówki przymiotnikowej "ski" lub "cki". Zwyczaj ten upowszechnił się w drugiej połowie XV wieku, najprzód u średniej szlachty, bo panowie pisali się jeszcze po staremu: Łukasz z Górki, Jan na Tęczynie i t. p. Nazwiska atoli na "ski" i "cki", tworzone już i w XIV wieku z nazw wsi rodzinnej lub dziedzicznej, o ile syn dziedziczył po ojcu tę samą wioskę, z której powstało nazwisko. Jeżeli zaś osiadł w innej, to i nazwisko nowe mu dawano, a tak zdarzało się, że każdy w innej wsi zamieszkały, synowie i ojciec, innych używali nazwisk".

Witam, końcówka ; ski , czy - cki nadał król ( nie pamiętam który) dla wyróżnienie nazwisk dla szlachty, tak ze Góra jeśli był szlachetnie urodzony miał prawo by pisać się się ; Górski. pozdrawiam - Julian

Pani Ewo,
dlatego też napisałem ”trochę”, nie pisze nic o nadawaniu przez króla a „nastał zwyczaj”. Na dopełnienie jeszcze
coś od „Zygmusia”, tak w skrócie:
„Naruszewicz „Historyi narodu polskiego” powiada: „Starożytni Polacy nazywali się najprzód od herbów np. Jastrzębiec, powtóre od wiosek np. Piotr z Chdźica, z Zakliczyna ( czyli powinien się pisać Chodźicki, Zakliczyński), po trzecie od imion ojcowskich ( jak dotąd Rusini), np. Jan Janowic. U narodów germańskich nazwisko syna tworzono przez dodanie do imienia ojca końcówki „sohn”, „son”, „sen”, u Hiszpanów „ez”, u Szkotów „Mac”, u nas „wicz”. To tak w skrócie.
Ale też dziwne? Może to błąd w druku, ale wspomniany Jan Janowic, jak dla mnie powinie się pisać Janowicz.
Co też do końcówki „wicz”, swego czasu moja ciocia opowiadała mi, że słuchała audycji w radio ( teraz już można pisać radiu), na temat pochodzenia nazwisk i osoba która się tam wypowiadała stwierdziła, iż nazwiska kończące się na „wicz’ są pochodzenia Ormiańskiego, a nosił takie mój pradziadek. Teraz siedzi sobie na jakieś chmurce i śmieje się z pod tych sumiastych wąsów i mówi: „ A widzisz mały, nawet nie miałeś pojęcia, że: „I ty zostaniesz Indianinem”.

Pogody ducha,
Bogdan

Ewa, przecież tu jest miejsce dla wszystkich i nie musimy się ; nie znosić, pouczać, czytaj to co piszę ze zrozumieniem, wcale Ci nie piszę na złość - Julian

Robert, o księdzu Bastrzykowskim więcej jest tu:
http://lo1.sandomierz.pl/cg/?id=absolwenci-b
zatem seminarium to sprawa przełomu wieków. Rodzina twierdzi że było to związane z przyjęciem do seminarium i jego nazwisko Bastrzyk uważano za nie polskie i dlatego go nie chciano przyjąć. Jednak lokalny badacz historii którego o to pytałem powiedział że nazwisko zmienił później, ale nie powiedział co i dlaczego.
Prawda pewnie tkwi pośrodku. Rodzina zazwyczaj nie ma konkretnych dokumentów, bardziej bazuje na wiedzy nieoficjalnej. A w dokumentach może inne powody są podane. Nie wiem.

Trochę nie na temat ale:
ksiądz Bastrzykowski to siostrzeniec mojej praprababki. Ten kontekst obyczajowo-rodzinny to konkretnie jakieś powinowactwo czy tylko chodziło o jakieś powiązania rodzinne?