| Autor |
Wiadomość |
Wojciechowicz_Krzysztof |
|
Temat postu: Konkurs na najfatalniejsze decyzje przodków.....
 Wysłany: 18-12-2015 - 17:32
|
|
Dołączył: 09-04-2010
Posty: 399
Status: Offline
|
|
Wiele życzliwych informacji otrzymałem na tym Forum, ale niestety nie potrafię się zrewanżowac, przebywając tak dalko od kraju. Może wię dla oderwania się od suchych tematów poszukiwania przodków, rozerwiemy się trochę nowym tematem.
Historycy zgodnie twierdzą, że rewolucja bolszewicka nie wydarzyła by się bez udziału Lenina. Sołżenicyn opisuje w swojej książce "Lenin w Zurychu", jak Lenin miotał się bezsilnie w Szwajcarii na wiadomość o abdykacji cara.
Z wielkimi trudnościami wyjechał wreszcie do Finlandii w zaplombowanym pociągu. Z kraju neutralnego - Szwajcarii.
Wyjazd taki byłby całkiem niemożliwy, gdyby w 1914 roku Lenin został uwięziąny w Galicji jako szpieg rosyjski. A uwolnił go i wysłał do Szwajcarii kuzyn mojej Mamy, Kazimierz Godziemba Głowiński. Oto historia zapisana w czasopiśmie 'Palestra', http://palestra.pl/old/index.php?go=artykul&id=3055
W sierpniu 1914 roku Włodzimierz Uljanow o pseudonimie Lenin, z wykształcenia prawnik, przez pewien okres praktykujący jako adwokat, rzeczywiście przebywał na wakacjach w Białym Dunajcu wraz z żoną, Nadieżdą Krupską. Z chwilą wybuchu wojny jako obywatel rosyjski został zatrzymany z podejrzeniem szpiegostwa. Jakie były okoliczności osadzenia w areszcie, jakie, niestety, zwolnienia? Ostatnio jeden z moich kolegów podsunął mi artykuł opublikowany 10 lat temu w regionalnym piśmie5. Wynikało z niego, że dziennikarz rozmawiał z Antonim Głowińskim, którego ojciec przesłuchiwał był zatrzymanego adwokata (a niech to diabli!) Lenina. Można powiedzieć, ciekawostka i tyle. W najśmielszych oczekiwaniach nie zakładałem, do kogo zaprowadzi mnie zainteresowanie tą sprawą.
Potęga Internetu. Co szkodzi zapytać Google. Wstukuję imię i nazwisko Antoniego Głowińskiego. Na pierwszej pozycji – magister inżynier, mieszka w Warszawie. Co szkodzi zadzwonić. Po drugiej stronie zaskoczenie, ale rozmówca potwierdza, iż faktycznie, jest synem tego, który zetknął się z Leninem. Zaciekawiony moim zaciekawieniem Antoni Głowiński proponuje spotkanie. I nazajutrz dochodzi do świetnej rozmowy. Już w pierwszych chwilach powiało dobrymi klimatami. Mój gość przyniósł ze sobą książkę swego autorstwa pt. „Komentarze Rodzinnne”6. Nic jednak nie zastąpi żywego słowa. I popłynęła opowieść całkiem niezwykła.
Rodzina Głowińskich herbu Godziemba ma rozległą historię. Pierwsze wzmianki znajdują się w Kronice Jana Długosza, a pierwsze zapiski dotyczące konkretnych osób pochodzą z XIV wieku. Głowińscy byli konfederatami barskimi, oficerami napoleońskimi, powstańcami listopadowymi i styczniowymi.
Jeden z potomków tego rodu, Kazimierz Godziemba Głowiński, ojciec Antoniego, był w sierpniu 1914 roku komisarzem powiatowym w Nowym Targu, co odpowiadało funkcji wicestarosty odpowiedzialnego za kierowanie całym urzędem starościańskim i porządek na terenie powiatu. To właśnie Kazimierz Głowiński, z wykształcenia prawnik (ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie), przesłuchiwał Lenina zatrzymanego przez wachmistrza Matuszczyka. Ponoć panowała wówczas psychoza podejrzeń o szpiegostwo, dlatego sytuacja przyszłego dyktatora była nie do pozazdroszczenia.
Głowiński nadał sprawie urzędowy bieg. Tymczasem w sprawie uwolnienia Włodzimierza Uljanowa interweniowało wiele osób. Między innymi Franciszek Smereczyński, znany jako Władysław Orkan; niech mu to będzie odpuszczone za to, co uczynił dla polskiej literatury.
Po jedenastu dniach Cesarsko-Królewski Sąd Ochrony Krajowej w Krakowie orzekł o zwolnieniu Lenina. Zapewne o tak rychłej decyzji zdecydowały znane i niewątpliwe dziś jego kontakty z wywiadem niemieckim.
Podczas pożegnalnej rozmowy Lenin poprosił Kazimierza Głowińskiego o prywatną pożyczkę na koszty podróży do Szwajcarii. I ten z własnych środków pożyczył kilkaset koron austriackich. Czy o tym geście życzliwości zdecydowało wstawiennictwo popularnego już wówczas Władysława Orkana? Lenin otrzymanie pieniędzy pokwitował. Antoni Głowiński mówi dziś, że ojciec, opowiadając o tym, wspominał, że wtedy Lenin był sympatycznym człowiekiem, szybko nawiązującym kontakt z ludźmi i wydawało się, że niegroźnym utopistą.
Włodzimierz zwany Leninem pozostawił na Podhalu jeszcze jeden dług. Winien był pieniądze sklepikarzowi Emanuelowi Singerowi. Ale ów dług w imieniu Lenina został uregulowany przez jego znajomego z czasów pobytów w Polsce, Jakuba Haneckego, który znalazł się w sowieckiej dyplomacji. Podobno i z Kazimierzem Głowińskim ktoś próbował nawiązać kontakt w sprawie długu, ale ten odmówił jakichkolwiek spotkań z przedstawicielem reżimu sowieckiego.
Kazimierz Głowiński na początku lat dwudziestych, już jako starosta nowotarski, przeszedł na emeryturę i osiadł w rodzinnym majątku w Rabie Wyżnej. Zabrał dokumenty dotyczące zatrzymania Lenina oraz jego pokwitowanie pożyczki, które pokazywał wielu osobom jako ciekawostkę historyczną. Kazimierz Głowiński, nota bene spowinowacony z rodziną Jana Matejki, „dystyngowany starszy pan, małomówny, elegancki i systematyczny”, jak opisuje go syn, nie unikał pracy fizycznej. Zginął w czerwcu 1942 roku w banalnym i tragicznym wypadku, przygnieciony drzewem w tartaku. Po jego śmierci Antoni, wówczas osiemnastoletni, porządkował wraz z matką gabinet ojca. Wówczas w papierowej teczce znaleźli „papiery leninowskie”. Były tam: telegram ze starostwa w Nowym Targu do Namiestnictwa we Lwowie z pokwitowaniem, brulion przesłuchania Lenina spisany przez Kazimierza Głowińskiego, pismo starostwa do Cesarsko-Królewskiego Sztabu Generalnego Oddziału w Krakowie, pismo Namiestnictwa do Starostwa Nowotarskiego i odpis protokołu aresztowania. Brakowało, niestety, pisma Władysława Orkana i pokwitowania podpisanego przez Lenina.
Myli się ktoś, kto sądzi, że historia ta ma się ku końcowi. Antoni Głowiński, dziś starszy mężczyzna o ujmującym sposobie bycia, był podczas wojny żołnierzem Armii Krajowej, brał udział w Powstaniu Warszawskim i został ciężko ranny. Od 1947 roku zamieszkał w Warszawie u swego krewnego, Fryderyka Zolla, ojca Andrzeja. Tak, tego Andrzeja Zolla. W pierwszych dniach sierpnia 1949 roku zostaje aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa wuj Redek, jak mówi o Fryderyku Antoni Głowiński. Za co? Otóż Fryderyk Zoll, uczestnik walk o Lwów w 1918 roku, żołnierz wojen w latach 1920 i 1939, był członkiem Delegatury Rządu na Kraj, jednym z dowódców, w stopniu majora, Kedywu Okręgu Warszawskiego AK, walczył w Powstaniu; zginęło wówczas dwóch jego synów, starszych braci Andrzeja.
Antoni Głowiński (o którym Andrzej Zoll mówi, że jest człowiekiem bez rysy) wspomina naradę rodzinną z udziałem Józefa Zolla, brata Fryderyka. Słysząc, że osoby posiadające listy Dzierżyńskiego wykupywały z sowieckich więzień swoich bliskich, Głowiński proponuje wykorzystanie „papierów leninowskich” do uwolnienia wuja. Józef Zoll (który dobrze pamiętał, jak Kazimierz Głowiński pokazywał pokwitowanie pieniędzy przez Lenina) obruszył się na tak niepoważny pomysł. Ale po kilku dniach poprosił o przywiezienie tych dokumentów.
I tu kolejna odsłona. Józef Zoll nawiązuje kontakt z obracającą się w świecie artystycznym Izabelą „Czajką” Stachowicz7. Ona to uznała pomysł wykupienia, znanego jej wcześniej aresztowanego, za bardzo dobry pod hasłem, że to krewny tego, „który uwolnił Lenina”. Porozumiała się z kierownikiem Wydziału Historii Partii, niejaką Heleną Kamińską. Ta w obecności Antoniego Głowińskiego konfrontowała dokumenty ze źródłami historycznymi, za które uważała wspomnienia Nadzieżdy Krupskiej. Zgadzało się. Towarzyszkę Kamińską zainteresowało również pokwitowanie Lenina i list Władysława Orkana.
Kontynuując swój pomysł, być może ratujący życie Fryderyka Zolla (że to nie przesada, przekonuje tragiczny los dowódcy Kedywu, generała Augusta Emila Fieldorfa), Antoni Głowiński pojechał do Raby Wyżnej. Dwór – pałac został już zagrabiony przez tak zwaną władzę ludową. Żołnierze Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego – opowiada mój rozmówca – przeszukiwali wszystkie zakamarki, sondowali ziemię w piwnicach. Bezskutecznie.
Czy Kazimierz Głowiński tak zmyślnie ukrył pokwitowanie Lenina, że ujrzy ono światło jeszcze innego czasu? Historia, jak wiadomo, zna takie, liczne przypadki. A czy dług Włodzimierza Uljanowa vel Lenina przedawnił się? Jeśli na pokwitowaniu nie było oznaczenia terminu zwrotu pożyczki... Zagadnienie dla prawniczych archeologów.
„Papiery leninowskie” zostały, według wiedzy rodziny, zawiezione jako prezent komunistycznych władz na siedemdziesięciolecie urodzin innego zbrodniarza, Józefa Stalina.
A Fryderyk Zoll?
„Kilka dni przed Bożym Narodzeniem 1949 roku – wspomina Antoni Głowiński – uczyłem się w pokoju u wuja w mieszkaniu przy ulicy Ursynowskiej w Warszawie. W pewnym momencie drzwi otwierają się i wchodzi wuj Redek, z wąsami, w lekkiej marynarce, a był silny mróz, i dosyć podniecony mówi, że właśnie przybiegł z ulicy Rakowieckiej. Od razu zapytał mnie: ŤCoś ty narozrabiał, że tak dokładnie wypytywali się o ciebie i rodzinę Głowińskichť”.
Antoni Głowiński dodaje skromnie, że znaczącą rolę w uwolnieniu Fryderyka Zolla miała Izabela „Czajka” Stachowicz, która – dorzucił – po opuszczeniu przez niego więzienia na Mokotowie (nie obawiajmy się lżejszego tonu), spiła się jak „Iza--Bella”.
Pozdrawiam
Krzysztof |
|
|
| |
|
|
|
 |
|
Sawicki_Julian |
|
|
Temat postu: Konkurs na najfatalniejsze decyzje przodków.....
Wysłany: 19-12-2015 - 15:08
|
|
Dołączył: 05-11-2009
Posty: 3423
Skąd: Ostrowiec Świętokrzyski
Status: Offline
|
|
Witam Krzysztof, pięknie to opisałeś i myślę ze w tym był palec Boży, ze Lenin stał się przywódcom Bolszewików i miał plany wymordować wszystkich Panów w Rosji, w Polsce, w Niemczech i dale na zachód nawet chciał dotrzeć z komuną do oceanu.
Wtedy dużo zginęło Polków w tej wojnie w roku 1920 ( dziadek mój ze strony mamy tez tam był i przeżył ), szlachty i chłopów, szli na ochotnika, na wezwanie Józefa Piłsudskiego, by Polska była wolnym krajem ( i tak jest w tej części zachodniej ).
Mam tez kilkanaście listów z tego okresu od 1918 r. i wybrałem jeden który moim zdaniem zniszczył małżeństwo moich stryjków, czyli ten fatalny list.
Ale po kolei ( tak z pamięci ), z tego co wiem to było tak ; w roku 1919 Aleksander Jerzy Sawicki, syn Lucjana i Marii ( Heleny ) z von Wickenhagenów z Radomia, mający po rodzicach dwór w Wąworkowie i w Bogusławicach około Opatowa, bierze ślub w Warszawie z Maria Szelągowską, córka Jana i Salomei z Malczewskich, małżonków Szelągowskich, mających majątki w Wielogórze kolo Ożarowa ( i coś jeszcze ), a córka Maria ma w spadku w rodzinie, dwór w Skąpe, parafia Pilczyca. Aleksander i Maria Sawiccy mieszkają w Wąworkowie, sprzedają Skąpe na parcele i budują nowy dwór murowany w Bogusławicach, ojciec Lucjan notariusz w Ostrowcu Św. ma działkę z domem i młynem na ul Górnej w Ostrowcu ( 1906 r. ) i drugi dom w Warszawie na ul Żurawiej 26 ?.
To tam bywa Olek ( Jurek) często u Matki, bo ojciec Lucjan zm. w 1921 r., a listy które pisał do domu, do żony Marii, podawał przez fornala który przywoził żywność ze dwora do Warszawy matce Olka. Ale inny list ten woźnica chyba pomylił, zamiast do panienki znanej Olkowi ( Jurkowi ) podał go żonie Olka, Marii w Bogusławicach i stało się. W prawdzie ur. się im syn Jacek Jerzy 2.02. 1922 roku, ale on został zabity w 1944 roku, prawdopodobnie przez chłopów w partyzantce miejscowej, a podane ze przez Niemców i tak musiała mówić matka Maria, zm. mając chyba 96 lat, pochowana razem z synem w Opatowie, ojciec Olek zm. w Krynicy Górskiej w 1971 r.
Dziwne tez było ich życie małżeńskie w wojnę , w samym Opatowie mieli dom zwany ; Pokusa, na dole w szafie z lustrem, to były drzwi do piwnicy, gdzie spali partyzanci, na górze w tym domu z Niemcami w tym czasie, grali w karty, ojciec Aleksander ( Olek, Jurek ) i syn Jack, podaje ten list i pozdrawiam - Julian ;
-----------------------------
Lusiu, nie przyszłaś znowu o umówionej godzinie 11 rano, jeżeli byłaś zmęczona, lub czas ci nie pozwalał, to lepiej, lecz jeśli bałaś się niedowierzając sobie i mnie, to nie ładnie. Tak dawno się znamy Itak doświadczeni jesteśmy w uczuciach miłości oboje, że nie stało by się nic, co by mogło przysłonić chmurkę jasności miłych chwil sam na sam. Naszych mało, tem od miodu są cenniejsze wspomnienia, może i dla tego tak cenne,
że tak nie uchwytne. W dyplomacji Twej względem mnie odkrywam przesadę w stronieniu ode mnie, bo jesteś pierwsza która zyskuje za każdym widzeniem się. Nie myśl ze nie masz wad, które jako taki zauważyłem, ale są tak małe że po większej i właściwie ? z Twojej winy, więc nikną przy pierwszym uśmiechu Twojej wesołej ,, urodki ’’
List ten piszę dlatego, ze we śnie przepędziłem z Tobą całe lato w jakimś kurorcie nad morzem i obudziwszy się smutny, ze to nie rzeczywistość była, choć dosłownie chciałem się z Tobą zobaczyć i porozmawiać. Uśmiałem tez z siebie, że jak Żak, ze śnie na starość ? o swej Lucy - kociaku, którego bym pieścił, całował długo, długo. Wyjechałem w ten czas tego samego dnia trochę rozgoryczony i puściłem się w wir pracy na wsi, która mi daje zapomnienie. Na dłużej przyjadę dopiero za dwa tygodnie do Warszawy, wiec do tego czasu Luśko mogę z Tobą tylko listownie porozmawiać. Bywaj mi zdrowa i zawsze uśmiechnięta, a wiec niech Cię nie nawiedzają zmartwienia. Rączki twe całuje i prawy różany pączek twej ładnej piersi, twój Jurek.
dnia 20/4 - 1920 roku.
-------------------------------
A do żony pisze Jerzy ( Olek ) ; kochana Maniusiu ; nie spieszysz się by do mnie pierwsza napisać, jak mam sobie to wytłumaczyć …… |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
FAQ
Regulamin
Szukaj
Rejestracja
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
Zaloguj
