<h1>Janusz Stankiewicz. Genealogia, przodkowie, badania genealogiczne, forum dyskusyjne</h1>Janusz Stankiewicz. Genealogia, przodkowie, badania genealogiczne, forum dyskusyjne<br><p><font size="7"><b>Stankiewicz</b> Genealogia</font>
Genealogia, przodkowie, badania genealogiczne, forum dyskusyjne

Etymologia nazwisk

  • Nazwiska na literę "A"
  • Nazwiska na literę " Ba - Bą "
  • Nazwiska na literę " Ca - Ch "
  • Nazwiska na literę "Ć"
  • Nazwiska na literę " Da - Dę"
  • Nazwiska na literę "E"
  • Nazwiska na literę "Fa - Fę"
  • Nazwiska na literę "Ga - Gą"
  • Nazwiska na literę "Ha - Hą"
  • Nazwiska na literę "I"
  • Nazwiska na literę " Ja - Ją "
  • Nazwiska na literę " Ka " - " Kam "
  • Nazwiska na literę "L"
  • Nazwiska na literę "Ł"
  • Nazwiska na literę " Ma - Mal "
  • Nazwiska na literę "N"
  • Nazwiska na literę "O" , "Ó" , "Q" z uzupełnieniem
  • Nazwiska na literę "Pa"
  • Nazwiska na literę " Ra - Rą "
  • Nazwiska na literę " Sa - Są "
  • Nazwiska na literę "Ś" wraz z uzupełnieniem
  • Nazwiska na literę " Ta - Tę "
  • Nazwiska na literę "U"
  • Nazwiska na literę "V"
  • Nazwiska na literę " Wa " - " Wą "
  • Nazwiska na literę "X" i "Y"
  • Nazwiska na literę "Za - Zą"
  • Nazwiska na literę "Ź"
  • Nazwiska na literę "Ż"
  • -------
  • Nazwiska na literę " Pą - Pi "
  • Nazwiska na literę " Pj - Po "
  • Nazwiska na literę " Pó - Py " wraz z uzupełnieniem literki P
  • Nazwiska na literę " Zb - Zy " wraz z uzupełnieniem literki Z
  • Nazwiska na literę " Di - Dr "
  • Nazwiska na literę " Du - Dż " wraz z uzupełnieniem literki D
  • Nazwiska na literę " Fi - Fy " wraz z uzupełnieniem literki F
  • Nazwiska na literę "Gb" - "Gó"
  • Nazwiska na literę " Gp " - " Gż " wraz z uzupełnieniem literki G
  • Nazwiska na literę " He" - "Hy " wraz z uzupełnieniem literki H
  • Nazwiska na literę " Tf - Ty " wraz z uzupełnieniem literki T
  • Nazwiska na literę " Rd - Ró "
  • Nazwiska na literę " Ru - Rż " wraz z uzupełnieniem literki R
  • Nazwiska na literę " Wc " - " Wi "
  • Nazwiska na literę " Wj " - " Wz " wraz z uzupełnieniem literki W
  • Nazwiska na literę " Bd - Bn "
  • Nazwiska na literę " Bo - Bż " wraz z uzupełnieniem literki B
  • Nazwiska na literę " Je - Ju " wraz z uzupełnieniem literki J
  • Nazwiska na literę " Ci - Cż " wraz z uzupełnieniem literki C
  • Nazwiska na literę " Kan " - " Kię "
  • Nazwiska na literę " Kij " - " Kn "
  • Nazwiska na literę " Ko " - " Kó "
  • Nazwiska na literę " Kr " - " Kt "
  • Nazwiska na literę " Ku " - " Ky " wraz z uzupełnieniem literki K
  • Nazwiska na literę " Mał - Md "
  • Nazwiska na literę " Me - Mi "
  • Nazwiska na literę " Ml - Mż " wraz z uzupełnieniem literki M
  • Nazwiska na literę " Sb - Sj "
  • Nazwiska na literę " Sk - Sm "
  • Nazwiska na literę " Sn - Sr "
  • Nazwiska na literę " St "
  • Nazwiska na literę " Su - Szc "
  • Nazwiska na literę " Szcz - Szo "
  • Nazwiska na literę " Szó - Szy " wraz z uzupełnieniem literki S
  • --------
  • Nazwiska Pomorzan na literę " A - Ł "
  • Nazwiska Pomorzan na literę " M - Ż "
  • ---------
  • Nazwiska odmiejscowe na literę " A - K "
  • Nazwiska odmiejscowe na literę " L - Ż "
  • Nazwy osobowe pochodzące od etników
  • Nazwy osobowe pochodzenia chrześcijańskiego - " A - K "
  • Nazwy osobowe pochodzenia chrześcijańskiego - " L - Ż "
  • Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego
  • ......
  • Odapelatywne nazwy osobowe


  • Nazwy osobowe pochodzenia chrześcijańskiego
     
    nazwiska na literę " A - K "   

    Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Nazwy osobowe pochodzenia chrześcijańskiego. Maria Malec, Instytut Języka Polskiego PAN, Kraków 1995

    opracowanie Ewa Szczodruch


            

    A
    Abel – od biblijnego Abel, to od hebrajskiego hèbèl ‘nicość tchnienie’, od akadyjskiego aplu ‘syn’; w Biblii: Abel, syn Adama i Ewy, młodszy brat Kaina. Możliwe też na gruncie niemieckim od Adalbert.
    I. Abel,
    Aberhard – od staro-wysoko-niemieckiego Eburhard, Eberhard, to od staro-wysoko-niemieckiego ebur, nowo-wysoko-niemieckiego eber ‘odyniec’ i staro-wysoko-niemieckiego hart ‘silny, odważny’. Wśród świętych: Eberhard, arcybiskup Salzbyrga oraz inni święci.
    I. Aberhard, Eberhard, Ebirhard;
    zlatynizowane: Eberardus, Eberhardus, Ebirhardus, Ebrardus, Eberhardus, Ebrhardus, Ebirardus (?), Eburhardus, Ebwergardus, Ewarhardus, Ewerardus, Ewrhardus, Ewrardus, Hebrahardus, Hebrardus, Hebrehardus, Hebrhardus, Hewrardus.
    II. Aberko, Abirko, Abrek, Abr(ko), Eberko, Ebirko, Ebr(ek) ,Ebrko, Ewrko, Habarko, Habrek; Abrkowa fem., Haberkowa fem.
    Abram, Abraham – od hebrajskiego abram, abraham; etymologia nie wyjaśniona, możliwe pochodzenie z języka akadyjskiego, babilońskiego lub egipskiego. Objaśnienie biblijne: Abram ‘mój ojciec jest wzniosły’, Abraham ‘ojciec wielu narodów’. W Biblii: Abram, Abraham, patriarcha, liczni święci o tym imieniu.
    I. Abram, Habram, Jabram; wschodniosłowiańskie Awram.
    Abraam, Abraham, Habraham, Habream.
    II. Abramek, Abramiec, Abramikowa fem., Abramko, Habramkowa fem., Abrahamko.
    - Abramow, Wbeamowa fem., Abramowic, Abramowicz, Abramowięta, Habrahamowic, Habrahamowicz; wschodniosłowiańskie Awramow, Awramowic, Awramowicz.
    - Abramikowa fem., Abramkowic, Habramkowa fem.
    Absalon – od hebrajskiego absalom ‘ojciec pokoju’. W Biblii: Absalon, syn króla Dawida.
    I. Absalon, Absolon, Jawcalon (?), Jawczalon (?) (= Absolon).
    Abstach por. Awstach.
    Achaba fem. – nazwa osobowa żeńska pochodząca może od imienia męskiego Achab, to z hebrajskiego Achab ‘brat ojca’. W Biblii: Achab ‘król Izraela oraz prorok w czasach Jeremiasza’.
    II. Achaba.
    ( Achacy) – od greckiego Aĸaĸıoς (aĸaĸoς: ‘nie znający zła, zacny’). Wśród świętych: Achacy, męczennik w Konstantynopolu,
    I. (Achacy); łacińskie Achacius.
    Achilles – imię pochodzenia greckiego o niewyjaśnionej etymologii. Wśród świętych: (Nereusz) i Achilles, męczennicy rzymscy. Także postać z mitologii i literatury greckiej.
     
    I. Achilles, Nachilles, Nachillesz.
    Forma  Nachilles(z) powstała prawdopodobnie z błędnego odczytania w kalendarzu zapisu N Achilles, gdzie N jest inicjałem imienia Nereus. Święci Nereusz i Achilles występują w kalendarzach wspólnie.
    Adalbert, Albert, Olbracht – od starowysoko-niemieckiego Athalbracht, to od starowysoko-niemieckiego adal ‘szlachetny ród’ i starowysoko-niemieckiego beraht ‘jasny, błyszczący’. Wśród świętych: Adalbert, arcybiskup Magdeburga; Wojciech – Adalbert, z pochodzenia Czech, biskup Pragi, następnie apostoł Prusów i męczennik, patron Czech i Polski; Albert Wielki, biskup Regensburga, dominikanin.
    I. (Adalbert), (Adalpert), (Adelbert); z łacińskiego Adalbertus; zlatynizowane Adalpertus, Adelbertus.
    (Albart), (Albert), (Jalbert), (Olbert);  z łacińskiego Albertus; zlatynizowane Albartus, Jalbertus ,Olbertus; Albertowic.
    Albracht, Albrecht, Albrycht, Olbracht, Holbrocht, Holbrycht, (Jalbrecht), Jolbracht, Olbracht, Olbrecht, Olbrocht, Olbrycht, Ulbrecht (= Olbrecht; zlatynizowane Albrachtus, Albrechtus, Jalbrechtus; Holbrachtowa fem., Olbrachtowa fem., Olbrachtowic; z niemieckim sufiksem Olbracht-inne, Olbrecht-inne.
    Olbrat, Olbret.
    Olbrach, Olbrych.
    Owracht, Owrecht (= Olbrecht).
    Obrych.
    Liczne zrównania: Adalbertus = Albertus, Adalbertus = Olbracht, Adalbertus i Albertus = Wojciech.
    II. 1. Por. Adalberta fem., Alberta fem.
    2. Albasz, Albiszek, Albosz, Halbasz, Halbosz, Helbasz, Helmbasz (może też od Albanus, Albin).
    3. Por. Abel.
    4. Alesz, Alisz, Alsz, Alszyk (może też od Aleksander, Aleksy).
    5. z niemieckimi sufiksami: Apec, Apecko, Epec, Opac, Opacz, Opacek, Opaczek, Opacko, Opaczko, Opec, Opecko; zlatynizowane: Apicius.
    Adalberta fem. – od starowysoko-niemieckiego Adalberta, utworzone od imienia męskiego, por. Adalbert.
    Adam – w tekstach hebrajskich ādām; etymologie różne: od hebrajskiego adhamah ‘ziemia’, od sumeryjskiego ada-mu ‘mój ojciec’, od akadyjskiego ada-mu ‘narodzenie’, od arabskiego adama ‘przylgnąć’. W Biblii: Adam ‘pierwszy człowiek’; kilku świętych o tym imieniu.
    I. Adam, Adem, Jadam, Jedam; zlatynizowane: Adamus.
    II. 1. Adamek, Adamko, Jadamek, Jadamko; Adamkow, Adamkowa fem., Adamkowic, Adamkowicz, Adamow, Adamowa fem., Adamowic, Jadamow.
    2. Damek, Damko (=Adamek).
    3. Adasz.
    III. Adamflaszowa fem. (por. Adam Flasz 1494).
    Adaukt – od łacińskiego cognomen Adauctus (od łacińskiego adauctus: adaugeo, - ere ‘powiększam, pomnażam’). Wśród świętych: Adukt (i Feliks), męczennicy rzymscy za cesarza Dioklecjana.
    I. Adaukt; łac. Adauctus (= Auctus).
    Adela fem. – od starowysoko-niemieckiego Adela, to od starowysoko-niemieckiego adal ‘szlachetny ród’, od niemieckich imion złożonych typu Adelheid. Wśród świętych: Adela, przełożona klasztoru w Pfalzel koło Trewiru.
    I. Adela.
    Adlart – od starowysoko-niemieckiego Adalhard (od starowysoko-niemieckiego adal ‘szlachetny ród’ i starowysoko-niemieckiego hart ‘mocny, dzielny); od wariantów imienia por. Adel i Hart. Wśród świętych: Adalhard, opat w Korbei, wymieniany w licznych martyrologiach.
    I. Adlart, (Adelart), Hadlart; zlatynizowane Adlardus, Adelardus.
    Zlatynizowane: Alardus.
    II. Adlartowic.
    Adelajda fem. – od starowysoko-niemieckiego Adalhaid (od starowysoko-niemieckiego adal ‘szlachetny ród’ i starowysoko-niemieckiego heit ‘osoba, stan, rodzaj’; od wariantow imienia por. Adel i Heid). Wśród świętych: Adelajda, cesarzowa, matka Ottona II; matka cesarza Konrada II.
    I. Adlejda, Adilhejda, Adlejta, Atlejta; niem.: Adilheid; zlatynizowane: Adelhedis, Adelheidis, Adilheidis, Adleidis, Adletis, Atleidis.
    Zlatynizowane: Aleidis, Alheidis.
    II. 1. Por. Adela.
    2. Alides (?) (por. niem. Alida < Adelheid).
    3. Ada.
    4. Alka, Alusz, Alusza (może też od Alberta, Aleksandra, Alena < Helena).
    Adolf – od starowysoko-niemieckiego Adolf (od starowysoko-niemieckiego Ad- skrócone od Adal ‘szlachetny ród’ i starowysoko-niemieckiego wolf ‘wilk’; od wariantow imienia por. Adel i Wolf. Wśród świętych: Adolf, biskup Utrechtu, VII w.; biskup Osnabrűck, pierwszy opat cystersów w Niemczech.
    I. Adolf, Adulf; zlatynizowane: Adolfus, Adulfus.
    Adryjan – por. łac. cognomen (H)adrianus, utworzone od nazwy etnicznej Hadrianus ‘pochodzący z miejscowości Hadria położonej nad Adriatykiem’. Wśród świętych: (H)Adrian, męczennik w Nokomedii, IV w.; męczennik w Cezarei za cesarza Dioklecjana i inni.
    I. Adryjan; łac. Adrianus.
    Por. też Andryjana fem.
    Aegidius por. Idzi.
    Afra fem. - por. łac. cognomen Afer, Afra od nazwy etnicznej Afri ‘mieszkańcy Afryki’. Wśród świętych: Afra, męczennica za cesarza Dioklecjana.
     
    I. Afra, Jafra.
    II. 1. Afrka.
    2. Afka.
    Agafija por. Agata.
    Agapit – od greckiego w znaczeniu ‘ukochany, drogi’. Wśród świętych: Agapit, biskup Synaju; papież; męczennik rzymski.
    I. wschodniosłowiańskie Agapit.
    Agata fem.  – pochodzenia greckiego, w znaczeniu ‘dobra’. Wśród świętych: Agata ,męczennica w Katanii na Sycylii, zm. ca 251,
    I. Agata, Jagata; wschodniosłowiańskie Agafija, Ohafija, Oafija, Ofija.
    II. 1. Jaga.
    2. wschodniosłowiańskie Hafija.
    3. wschodniosłowiańskie Ohaszka.
    4. Jachna, Jaszka, Jaszna, Jechna, Jeszka (może też od Agnieszka, Jadwiga, Jana oraz od imion rodzimych, por. Jacze-.
    5. Gasza (możliwe od Jasza).
    Agneta por. Agnieszka fem.
    Agnieszka fem. – od greckiego w znaczeniu ‘czysty, święty’. Wśród świętych: Agnieszka, męczennica rzymska, zm. ca 304; Agnieszka z Asyżu, siostra św. Klary, XIII w.
    I. Jagniesz; Agneta, Angneta; łac. Agnes, Angnes.
    II. 1. Agnieszka, Angnieszka, Jagnieszka, Jegnieszka; Agnieszczyn, Agniszowic, Jagnieszczyn, Jegnieszczyn.
    2. Agna, Jagna, Jagienka, Jegienka.
    3. Jagosza, Jaguszka.
    4. Jachna (= Agnes); możliwe od Agata.
    5. Nieszka, Nieszka (por. też Niego-).
    6. Neta, Nieta (= Agnes); Necin, Niecin.
    7. Nisza (= Agnes).
    III. Biała Jagna.
    Alardus por. Adlart.
    Alba fem. – por. łac. cognomen Albus (od albus ‘biały, jasny, świetlisty’). Wśród świętych: Alba, męczennik w Afryce.
    I. Alba (lub łacińskie tłumaczenie polskiego Biała).
    Albanus – por. łac. cognomen Albanus ‘pochodzący z Alba Longa, miasta w środkowej Italii’. Wśród świętych: Alban i towarzysz, męczennicy za cesarza Dioklecjana; męczennik w Moguncji.
    I. łac. Albanus.
     
    Albericus por. Jałbrzyk.
    Albert por. Adalbert.
    Alberta fem. – imię żeńskie od męskiego Albert, por. Adalbert.
    I. Alberta.
    II. możliwe derywaty z podstawą Al.-, por. Adelajda.
    Albin – por. 1. łac. cognomen Albinus utworzone za pomocą przyrostka –inus od cognomen lub od nazwy rodowej Albus ( od łac. albus ‘biały, płowy, jasny’) lub od niemieckiego Albin < Albwin. Wśród świętych: Albin, męczennik rzymski; biskup Angers, zm. 560, liczni święci o tym imieniu.
    I. Alibn, łac. Albinus,
    II. Albinow.
    Aldegunda – od staro-wysoko-niemieckiego Aldegunda, Aldegundis (– od staro-wysoko-niemieckiego alt, staro-saskiego ald ‘stary’ i od staro-wysoko-niemieckiego gunt, staro-saskiego gund ‘walka’). Wśród świętych: Aldegunda, przełożona klasztoru w Malbodium , w Belgii, zm. ca 684.
    I. Aldegunda; zlatynizowane: Aldegundis.
    Aleksander – por. greckie Aleksandros (od alekso ‘odganiać, odpierać, bronić się przed czymś’ i andros ‘mężczyzna, człowiek’.  Wśród świętych: Aleksander I, papież, II w., oraz męczennicy i biskupi pierwszych wieków chrześcijaństwa; w historii: imię króla macedońskiego, sławnego z podboju imperium perskiego.
    I. Aleksander, Aleksandr, Aleksender; wschodniosłowiańskie: Oleksander, Oleksandro.
    II. 1. Aleksandrow, Aleksandrowa fem., Aleksandrowic, Aleksandrowicz.
    2. Leksander, Leksandr, Laksander.
    3. Cander (por. niemieckie Zander), Sander, Sandro, Sandryk; zlatynizowane: Sandrinus,
    4. Aleksa, Oleksa (= Aleksander); Oleksin, Oleksina fem., Oleksiewicz, Oleksowic (też od Aleksy).
    5. Leksa, Leksik, Lekszyk; Leksikowic, Lekszykowic (też od Aleksy).
    6. Alesz, Alisz, Alsz, Alszyk (też od Aleksy, Albert), Elechno (= Olechno), Holechno, Holek (lub od Hołek, to od apelatywu hoły, por. Goł.), Holesz, Holesza, Holeszko, Holko (lub Hołko to od apelatywu hoły, por. Goł.), Olech, Olecha, Olechno, Olek, Oleszko, Olesz, Oleszka, Oleszko, Oleszno, Oleszo, Oleszyca, Olichno, Olk, Olko, Oluch, Olucha, Oluchno; Holenkowic, Holenkowicz, Olechnowa fem., Olechnowic, Olechnowicz, Olenkowic, Olenkowicz, Oleszkowic, Oleszkowicz, Olkowa fem., Olkowic (może też od Aleksy).
    7. Sanek, saniek, Sania, saniec, Sanisz, Samiszek, Sanka, Sańk, Sańka, Sanko, sańko, sań; saniow, Sankowic, Sankowicz, Sańkowic, Sańkowicz (lub Sań- od Samson, Samuel itd. lub Zań- od Zacharyjasz).
    8. Sach, Sachan, Sachaniec, Sachno, sachoń, Sasz (też od Sas od nazwy etnicznej Sas), Szaszek, Saszko (możliwe też od Samson, Samuel por. też Sam-; możliwe też od Za- od Zacharyjasz).
    Aleksandra – por. greckie Aleksandra; od imienia męskiego Aleksander. Wśród świętych: Aleksandra męczennica, zm. 302.
    I. Aleksandra, Oleksandra (kresy północne).
    II. 1. Możliwe też derywaty z podstawą skróconą Al.-, por. Adlejda; wschodniosłowiańskie Olechna (= Aleksandra), Holechna, Holuchna, Huluchna (= Holuchna), Olesza, Olusza (=Olechba) (może też od wschodniosłowiańskiego Olena).
    2. Sanka, Sańka (możliwe od Zanka, Zańka od Zuzanna).
    Aleksy - od greckiego alekso ‘bronię, strzegę’.  Wśród świętych: Aleksy wyznawca, czczony na Wschodzie i na Zachodzie od X w.
    I. Aleksy, Aleks (kresy południowe), Holeksy, Oleksy, Oleks (kresy południowe); zlatynizowane: Alexius, holexius, Olexius.
    II. 1. Aleksa (kresy południowe), Oleksa (kresy południowe) (też od Aleksander); Oleksina fem., Oleksiewic, Oleksowic.
    2. Leksy (= Alekxius).
    3. Leksa, Leksik, Lekszyk; Leksikowic, Lekszykowic (może też od Aleksander).
    4. por. skrócenia z podstawą Al.-, Hol-, Ol-, s.v. Aleksander II.
    Amabilja fem. – por. łac. cognomen Amabilis (od amabilis ‘godny milości, miły przyjemny’). Wśród świętych: Amabilia z Rouen; Mabilia.
    I. Amabilija; łac. Ambilia.
    II. Mabilija; łac. Mabilia.
    Amadej por. Amadej.
    Amalija fem. – por. staro-wysoko-niemieckie Amalia (od gockiego amal-s ‘waleczny, odważny, czynny’; forma skrócona od niemieckich imion złożonych typu Amalberga, por. Amal.  Wśród świętych: Amalia (= Amelia, Amalberga), wd., zm. 690; dziewica, VIII w.
    I. Amalija; zlatynizowane: Amalia.
    Amandus – por. łac. cognomen Amandus (od łacińskiego amandus ‘kochany, godzien miłości’). Wśród świętych: Amandus, biskup Strasburga, zm. IV w.; biskup Maastricht, apostoł Belgów, zm. 676.
    I. łac. Amandus.
    Ambroży - od greckiego ambrosios ‘boski’. Wśród świętych: Ambroży, biskup Mediolanu, zm. 397.
    I. Ambroży, Ambroż, Jambroży; łac. Ambrosius.
    II. 1. Ambrożek, Ambrożko, Ambrożyk; Ambrożanka fem. Ambrożyc.
    2. Brożak, Brożek, Brożka, Brożko, Brożman (= Ambroży); Brożyc (por. Brog).
    3. Zbrożek (= Ambrosius), możliwe też Zbroszek od Zbrosław.
    4. Jambroch.
    5. Mrożek, Mrożko (też od Mrozek od apelatywu mroz, por. Mroz).
    6. Brusz (por. niemieckie Bruβ od Ambrosius; może też od apelatywu brus, por. Brus.)
    Amos – por. hebr. amos ‘noszący ciężary, silny’. W Biblii: Amos, prorok.
    I. Amos.
    Ananija – por. hebr. chananjah ‘Jahwe okazał miłosierdzie’. W Biblii: Ananiasz, towarzysz proroka Daniela w niewoli babilońskiej. Wśród świętych: Ananiasz, męczennik w Damaszku; męczennik w Persji.
    I. wschodniosłowiańskie Ananija, Onanija.
    II. 1. wschodniosłowiańskie Onanic(z).
    2. wschodniosłowiańskie Honaczek, Onacz, Onaczek, Onaczka, Onaczko, Onaszko, Onosz, Onoszek, Onoszko, Onuczko, Onuszek, Onuszko (może też od Ondrzej, Onofryj, Onys(z)ym ).
    3. wschodniosłowiańskie Nijasz.
    4. wschodniosłowiańskie Nan, Naniec; por. też Nan.
    Anastazy – por. greckie anastosios ‘wskrzeszenie, zmartwychwstanie’. Wśród świętych: Anastazy, patriarcha Antiochii, IV w., oraz święci, papieże, biskupi i męczennicy wczesnochrześcijańscy.
    I. Anastazy; łac. Anastasius.
    II. 1. Nastazy; zlatynizowane: Nastasius.
    2. Nastka; Naścięcic.
    Anastazyja fem. - por. greckie anastosios ‘wskrzeszenie, zmartwychwstanie’. Wśród świętych: Anastazja, męczennica za cesarza Dioklecjana.
    I. Anastazyja; łac. Anastasia (na kresach południowych Anastasija).
    II. 1. Nastazyja; zlatynizowane: Nastasia (na kresach południowych Nastasija).
    2. Nastja (= Anastasia), por. Nastyja.
    3. Nasta.
    4. Nastka; Nastczyn.
    Anatazy – por. grec. w znaczeniu ‘nieśmiertelność’, ‘nieśmiertelny’. Forma Anatazy powstała przez metatezę z pierwotnej formy Atanazy. Wśród świętych: Atanazy Wielki, biskup Aleksandrii, zm. ca 373, liczni święci.
    I. Anatazy; zlatynizowane: Anathasius (kresy południowe), por. wschodniosłowiańskie Ofanasij.
    Anchoras (?) – imię opata tynieckiego z XI wieku, może z greckiego avakoras ‘wycofać się, avakopntńs ‘pustelnik’; por. łacińskie anchora, ancora, z greckiego aykura ‘kotwica’. Wśród świętych: św. Anacharius, biskup Orleanu.
    I. Anchoras (?).
    Ancybur, Ancibur – por. grec. w znaczeniu ‘zarobek, korzyść, zysk’ i ‘niosę’. W Biblii: Onezyfor, chrześcijanin z Efezu.
    I. Wschodniosłowiańskie Ancybur (kresy północne).
    Andronik – por. grec. andr., genetyczne Andros ‘mąż, mężczyzna; człowiek’ i vikn ‘zwycięstwo’ lub Nike ‘bogini zwycięstwa’. W Biblii: Andronik z listu św. Pawła; czczony w greckich Menelogiach jako święty 17 maja; męczennik za cesarza Dioklecjana; też inni święci biblijni.
    I. Andronik (kresy południowe).
    II. 1. Andronikowic, Andronikowicz (kresy południowe).
    2. Andronowic, Andronowicz (kresy południowe).
    3. Dron, Droń, Droniec; Dronowic, Dronowicz (kresy południowe).
    Andryjana fem. – imię żeńskie od męskiego, por. Adryjan.
    I. Andryjana.
    Andr(z)ej – por. grec. andr., genetyczne andros ‘mąż, mężczyzna; człowiek’, andreios ‘mężny, odważny’; przejęte do łaciny Andreas.  W Biblii: Andrzej apostoł; liczni święci o tym imieniu.
    I. Andr(z)ej, Jędrzej, Ondrzej.
    Andr(z)ejasz; wschodniosłowiańskie: Andryjasz.
    Łacińskie: Andreas.
    II. 1. Andr(z)ejec (kresy południowe, kresy północne), Andrzejek, Andrzejko, Jędrzejek, Ondrzejek.
    Andrzejew, Andr(z)ejewic(z), Andr(z)ejowa fem., Andr(z)ejowic(z), Jędrzejew, Jędrzejewa, Jedrzejewic, Jędrzejowic, Ondrzejew, Ondrzejewic, Ondrzejow, Ondrzejowa, fem. Ondrzejowic. Por. też Andrzeja.
    - Andr(z)ejkowa fem., Andrzejkowic, Jędrzejkowa fem., Jęrdzejkowic, Ondrzejkowic.
    Andr(z)ejaszek , Andr(z)ejaszko; Andr(z)ejaszewic, Jędryjaszkowic.
    2. Andrach, Andracho, Andral ,Andrasz, Andraszek, Andrek, Andrko, Andro, Androsz (kresy południowe, kresy północne), Andruchno (kresy południowe), Andrusz (kresy północne), Andruszek (kresy południowe), Andruszko (kresy południowe), Andryczko (kresy południowe), Andrzech, Andrzyca, Andrzych (= Andreas), Adnr(z)yszak (kresy południowe), Andr(z)yszek, Andr(z)yszko, Handrycz, Handrzyca (= Andrzyca), Handrzych (= Andreas i Henricus), Jandrach, Jandro (= Andreas); Jandr- por. Jęrd-: Jędrak, Jędral, Jędrala, Jędraszek, Jędrek ,Jędrko, Jędrzech, Jędrzel, Jędrzyca, Jędrzych (= Andreas i Henricus), Jęrdzyczka, Jędrzyl, Ondral, Ondrost ,Ondruszko, Ondrzyca;
    - Andraszkowic, Androszowic(z) (kresy południowe), Androwic, Andruszkowic(z) (kresy północne), Andruszkowna (kresy północne), Andruszowa fem. (kresy południowe), Andruszycz (kresy północne), Andrzychow, Andrychowa fem., Andrzychowic, Andr(z)yczkowa fem., Andrzysz fem. , Andrzyszewic(z) (kresy północne), Andr(z)yszkowa fem., Andr(z)yszowa fem., Andr)z)Myszowic(z), Hondrzyszyna fem., Jedrakow, Jędralewa fem., Jędraszkowic, Jędrczyn, Jędrkowic, Jędrzychow ,Jedrzychowa fem., Jedrzychowic, Ondruszkowic(z).
    Formy powstałe od imienia Henryk: Handrzych, Handrzyca (=Andrzyca), Hejndrzych (= Andreas i Henricus), Hendrzych (= Andreas i Henricus), Hendrzyczka, Henrzych (= Andreas i Henricus), Hyndrzych (= Andreas i Henricus), Hyndrzyszek, Hyndrzyszko, Hynrzych (= Andreas i Henricus), Indrzych, Jindrzych, Indr(z)ysz, Indrzyszek, Indrzeszko; Jyndrzychow ,Hyndrzychowic(z), Hyndrzychow ,Indrzychow, Indrzychowoc, por. Henryk.
    Z niemieckimi sufiksami: Andrelin, Andrlin; zlatynizowane: Andrelinus, Anderlinus, Andrlinus, Andirlinus; Handerlinus, Handrlinus.
    Z łacińskimi sufiksami: Andreolus.
    3. Anda, Handa, Onda (= Andreas).
    4. Onasz (= Andreas), Oniek (= Andreas), Onsz (= Andreas), por. jeszcze Ananija II.2.
    5. Z niemieckiego: Drewas, Drewes.
    6. Drewel (= Drewas).
    III. Biały Andrzysz, Długi Andrzysz, Parvus Andrzysz.
    Andrzeja fem. – imię żeńskie od imienia męskiego Andr(z)ej.
    I. Andrzeja, Ondrzeja.
    II. Andrzejka, Ondrzejka.
    Anfał, Anefal, Anfal – od greckiego w znaczeniu ‘zawsze stale’ i ‘gałązka, zwłaszcza oliwki’.. Możliwa też geneza germańska, por. Anfał.
    I. Wschodniosłowiańskie Anfał.
    Angelus – por. łacińskie Angelus ‘posłaniec, anioł’. Wśród świętych: Angelus ‘męczennik w Ceucie, w Mauretanii, zm. 1227. Możliwe też pochodzenie germańskie, por. Angel.
    I. Łac. Angelus.
    II. Anglowa fem. Por. też Aniolowic, może od apelatywu Anioł-.
    Anna fem. – por. hebr. channah ‘łaska’. Wśród świętych: według tradycji chrześcijańskiej Anna, matka Najświętszej Marii Panny. W Biblii: Anna, matka proroka Samuela; Anna, prorokini, córka Fanuela.
    I. Anna, Hanna.
    II. 1. Annusza, Hannula, Hannusza; Annin, Hannin.
    2. Anica (kresy północne), Anka, Anuchna, Anula, Anulka, Anusza, Hanc(z)ka, Hania, Haniła (?)(może zamiast Hanula) (kresy południowe), Hanka, Hanszka, Hanuchna, Hanula, Hanulka, Hanusza, Hanuszka, Hańka (kresy południowe), Janka ( = Anka); Anczyn, Hanczyn.
    3. Nuchna, Nutka (= Nuchna).
    III. Czudna Anna, Czudna Hanna; Czudna Anuchna, Czudna Hanuchna.
    Antoni - por. łacińskie nomen gentile Antonius. Wśród świętych: Antoni Wielki, pustelnik w Egipcie, zm. 356; Antoni Padewski, zm. 1231.
    I. Antoni, Jantoni, Anton (kresy południowe), Janton; ła. Antonius; zlatynizowane: Jantonius.
    II. 1. Antonek, Antoniec, Antonko; Antonowic(z); por. też Antonija fem.
    2. Antoł, Antosz, Antusz, Hanto, Janta, Jantek, Jantosz, Jantuszko, Jentek, Jentko, Jentusz; Antoszowic(z), Hantowic, Jantoszowic(z).
    3. Tonel, Toniec (kresy południowe), Toń, Tońko, Tuna (?), Tunacz, Tunek (?) (por. Tunek), Tunel, Tuni, Tuniczek, Tuniczko, Tunil (por. też Tun).
    Antonija fem. – forma żeńska od imienia męskiego por. Antoni. Wśród świętych: Antonia, męczennica w Numidii, w północnej Afryce; męczennica w Nikomedii.
    I. Antonija; łac. Antonia.
    Antonin - por. łacińskie cognomen Antoninus utworzone od rzymskiej nazwy rodowej Antonius. Wśród świętych: męczennicy o tym imieniu w Rzymie, Piacenzy, Aleksandrii.
    I. Antonin; łac. Antonius (= Jantoni).
    Anubowicz – por. greckie od egipskiej nazwy bóstwa; od hebrajskiego anub. W Biblii: Anub, postać z rodu Kaleba. Wśród świętych: Anub lub Anuph, pustelnik w Egipcie, zm. ca 460; męczennicy w Aleksandrii i Egipcie.
    II. Anubowic(z), Anubowna fem. (kresy północne).
    Anzelm – por. staro-wysoko-niemieckie Ansehelm, Anselm, od germańskiego Ans- ‘Bóg’ i staro-wysoko-niemieckie helm ‘hełm, szyszak’. Wśród świętych: Anzelm, arcybiskup Centerbury, zm. 1109.
    I. Anzelm, Hanzelm, Henzelm; zlatynizowane: Anselmus, Hanselmus, Henselmus.
    Apolinary – por. grecko-łacińskie cognomen Apolinaris ‘poświęcony Apollinowi’. Wśród świętych: Apolinary, biskup Rawenny, męczennik, II w.
    I. Apolinary; łac. Apolinaris.
    Apollonius por. Polonius.
    Apolonija fem. – gr. Apollonija ‘poświęcona Apollinowi’. Wśród świętych: Apolonia, męczennica w Aleksandrii, zm. 249.
    I. Apolonija; łac. Apollonia.
    II. 1. Polonija, Połonija, Połanija (kresy południowe), Połomija (= Apolonija, Połomka).
    2. Połomka (kresy południowe) (= Apolonija).
    3. Polka (= Ponia, może też od nazwy etnicznej Polka), Polaszka (kresy południowe); może też od Połagija.
    4. Plana (= Apolonija), Plona (= Apolonija).
    5. Ponia (kresy południowe) (= Polka), Pońka (kresy południowe), Pojka (kresy południowe).
    Aram – por. hebrajskie aram ‘wysoki, podwyższony; wysokość, wzniesienie’. W Biblii: Aram, syn Sema, eponim Aramejczyków’; Aram, wymieniony w rodowodzie Chrystusa.
    I. Aram.
    Archambołt – por. staro-wysoko-niemieckie Ercanbald, Archambold itd. (od staro-wysoko-niemieckiego erchan ‘szlachetny, czysty, wysoko urodzony’ i od staro-wysoko-niemieckiego bald ‘odważny, śmiały’). Wśród świętych: Archibald, zm. 693 w Anglii, Tibon; burgundzkie imię chrzestne w X wieku.
    I. Archambołt, Archembołt, Atkambołt, Arkembołt, Jarchumbołt, Jarkambołt, Jarkanbołt ,Jarkenbołt, Jarkiebołt, Jarkombołt, Jarkenbołt itd., liczne zlatynizowane odmianki fonetyczne i graficzne.
    Ardej – por. z greckiego w znaczeniu ‘posmarować, zabrudzić’, łac. z gr. ardalio ‘włóczęga, nicpoń’. Wśród świętych: Ardalion, męczennik.
    II. Wschodniosłowiańskie Ardej, Arduj, Hardej; Ardejow.
    Arnolf – por. staro-wysoko-niemieckie Arnolf, Arnulf, od staro-wysoko-niemieckiego aro, arn ‘orzeł’ i od staro-wysoko-niemieckiego wolf ‘wilk’. Wśród świętych: Arnolf, biskup Soissnos, kanonizowany q 1121; biskup Metzu, zm. 640 i inni.
    I. Arnolf, Arnulf; zlatynizowane Arnolfus, Arnulfus.
    II. Możliwe skrócenia z podstawą Arn-, por. Arnołt.
    Arnołt – por. staro-wysoko-niemieckie Arnoold, Arnold itd., od staro-wysoko-niemieckiego aro, arn ‘orzeł’ i nowoniemieckiego walten ‘rządzić, panować’. Wśród świętych: Arnold, biskup Moguncji, zm. 1160; Arnold z Hiltensweiler, benedyktyn, XII wiek.
    I. Arnołt, Arnułt, Harnołt, Hernold, Jarnołt, Jatnułt, Jernołt (Jernułt); zlatynizowane Arnaldus, Arnoldus, Arnukdus, Ernoldus, Harnoldus, Jarnoldus, Jarnuldus, Jernoldus, Jernuldus.
    Jarant, Jarynt, Jerant, Jirant, Jorant; zlatynizowane Arandus, Jarandus, Jerandus, Jerendus, Jirandus, Jorandus.
    II. 1. Arnołtowa fem., Arnołtowic, Harnołtowa fem. Jarnołtow, Jarantow, Jarantowa fem., Jarontowa fem.
    2. Arnek, Arnko, Harnek, Jarno (może też od Arnolf, Ernest.
    Aron – por. hebr. aharon ‘oświecony, wywyższony, mieszkaniec gór’; w Biblii: Aaron, brat Mojżesza, arcykapłan.
    I. Aron, Aaron, Haron, Jaron.
    II. Aronowic.
    Artym – z greckiego w znaczeniu ‘należący do bogini Artemis’. Wśród świętych: Artemiusz, męczennik w Antiochii, zm. 363.
    I. Wschodniosłowiańskie Artym, Artymij, Hartym, Hartymij; zlatynizowane Artimius.
    II. 1. Wschodniosłowiańskie Artymiec, Artymow.
    2.  Wschodniosłowiańskie Artek, Artuszyk, Artysz, Artyszko, Hartuszek, Hartuszko, Hartynek, Hartysz (= Artysz), Jartek, Jartko, Ortyszko.
    Aryst – z greckiego w znaczeniu ‘najlepszy’. Wśród świętych: Aryst, męczennik w Aleksandrii.
    I. Wschodniosłowiańskie Aryst (kresy północne).
    Aster fem. – z greckiego w znaczeniu ‘gwiaździsty’. Wśród świętych: Asteria z Bergamo, męczennica, zm. 304. Możliwe też pochodzenie niemieckie, por. Aster.
    I. Aster, Astar (może też od Ester).
    Aubertus – por. Aubert, francuska postać germańskiego imienia Albert, Adalbert.  Wśród świętych: Aubert, biskup w Avranches i w Arras, VII w.
    I. Zlatynizowane Aubertus.
    August – por. łacińskie cognomen Augustus (łacińskie augustus ‘poświęcony, czcigodny, święty’, przydomek cesarzy rzymskich. Wśród świętych: Św. August, męczennik w Nikodemii, III w. Możliwe też skrócenie od imienia Augustyn.
    I. August; łac. Augustus (= Augustyn).
    Augustyn – por. łacińskie cognomen Augustinus utworzone od cognomen Augustus przyrostkiem –inus. Wśród świętych: Augustyn, biskup Hippony, zm. 430; biskup Kantuareński, zm. ca 604.
    I. Augustyn (Jagustyn); łac. Augustinus; zlatynizowane Jagustinus; niemieckie: Austein, Austin.
    II. 1. Augustynowa fem., Jagustynowic.
    2. Gust; Gustowic.
    3. Gusz por. Guz – Gusza, Guszek, Guszko; Guszkowic (możliwe też od Gunter, Guncerz).
    Aukt – por. łacińskie cognomen Auctus, od aucto, - are ‘pomnażać, wzbogacać’. Wśród świętych: Św. Auctus, męczennik w Amphipoli, w Macedonii.
    I. Aukt; łac. Auctus ( = Adauctus).
    Awa fem. – por. staro-wysoko-niemieckie Awa (od gockiego aba ‘mężczyzna’ lub od staro - saskiego aval ‘siła’; możliwe inne etymologie. Wśród świętych: Awa, pustelnica z Göttweig, pierwsza autorka religijnej poezji niemieckiej, zm. 1127.
    I. Awa.
    II. Jawita (może też od Ewa), por. jeszcze Awelina.
    Awdan – imię przypuszczalnie pochodzenia germańskiego, może w związku ze staro-wysoko-niemieckim Audowin, Audoenus, to z germańskiego auda, staro - saskiego od ‘posiadłość’ i staro-wysoko-niemieckiego wini ‘przyjaciel’. Wśród świętych: Audoenus seu Dado, biskup Rouen, zm. 685.
    I. Awdan.
    II. Awdaniec, Awdank, Awdańc, Hawdanek, Hawdaniec ,Hawdank; Hawdańcowa fem.
    Abdanczek, Abdanek, Abdaniec, Abdank, Abdanko, Habdanczek, Habdanczenko,
     
    Habdanek, Habdaniec, Habdank, Habdanko, Habdańc. Habdanczek, Habdanczko, Hebdank.
    Por. też. Awdaniec.
    Awdotyja fem. – por. greckie Ewokia, od Eu ‘dobrze i dokew ‘myślę, zamierzam, mniemam, sądzę’. Wśród świętych: Eudokia, męczennica w Heliopolis, zm. ca 114.
    I. Wschodniosłowiańskie Awdotyja; z mołdawskiego Uduchija.
    II. 1. z mołdawskiego Hudyja, Udyja (= Uduchija).
    2. z mołdawskiego Huda, Uda.
    3. z mołdawskiego Duchna, Duszka.
    Awdziejec – por. hebrajskie w znaczeniu ‘sługa, niewolnik, czciciel Jahwe’. W Biblii: Abdiasz, prorok oraz inne postaci Starego Testamentu.
    ii. Wschodniosłowiańskie Awdziejec (kresy północne).
    Awelina – por. staro-wysoko-niemieckie Avelina, może od Awa, por. Awa lub od wariantu imienia Ewelina; może też od imienia celtyckiego bóstwa Abelin.
    I lub II. Awelina.
    Awstach – por. greckie od eu ‘dobrze i stachius ‘kłos zboża, latorośl, potomstwo’. Wśród świętych: Eustachy, męczennik rzymski, II w.
    I. Awstach, Abstach, Jawczach; łac. Eustachius, Heustachius; zlatynizowane Awstachius.
    II. 1. Eustachowa fem., Jawczachowic.
    2. Jawczek.
    3. Jaszcz, Jaszczek, Jaszczk, Jaszczko (może też od Jan oraz Jaszczołt).
    4. Stachej (też od Stanisław); zlatynizowane Stacheus, Stachius.
    Awstacy – z greckiego w znaczeniu ‘dobrze postawiony, stały, zdrowy’.  Wśród świętych: Eustacjusz z Antiochii, IV w.
    I. Awstacy, Abstacy, Ewastacy, Hewstacy, Jawstacy; łac. Eustacius, Heustacius; zlatynizowane Jawstacius; wschodniosłowiańskie: Eustafij, Ostafij, Ostafiej, Ostap; zlatynizowane: Eustaphius.
    Por. też Awstacy.
    II. Ewstasz, Hosta, Hostasz, Osta, Ostasz, Ostaszka (= Eustachius); wschodniosłowiańskie: Astasz, Hostaszek, Hostaszko, Ostaszek, Ostaszko, Ostaszkiewicz.
    Awstroszka fem. – imię żeńskie przypuszczalnie od męskiego pochodzenia greckiego w znaczeniu przybliżonym ‘dobre wojsko’, ‘dobrze uzbrojony’. Wśród świętych: Eustratius, męczennik w Armenii za cesarza Dioklecjana.
    Ii. Awstroszka.
     
     
    B
    Bakum – por. hebrajskie chabaqquq. Etymologia nazwy niewyjaśniona, wskazuje na związek z asyryjskim hambakuku, akadyjskim ha-am-ba-ku ‘nazwa rośliny’. W Biblii: Habakuk, prorok.
    Ii. Wschodniosłowiańskie Bakum.
    Baldwin – por. staro-wysoko-niemieckie Baldavin, Baldwin (od staro-wysoko-niemieckiego bald ‘dzielny, odważny‘ i wini ‘przyjaciel’. Wśród świętych: Baldwin, zachodniofrankoński duchowny i męczennik, zm. ca 680; opat cystersów w Rieti, zm. 1140. Imię używane przez hrabiów flandryjskich, uczestników wypraw krzyżowych. Imię pięciu królów chrześcijańskich panujących w XII wieku w Królestwie Jerozolimskim.
    I. Baldwin, Baldewin, Beldwin; zlatynizowane Baldwinus, Baldewinus, Balduwinus; fr.-lat. Bauduinus.
    Balwin; zlatynizowane Balwinus.
    II. Możliwe skrócenia z podstawą Bal-, por. Baltazar II.
    Baltazar – imię pochodzenia babilońskiego, od babilońskiego balatsu-usur ‘niech Bel zachowa jego życie’ albo Bel-szar-usur ‘niech Bel chroni króla’ (Bel = Marduk). W Biblii: Baltazar, imię księcia babilońskiego; drugie imię proroka Daniela. Jako imie chrześcijańskie związane jest według legendy z imieniem jednego z Trzech Króli.
    I. Baltazar, Baltazer, Baltezar, Baltyzar, Baltyzer, Beltyzar.
    Balcar(z), Balcer(z), Belcar(z).
    II. 1. Baltazarowa fem., Baltyzarowa fem., Beltyzarowa fem.; Balcar(z0owa fem., Belcar(z)owa fem.
    2. Bal, Bala, Balich; Balowa fem., Balowic (może też od Baldwin lub od apelatywu bal, bala, por. Bal.
    3. Możliwe skrócenia z podstawą Ba-, por. Bartłomiej II.5.
    Baptysta – z greckiego w znaczeniu ‘zanurzający chrzciciel’; od łacińskiego baptista w tym samym znaczeniu. Wśród świętych: łac. Ioannes Baptista ‘Jan Chrzciciel’. W odniesieniu do Jana Chrzciciela przydomka tego używali już ewangeliści (synoptycy) i Józef Flawiusz.
    I. Baptysta; łac. Baptista.
    II. Aptysta; łac. Aptista.
    III. łac. Ioannes Baptista.
    Barabasz – por. aramejskie bar-abba ‘syn ojca’. W Biblii: Barabasz, złoczyńca, którego Żydzi zdecydowali uwolnić, mając do wyboru ocalenie jego lub Chrystusa.
    I. Barabasz; zlatynizowane Barrabas.
    Barbara fem. – por. greckie Barbara ‘obcy, niegrecki’. Wśród świętych: Barbara, męczennica w Nikodemii, zm. ca 306.
    I. Barbara, Barbora; wschodniosłowiańskie Warwara.
    II. 1. Barbarka, barbarzyn.
    2. Bachna; wschodniosłowiańskie Wachna, Wańka, Wasia, Waszka, Waśka (= Barbara).
    Barłam – imię o niewyjaśnionej etymologii, może w związku z aramejskim barlaam ‘syn ludu’ lub z sanskryckiego Bhagavan ‘błogosławiony’, epitet Buddy. Wśród świętych: Barlaam (i Jozafat).
    I. Barłam.
    Barnabasz – por. aramejskie bar-naba ‘syn pocieszenia, syn proroctwa’. W Biblii: Józef zwany Barnabą.
    I. Barnabasz, Barnaba, Bernabasz, Bernaba; łac. Barnabas.
    II. 1. Barnast = Bernast, Barnasz, Barnusz (może też od Barnard < Bernard).
    2. Por. skrócenia z tematem Bar-, Ba- s.v. Bartłomiej II.
    Barsaba – por. aramejskie Barnaba (od aramejskiego bar ‘syn’ i hebrajskiego sabas ‘uczeń’). W Biblii: Józef zwany Barsaba(s); Juda zwany Barsaba(s).
    I. Barsaba, Bersaba.
    II. 1. Bersach (?).
    2. Por. skrócenia z tematem Bar-, Ba-, por. Bartłomiej II.
    Bartłomiej – por. aramejskie bar-tolmai ‘syn Tolmaja’. W Biblii: Bartłomiej apostoł.
    I. Bartłomiej, Bertłoniej, Bartołomiej; łac. Bartholomaeus.
    II. 1. Bartłomiejew, Bartłomiejow, Bartłomiejowa fem., Bartołomiejew, Bartołomiejow, Bartołomiejowic.
    2. Bartoł, Bartol (= Bartholomeus, też od Bartłt); zlatynizowane Bartholius.
    3. Barcich, Barcik, Barcin, Barcz (= Bartosz), Bart (= Barłomiej), Barta (= Barłomiej, też = Bartołt), Bartak, Bartal, Barteczko, Bartek (= Barłomiej), Bartko, Barto, Bartoczek, Bartoczko, Bartoj, Bartoń (= Barłomiej), Bartosz (= Barłomiej), Bartoszek, Bartoszko, Baruch, Bartusz, Bartuszek, Bartuszko, Bartyła, Bartysz; Bartkowa fem., Bartkowic(z), Bartlowa fem., Bartoszew ,Bartoszewa fem., Bartoszow, Bartoszowa fem., Bartoszowic(z), Bartoszowicow, Bartoszowna fem, Bartowic, Barowięta, Bartuszewic (może też od Bartołt); por. też Bartosza fem.
    4. Baraszko, Baraszyc, Barch, Barsz (= Bartosz), Barsz ,Barszek, Barszko, Barusz, Barut, Baruta; Barszewic (może też od Barnaba, Barsaba, Bartołt).
    5. Bach (por. też niem. Bach, Bach odapelatywne), Bachacz, Bachaj, Bachota, Basz (= Barłomiej), Basza (może też od apelatywu basza), Baszak (= Barłomiej), Baszek, Baszko, Baszno (= Barłomiej), Baszo, Baszunka; Bachowic, Baszkow, Baszkowa fem. (może też od imion z początkowym Ba-, jak Baltazar, Bartołt itp.).
    5. z niemieckiego Mebes, Mebus, Mewis(z), Mewosz, por. niem. Meus, Mewis < Bartholomeus.
    III.                Siwy Bartek, Żywy Bartek, Siwy Bartosz, Żywy Bartosz, Siwy Bartusz, Żywy Bartusz; łac. 
                         Longus Bartholomeus; hybryd. Rejch Bartysz.
     
    Bartołt, B(i)ertołt – por. staro-wysoko-niemieckie Berchtwald, Berthold, Barthold (od – por. staro-wysoko-niemieckiego beraht ‘jasny, błyszczący’ i gockiego waldan, nowoniemieckiego walten ‘rządzić, panować’). Wśród świętych: Bertold, benedyktyn, opat w Garsten, zm. 1142; Bertold z Kalabrii, pustelnik, karmelita; Bertold z Regensburga, franciszkanin i kilku świętych średniowiecznych.
    I. Bartołt, B(i)ertołt, (B(i)ertułt; zlatynizowane Bartoldus, Bertoldus, Bertuldus.
    II. 1. Bartołow, B(i)ertułt; B(i)ertołdowic, B(i)ertołtowa fem.
    2. Bartol, Bartoł (= Bartołt, też od Bartolomiej).
    3. Barta (= Bartołt, por. dalsze skrócenia z podstawą Bart- s.v. Bartłomiej II.3.), Bertek, Bertko, Bertoch, Bertok, Biert (może też od imion z początkowym Bert-, por. Brecht).
    4. Możliwe skrócenia z podstawą Bar-, Ba-, por. Bartłomiej II. 4., 5.
    5. Możliwe skrócenia z podstawą Bie-, por. Benedykt II. 4.
    Bartosza fem. – imię żeńskie od męskiego Bartosz, por. Bartłomiej.
    I. Bartosza.
    Baruch – por. hebrajskie barukh ‘błogosławiony, wielbiony (niech będzie Bóg)’. W Biblii: Baruch, prorok.
    I. Baruch.
    Bastyjan por. Sebastyjan.
    Bazyli, Wasyl – por. greckie w znaczeniu ‘król’, ‘królewski’. Wśród świętych: Bazyli Wielki, arcybiskup Cezarei Kapadockiej, zm. 379; liczni święci o tym imieniu.
    I. Bazyli; przeważnie wschodniosłowiańskie Wasyli(j), Wasyl; łac. Basilius; zlatynizowane Wasilius.
    II. 1. wschodniosłowiańskie Wasylczę, Wasylec, Wasylek, Wasylęta, Wasylko, Wasylo, Wasylkowic(z), Wasylkowię, Wasylowa fem., Wasylowic(z); z niemieckim sufiksem: Wasylinne; z łacińskim sufiksem: Wasylissa, fem., Wasylonissa fem.
    2. wschodniosłowiańskie Wasiec, Waszec, Was(i)ota, Was(i)uta, Waś, Wasz, Waśko, Waszko (= Wasyl); Waśkowa fem. , Waszkowa fem. (może też od Iwan).
    3. wschodniosłowiańskie Wac, Wacek (= Wasylo), Wack, Wacko, wacuta, Wacyk, Wach, Wachno (może też od Iwan, Wacław).
    4. wschodniosłowiańskie Achniej (por. Ruskie Wachniej od Wasilij).
    Beatrix – por. łacińskie cognomen Beatortrix (od beare? ‘czynić szczęśliwym’ lub forma dial. Rzeczownika viator ‘podróżny’. Wśród świętych: Beatrix, męczennica rzymska, zm. ca 304.
    I. łac. Beatrix.
    II. Biejata (= Beatrix).
    Beda, Bieda – por. św. Beda, zwany Venerabilis, uczony benedyktyn i historiograf angielski, zm. 735; imię może mieć związek z germańskim badwo ‘walka, potyczka’, staro angielskie beadu  ‘walka, potyczka’; może jednak jest to skrócenie od Bieda od Biedrzych; lub od apelatywu bieda, biada, por. Bieda.
     
    Bieda.
    I. lub II. Beda, Bieda.
    Benedykt – por. łacińskie cognomen Benedictus (od łacińskiego cognomen benedictus ‘blogosławiony’: od bene ‘dobrze’ i dico ‘mówię’.  Wśród świętych: Benedykt z Nursji, założyciel zakonu benedyktynów, zm. 542 oraz liczni święci.
    I. Benedykt, Benedyk; łac. Benedictus.
    II. 1.   Benedyktowa fem. Por. też Benedykta fem.
           2. Benedak, Benedac.
           3. Banasz, Banaszko, Banosz (por. wschodnioniemieckie Banasz od Benedictus).
    Bienal, Bienia, Bieniak, Bieniasz (= Benedykt), Bieniaszek, Bieniaszko, Bienich, Bieniek (=      Benedykt), Bieniesz (= Benedykt), Bienięda,Bienik, Bienisz, Bieno, Bienoń, Bienosz, Bień, Bieńk, Bieńka, Bieńko, Bieńkosz, Bieńkusz, Bieńkut, Binczek, Binczko, Binia, Biniek, Bińko; Bieniakow, Bieniakowa fem., Bieniaszewa fem., Bianiaszowa fem, Bieneiszewa fem., Bienieszewic, Bienieszowa fem., Bienieszowic, Bieniewic, Bieniędzic, Bienikowa fem., Bienikowic, Bieniowic, Bieńkow, Bieńkowa fem., Bieńkowic (może też od Bienijamin).
                                Wschodniosłowiańskie Wieniasz (= Bieniasz).
    Por. też Bienia.
    4. Biech, Bieszek, Bieszk (może też od Bienijamin, Biernat oraz od rodzimych nazw osobowych, por. Bies.
    III. Bieniesław.
    Benedykta fem. – por. łacińskie cognomen Benedictus/- a (od łacińskiego cognomen benedictus ‘blogosławiony’: od bene ‘dobrze’ i dico ‘mówię’). Wśród świętych: Benedykta, męczennica rzymska za cesarza Dioklecjana i inne święte.
    I. Benedykta; łac. Benedicta.
    II. 1. Bieniaszka, Bienusza, Bieńka (też od Benigna).
    Benigna fem. – por. łacińskie cognomen Benignus/ - a (od benignus ‘uprzejmy, przyjazny, łaskawy’). Wśród świętych: Benigna, cysterka, męczennica na Śląsku (podczas najazdu tatarskiego), zm. 1241.
    I. Benigna.
    II. 1. Bieniaszka, Bieniusza, Bieńka (może też od Benedykta).
    III. 2. Biechna (też od Benedykta, Biejata).
    3. Bogna (=Benigna).
    Benignus – por. łacińskie cognomen Benignus (od benignus ‘uprzejmy, przyjazny, łaskawy’). Wśród świętych: Benignus, męczennik w Dijon, II w. i inni święci; o kulcie w Polsce.
    I. Łac. Benignis.
    Bernard por. Biernat.
    Bernardyn – por. staro-wysoko-niemieckie Berinhard, Bernard i łac. przyrostek – inus. – por. staro-wysoko-niemieckie Berinhard, Bernart, Bernard itp. (od staro-wysoko-niemieckiego bero ‘niedźwiedź’ w postaci rozszerzonej beren, berin i staro-wysoko-niemieckiego hart ‘twardy, szorstki’; ‘silny, mocny, krzepki, dzielny’). Wśród świętych: Bernardyn ze Sieny, franciszkanin, kanonizowany w r. 1450.
    I. Bernardyn, Barnardyn, Bernhardyn, Biernardyn; łac. Bernardinus; zlatynizowane Bernardinus, Bernhardinus, Biernardinus.
    II. Bernasz (= Bernhardyn), Barnasz.
    Berta fem. – por. staro-wysoko-niemieckie Berchta, Bertha (od staro-wysoko-niemieckiego beraht ‘jasny, błyszczący’; może skrócenie imienia złożonego Bertrade; por. Brecht. Wśród świętych: Berta z Bingen, matka św. Ruperta, VIII w. i inne święte o tym imieniu.
    I. Berta, Berchta, Breta.
    II. Bretka.
    Bertram – por. staro-wysoko-niemieckie Berachthraban, Berthram, Bertram (od staro-wysoko-niemieckiego beraht ‘clarus - jasny, błyszczący’ i hraban ‘kruk’.  Wśród świętych: Bertram, opat w St.- Quentin, w Pikardii, zm. ca 680; biskup Lemans (Francja), zm. 623.
    I. Bertram, Bartram, Betram; zlatynizowane Bertramus, Betramus.
    Biedrzych por. Frydrych.
    Biejata fem. – por. łacińskie cognomen Beatus/ -a (od beatus ‘szczęśliwy’). Wśród świętych: Beata, męczennica w Afryce; męczennica w Sens (północna Francja), zm. ca 280.
    I. Biejata, Biata; łac. Beata.
    II. 1. Biejatka, Bietka (też od Elżbieta); Biejacin, Biejatczyn, Bietczyc, Bietczyn.
    2. Biechna (= Biejata) (też od Beatrix, Benedykta, Benigna).
    Bienijamin – por. hebrajskie bin’jamin ‘syn prawicy, syn szczęśliwej strony’. W Biblii: Baniamin, najmłodszy syn Jakuba patriarchy.
    I. Benijamin; zlatynizowane Beniamin.
    II. 1. Bieniak (= Bienijamin); Bieniaszko (= Bienijamin); por. też Benedykt II.3.
    2. Możliwe skrócenia z podstawą Bie-, por. Benedykt II. 4.
    Biernat – por. staro-wysoko-niemieckie Berinhard, Bernart, Bernard itp. (od staro-wysoko-niemieckiego bero ‘niedźwiedź’ w postaci rozszerzonej beren, berin i staro-wysoko-niemieckiego hart ‘twardy, szorstki’; ‘silny, mocny, krzepki, dzielny’); od wariantów imienia por. Ber, Hard. Wśród świętych: Bernard z Clairvaux, opat cysterski, zm. 1153 i kilku średniowiecznych świętych o tym samym imieniu.
    I. Biernat, Barnard, Barnat, Bernard ,Bernart, Bernhard, Bernhart, Birnat; łac. Bernardus; zlatynizowane: Bernatus, Barnardus, Bernartus, Bernhardus, Bernahardus.
    II. 1. Biernatek, Biernatek; Biarnatow, Biernatow, Biernatowa fem., Biernatowic(z), Biernatowięta, Biernartowic.
    2. Barnast (= Bernast), Barnasz, Barnusz (może też od Barnaba), Berna, Bernast (= Bernard), Bernasz, Bernisz, Biern (?), Biernast, Biernek, Biernko.
    3. Biera, Biara, bierko, Bierusz, Bierzęta, Birek, Birszak; Birczyna fem. (może też od rodzimych imion złożonych por. Biera.
    4. Możliwe skrócenia z podstawą Bie-, por. Benedykt II. 4.
    Biernata fem. – imię żeńskie od męskiego por. Biernat.
    I. Biernata.
    II. Bierka.
    B(i)eronija por. Weronika.
    B(i)ertołt por. Bartołt.
    Bietran – por. staro-wysoko-niemieckie Bertrand (od staro-wysoko-niemieckiego beraht ‘jasny, błyszczący’ i od staro-wysoko-niemieckiego rant ‘brzeg tarczy’); od wariantów imienia Brecht, Rand. Wśród świętych: Bertrand, patriarcha Akwilei, męczennik, zm. 1350; opat Grandis Silve, zm. 1149.
    I. Bietran, Biotran; zlatynizowane Bietranus, Biotranus, Bertrandus, Beltrandus.
    II. 1. Bietek, Bietka, Bietko.
    2. Możliwe skrócenia z podstawą Bie-, por. Benedykt II. 4.
    Błażej – por. łacińskie nomen gentile Blaesius (może łac. blaesus ‘sepleniący’). Wśród świętych: biskup Sebasy w Małej Azji, męczennik, zm. 316; postać legendarna czczony w Europie jako jeden z 14 wspomożycieli.
    I. 1. Błażej, Błażaj, Błożej (= Blasius); zlatynizowane Blaseus.
    2. Błaż; łac. Blasius.
    II.                   1. Błażejewic, Błażejow, Błażejowa fem. Błażejowic.
                          2. Błażak, Błażek, Błażel, Błażko, Błażyjan, Błażykowic; Błażkow, Błażkowa fem.
                            Błażkowic(z), Błażykowic.
                        3. Błach, Błachut (= Blasius), Błajko; Błachowic.
    Boethius – por. greckie w znaczeniu ‘przychodzić z pomocą, pomagać’. Wśród świętych: Boecjusz, biskup w Afryce, VI w.; biskup w Irlandii, zm. 519.
    I. Łac. Boethius.
    Bogumił por. Teofil.
    Bonajunta – por. łacińskie Bonaiuncta, imię pochodzenia włoskiego (toskańskie), od łac. bonus ‘dobry’ i iungo, - ere ‘łączyć’.  Wśród świętych: błogosławiony Bonajunta Manetti z Florencji, XIII w.
    I. Bonajunta.
    Bonifacy – por. łacińskie cognomen Binifatius, od bonum ‘dobro’ i fatum ‘wróżba, los’, później skojarzone z facio i face re ‘czynić, robić’. Wśród świętych: Bonifacy, męczennik w Tarsie, zm. ca 306; Bonifacy – Winfryd, benedyktyn pochodzenia anglosaskiego, apostoł Niemiec i męczennik, zm. 754 oraz inni święci o tym imieniu.
    I. Bonifacy, Bonefacy; łac. Bonifatius, Bonifacius, Bonefacius.
    II. 1. Bonek, bonik, Bonin, Bończa, Bończak, Bońk, Bońko, Buńcza; wschodniosłowiańskie Woniwc; Bonikowna fem., Bończyna fem., Bońkowic, Bońkowo (?). Por. też Bończa.
    2. Bosz, Boszek, Boszko; Boszkowic (też od rodzimych imion złożonych na Bogu-.
    Bonifacyja fem. – por. łacińskie cognomen Binifatiuslia. Wśród świętych: Bonfacja, męczennica w Mediolanie, zm. ca 280.
    I. Bonifacyja; łac. Bonifacia.
    Borys – por. staroruskie Boris. Są znane różne etymologie tego imienia: 1. Boris z bułgarskiego Bogoris, a to w związku z mongolskim bogori ‘’mały’; 2. Boris jako skrócenie dwutematowe ze słow. BorislavЪ; 3. Boris jako skrócenie z BorislavЪ z greckim sufiksem –is. Wśród świętych: Borys i Gleb, święci kościoła prawosławnego, XIII w.
    I. Wschodniosłowiańskie Borys; też od Borysz.
    II. Wschodniosłowiańskie Hleb a Borys.
    Bruno – por. staro-wysoko-niemieckie Bruno ( od staro-wysoko-niemieckiego brun ‘lśniącobrunatny’ lub forma skrócona niemieckiego imienia złożonego z członem brunia ‘pancerz’. Wśród świętych: Bruno, arcybiskup Kolonii, zm. 965; Bruno z Querfurtu, biskup misyjny, zm. 1009.
    I. Bruno.
    II. 1. Brun, Brunik, Brunusz (może też od rodzimych imion złożonych por. Broni-; Brunow, Brunowa fem., Brunowic.
    2. Bruchnik (może też od rodzimych imion złożonych por. Broni-.
    Brygida fem.- por. starofrancuskie Brigitte (od celtyckiego briganti ‘wysoki’, brigh ‘siła, moc’). Wśród świętych: Brygida z Kildar, patronka Irlandii, zm. 523; Brygida Szwedzka, AM. 1373.
    I. Brygida, Bryjida; Bryda; łac. Brigida.
    Zniemczone: Brigitta, Britta.
    II. Brygisza.
    Brzykc(z)y – por. łacińskie Brictius lub Britius, imię przypuszczalnie pochodzenia celtyckiego, od brigh ‘‘siła, moc’. Wśród świętych: Brzykc(z)y, biskup Tours, zm. 491.
    I. Brzykc(z)y; łac. Brictius.
    II. 1. Brzyc(z)ewic.
    2. Brzyczek, Brzyczko, Brzyk (może od Jałbrzyk; por. też Brzyk.
    3. Brzyszek, Brzyszko (może od Jałbrzyk; por. też Brzysz.
    Burkart – por. staro-wysoko-niemieckie Burghard (od – por. staro-wysoko-niemieckiego bërgan ‘ochraniać’ i hart ‘twardy, szorstki’, ‘mocny, dzielny’), od wariantów imion Burg, Hart. Wśród Wśród  Wśród świętych: Burghard, benedyktyn pochodzenia anglosaskiego, biskup Würzburga, bardzo popularny święty we Frankonii i południowych Niemczech, zm. 754 oraz inni święci o tym imieniu.
    I. Burkart, Borkart, Burkart, Borghart, Borhart, Borhard, Burkhart; łac. Borghardus, Borhardus, Burkardus, Burkadus, Burkhardus, Burhardus.
    II. 1. Borkartowa fem., Burkatowic, Burkhartowa fem., Burkhartowic.
    2. Buchel, Bucho, Busz, Buszak, Buszek, Buszko; Buszkow, Buszyn (może też od rodzimych imion złożonych por. Buszi-.
    C
    Cachrysz, Cachyr por. Zacharyjasz.
    Cecylija fem. – por. łacińskie nomen gentile Caecilius utworzone od cognomen caecus ‘ślepy, ciemny’ przyrostkiem –ilius. Wśród świętych: Cecylia, według legendy męczennica rzymska, z rodu Caecilli Meteli, kult poświadczony od V w.
    I. Cecylija; łac. Caecilia.
    Celianus por. Kilijan.
    Cezar – por. łacińskie cognomen Caesarius utworzone od rzymskiego praenomen Cesar przyrostkiem –ius. Etymologia imienia Cesar niewyjaśniona, niektórzy uczeni upatrują pochodzenie etruskie, inni łacińskie. Wśród świętych: Cezary (Caesarius) z Nazjanzu, zm. 368; arcybiskup Arles, zm. 543 i inni.
    I. Cezar; łac. Caesarius.
    Charłanty(j) – od greckiego xara w znaczeniu ‘radość, uciecha, rozkosz’ i łampow ‘świecić, błyszczeć’. Wśród świętych: Charłamp, męczennik z Antiochii Pizydyjskiej, V w.
    I. Wschodniosłowiańskie Charłanty(j).
    II. 1. Wschodniosłowiańskie Charła.
    2. Wschodniosłowiańskie Chara, Charko, Charz; Characzowic(z) (może też od Charyton, Zacharyja).
    3. Wschodniosłowiańskie Chaj (= Chań), Chaniec, Chań, Chaniow (może też od Charyton, Zacharyjasz).
    Charyton – od greckiego xaris ‘wdzięk, uroda, łaska’. Wśród świętych: Charyton, męczennik w Nikomedii, IV w.
    I. Wschodniosłowiańskie Charyton.
    II.  1. Wschodniosłowiańskie Chara, Charko, Charz; Charczowic(z) (może też od Charłanty, Zacharyja).
    2. Wschodniosłowiańskie Chaj (= Chań), Chaniec, Chań; Chaniow (może też od Charłanty, Zacharyjasz).
    Cherubin – pochodzenia hebrajskiego krüb, od akadyjskiego karabu ‘blogosławić. W Biblii: Cherubim, nazwa jednego z chórów anielskich. Wśród świętych: dwóch błogosławionych o tym imieniu we Włoszech.
    I. Cherubin, Charubin.
    Chodor por. Teodor.
    Choma por. Tomasz.
    Chot – pochodzenia greckiego w znaczeniu ‘światło’. Wśród świętych: Focjusz, święty Kościoła wschodniego, patriarcha Konstantynopola, twórca schizmy wschodniej, zm. 891.
    I. Wschodniosłowiańskie Chot.
    II. Wschodniosłowiańskie Choteń.
    Możliwe też pochodzenie od imion rodzimych, por. Chocie-.
    Chotyna por. Fietynija.
    Chr- por. Kr-.
    Chrszczon, Krszczon – por. łacińskie cognomen Christianus utworzone od imienia Christus (od greckiego xristos ‘pomazaniec’) przyrostkiem – anus; christianus ‘wyznający wiarę chrześcijańską’. Wśród świętych: Christianus, męczennik w Galacji, IV w. oraz liczni święci średniowiecza o tym imieniu.
    I. Chrszczon, Chrzczon, Chrczon, Chrzon, Krszczon, Krzczon, Krczon, Krzon, Krzczan, Krczan, Krzan.
    (Krzys(z)tyjan, Krystyjan); łac. Chrystianuy, Cristianus.
    Krzys(z)tan (lub Krzys(z)tan od Krzysztofor).
    Zniemczone: Kierstan, Kirstan; zlatynizowane Kierstanus, Kirstanus.
    Zniemczone: Kirszan (od niemieckiego Kirschan < Christianus przez analogię do niemieckiego apelatywu Kirsche ‘wiśnia’.
    II. 1. Chrczonko, Krczonek, Krczonko, Krzczonek, Krzczonko, Chrczonow,  Chrczonowa fem, Chrczonowic, Krczonow, Krczonowa fem., Kczonowic, Krszczonowa fem., Krzonowic.
    - Krzysztyjanowa/ Krystyjanowa; Christianowa fem.
    - Kierstian.
    2. Kirszko.
    Chyniek por. Ochym II. 3.
    Columba – por. łacińskie columba ‘gołębica’. Wśród świętych: Kolumba, opat w Jona pochodzenia szkockiego, zm. 597; męczennik w Kordobie, zm. 853.
    I. łac. Columba.
    Columbanus – por. łacińskie cognomen Columbanus, utworzone od cognomen Columba (od columba ‘gołębica’) przyrostkiem –anus. Wśród świętych: Kolumban, apostoł w Irlandii, zm. 587; opat w Luxeuil (Francja); opat w Bobbio (Ołochy), zm. 615.
    I. łac. Columbanus.
    Cornelius por. Kornel.
    Cymbarka fem. -  por. staroangielskie Cyneburh ( od cyne ‘królewski’ i burh ‘zamek, twierdza’). Wśród świętych: Św. Kineburga de Mercia (w Anglii), córka króla Pendy, męczennica, zm. 696.
    I. Cymbarka.
    Cypryjan – por. łacińskie Cyprianus utworzone od nazwy wyspy Cyprus przyrostkiem –anus, w znaczeniu ‘pochodzący z Cypru, Cypryjczyk ‘.Wśród świętych: Cyprian, biskup Kartaginy i męczennik, zm. 258; biskup Antiochii i męczennik, zm. 304.
    I. Cypryjan; wschodniosłowiańskie Kupryjan; łacińskie Cyprianus.
    II. Cyprek (?).
    Cyriacus – por. greckie w znaczeniu ‘pan, władca’, należący do pana’. Wśród świętych: Cyriak, męczennik za cesarza Dioklecjana.
    I. łac. Cyriacus.
    Cyryl – por. greckie w znaczeniu ‘pan, władca’ i przyrostek zdrabniający – iłłos. Wśród świętych: Cyryl, biskup Jerozolimy, IV w.; Konstanty-Cyryl, apostoł Słowian, IX w.
    I. Cyryl, Cyrul; zlatynizowane Cyrillus, Cyrullus.
    Wschodniosłowiańskie Czuryło (por. też Czuryło), Czureło; Kuryło; spolonizowane Czurydło, Czurzyło.
    II. 1. Wschodniosłowiańskie Czuryłko, Kurylec, Kuryłko; Czuryłowa fem.
    2. Wschodniosłowiańskie Czuryk; spolonizowane Czurzyk.
    C(z)ader por. Teodor.
    Czesław por. polskie Czesław (od cze ‘cześć’ i –sław ‘sława, sławić’). Wśród świętych: błogosławiony Czesław, Polak, dominikanin, towarzysz św. Jacka, przebywający w Krakowie, a następnie we Wrocławiu, zm. 1242; wczesny ośrodek kultu we Wrocławiu, zatwierdzony w r. 1713.
    I. Czesław (możliwe zmieszanie z Ciesław < Cieszysław); por. Cze- i Cieszy-.
    Czuryło por. Cyryl.
    D
    Damijan – por. łacińskie cognomen Damianus utworzone od nomen gentile Damius przyrostkiem –anus. Wśród świętych: Kosma i Damian, męczennicy w Syrii zm. ca 303; święci Kosma i Damian byli patronami Czech.
    I. Damijanl wschodniosłowiańskie Demijan; łacińskie Damianus.
    II. 1. Damijaniec; Damijanow.
    2. Damek, Damięta, Damisz, Damko (może też od Adam ); Doman (= Damijan; por. Doma;
    wschodniosłowiańskie Demek, Demko, Denko (= Denko); zlatynizowane Damius; Damięcic; wschodniosłowiańskie Demkowic(z).
    3. Możliwe skrócenia z podstawą Da-, por. Daniel II. 3.
    Daniel, Danijel – od hebrajskiego daniel ‘Bóg jest sędzią’. W Biblii: Daniel, prorok. Także męczennicy starochrześcijańscy o tym imieniu.
    I. Daniel, Danijel, Danil; wschodniosłowiańskie Daniło, Deniło.
    II. 1. Danielec, Danielek; wschodniosłowiańskie Daniłko; wschodniosłowiańskie Danilkowic(z), Daniłow, Danilowic(z).
    2. Dan, Danajko, Danek, Daniek, Danio, Danisz, Daniszko, Danko, Dańko; Danakowic(z); może też por. –dan odapelatywne.
    3. Dach, Dachno (= Daniel) (może tez od Dawid, Damijan oraz od rodzimych imion złożonych, por. Dadz-.
    III.                  Dansławic(z).
    Daryja fem. – por. Dareia, od imienia męskiego z perskiego, por. Dariusz, imię królów perskich II/III w. przed Chrystusem. Wśród świętych: Daria, męczennica, zm. 283.
    I. Daryja; łacińskie Daria.
    Dawid – por. hebrajskie dawid ‘ukochany, złączony’. W Biblii: Dawid, król Judy i Izraela.
    I. Dawid.
    II. 1. Dawidek, Dawidko; Dawidowa fem., Dawidowic(z); z łacińskim sufiksem Davidissa.
    2. Dach, Dachno (= Dawid), Dasz, Daszek, Daszko (= Dawid), Dachnowa fem. ( = Dawidowa), Daszkow, Daszkowic(z) (też od Daniel i od rodzinnych imion złożonych, por. Dadz-.
    Debora fem.   – por. hebrajskie deborah ‘pszczoła’. W Biblii: Debora prorokini.
    I. Debora.
    Demut fem. – por. staro-wysoko-niemieckie Diomuod, Thiemuot, nowowysokoniemieckie Demuth (staro-wysoko-niemieckie deo ‘sługa’ i staro-wysoko-niemieckie muot ‘odwaga’; w grę wchodzi też staro-wysoko-niemieckie deomuoti ‘humilitas, modestia’; średnio-wysoko-niemieckie diemüete, - muot, demuot ‘pokorny, pokora, skromny, skromność; por. też Demut). Jako imię chrzestne symbolozuje cnoty: pokorę, skromność.
     
    I. Demut; zlatynizowane Demudis, Demundis.
     
    Deodatus – por. łacińskie cognomen Deodatus ‘dany od Boga’. Wśród świętych: Deodatus, opat w Blois, VI w. i inni.
     
    I. łac. Deodatus.
     
    Dezyderz, Desiderius – por. łacińskie cognomen Desiderius (od desidero ‘żądam, pragnę’, desiderium ‘pragnienie). Wśród świętych: Dezydery, arcybiskup i męczennik w Wiedniu, zm. ca 6111; arcybiskup Rouen, zm. 730.
     
    I. Dezyderz; łac. Desiderius.
     
    Domicyjan – por. łacińskie cognomen Domitianus, utworzone przyrostkiem – anus od nazwy rodu rzymskiego Domitius pochodzącego przypuszczalnie od cognomen Domitus, od łac. domitus ‘oswojony, ujarzmiony’. Wśród świętych: Domician, biskup Maatricht, zm. 590 i inni.
     
    I. Domicyjan; łac. Domicianus.
     
    Dominik – por. łacińskie cognomen Dominicus, Domnicus (od łacińskiego dominus ‘pan’, dominicus ‘należący do Pana’ lub od celtyckiego Dommus, Donnus z przyrostkiem –icus). Wśród świętych: Dominik, założyciel zakonu dominikanów, zm. 1221.
     
    I. Dominik, Domienik, Domnik; łac. Dominicus; zlatynizowane Domenicus.
    II. 1. Dominiczek, Domienikowa fem., Domienikowic(z), Domienikowy, Dominikow, Dominikowa fem., Dominikowic(z), Dominikowna fem..
    2. Domin; zlatynizowane Dominus (= Dominicus).
    3. Domik, Domikowa fem. (też od rodzimych imion złożonych por. Doma-).
    4. Doch, Dochel, Dosz, Doszek, Doszęcic(z), Doszenczyc(z), Doszko; Doszczyc, Doszęcic(z) (może też od Donat, Dorot lub od rodzimych imion złożonych por. Dobie-.
     
    Domna fem. – por. łacińskie cognomen Domna (od celtyckiego Domnus, Donnus lub łac. Dominus). Wśród świętych: Domna, męczennica w Nikomedii za cesarza Dioklecjana.
     
    I. Domna, Dumna (Kresy południowe).
     
    Donat – por. łacińskie cognomen Donatus (od donatus ‘dany’). Wśród świętych: Donat, biskup Epiru, wielki cudotwórca, zm. ca 387.
     
    I. Donat, Dunat; łac. Donatus.
    II. 1. Donatowa fem., Donatowic; z niemieckim sufiksem Donatynne fem.
    2. Donel, Doniec, Donik, Donisz, Doniszkowic(z), Donko, Duna, Dunisz, Dunko; Donic, Doniszkowic(z).
    3. Nat (może też od Jonatan).
    4. Możliwe skrócenia z podstawą Do-, por. Dominik II. 4.
     
    Dorot – por. greckie Doroteos (od doron ‘dar’ i teos ‘Bóg’). Wśród świętych: Doroteusz, biskup Tyru i męczennik, zm. 362; męczennik w Nikomedii.
     
    I. Dorot; wschodniosłowiańskie Darofiej, dorochijo.
    II. 1. Dorofiejowa fem.
    2. Dorotka (możliwe pochodzenie od imienia żeńskiego Dorota).
    3. Dorek, Dorko, Dorsz, Dorsza; wschodniosłowiańskie Dora, Doraj, Doran, Dorosz, Doroszek, Doroszko (może też od Teodor).
    4. Możliwe skrócenia z podstawą Do-, por. Dominik II. 4.
     
    Dorota fem. – odpowiednik męskiego Doroteos. Wśród świętych: Dorota, męczennica w Cezarei Kapadockiej za cesarza Dioklecjana.
     
    I. Dorota, Doroteja, Dorotyja; łac. Dorothea.
    II. 1. Dorotka; Dorocin, Dorotczyn.
    2. Dora.
    3.Dochna (= Dorothea).
    4. zniemczone Orothej, Orethej, Orthey  (= Dorothea) (może analogia do germańskiego członu Ort).
    5. Gorąca Dorota, Gorąca Dorotka; łac. Magna Dorote(j)a.
     
    Dyjanna fem. – por. łacińskie cognomen Diana, od imienia staro italskiej bogini Diany. Wśród świętych: błogosławiona Diana z Andalo, zm. 1236.
     
    I. Dyjanna (może na wzór imion Anna, Joanna).
     
    Dyjonizy – por. greckie w znaczeniu ‘poświęcony Dionizosowi’. W Biblii: Dionizy Areopagita.
    Wśród świętych: Dionizy, pierwszy biskup Paryża, zm. 258 i inni.
     
    I. Dyyonizy; łac. Dionysius.
    Substytucja czesko – polska: Dziwisz (por. też odapelatywne Dziwi-).
    II. 1.  wschodniosłowiańskie Dynis(z)ko; Denis(z)kowic(z).
    2. wschodniosłowiańskie Denko, Deń, Dyn, Dynel, Dyniec, Dyń; Denkowic(z).
     
    Dyjonizyja fem. – utworzone od imienia męskiego Dyjonizy. Wśród świętych: Dionizja, męczennica w Aleksandrii, III w.
     
    I. Dyjonizyja; łac. Dionysia.
     
    Dymidowic(z) por. greckie w znaczeniu ‘Dzeus’ i ‘myśl, zamysł’. Wśród świętych: Diomedes, męczennik w Bitynii za cesarza Dioklecjana. W mitologii i literaturze greckiej: bohater wojny trojańskiej.
     
    II. Dymidała; Dymidowic(z).
     
    Dymitr - por. greckie w znaczeniu ‘przymiotnik od imienia greckiej bogini Demeter’.  Wśród świętych: Dymitr, męczennik, patron Tessalonik, zm. 306; liczni święci o tym imieniu.
     
    I. Wschodniosłowiańskie Dymitr, Demeter, Demitr, Dmetr, Dmitr, Dmitro, Dometr, Domitr, Dymetr; łacińskie Demetrius, Demeterus; zlatynizowane Demitrius, Dimetrius, Dimitrius, Dmetrius, Dmitrius, Dometrius, Domitrius.
     
    II. 1. wschodniosłowiańskie Dmitrzyk; Dmitrow, Dymitrowa fem.; z łacińskim sufiksem Dimitriesse fem.
    2. wschodniosłowiańskie Dmisz, Dmiszke, Dmiszko, damaszek, Dymaszki, Dymiszko, Dymosz, Dymiszkowna fem.
    3. wschodniosłowiańskie Mitrosz, Mitruna.
    4. wschodniosłowiańskie Mit, Mita, mital, Mitaszyc, Miteczko, Mitek, Mitka, Mitko, mituszyc; Witaszyc, Mitkowa fem., Mituszyc.
    5. wschodniosłowiańskie Miszek, miszka, Miszko (może też od Mikołaj ), Niszka (= Demetrius); Miszczyna fem.; por. też odapelatywne Miło-
     
    Dziurdź por. Jerzy.
     
    E
     
    Eberhard por. Aberhard.
     
    Edmund - por. staroangielskie Edmund (od staro angielskiego ead ‘bogactwo, szczęście’ i mund ‘ochrona’). Wśród świętych: Edmund, król Anglii, zm. 870; arcybiskup Canterbury, zm. 1240.
    I. Edmind; łac. Edmundus.
    Efrazyja fem. – por. greckie w znaczeniu eu ‘dobry, dobrze’ i ‘sposób mówienia, wysławianie się’. Wśród świętych: Eufrazia, męczennica w Nikomedii.
     
    I. Efrazyja, Eufrozyja; łacińskie Euphrosia; zlatynizowane Efrasia.
    II. 1. Frozyja (= Fronka).
    2. Fronka (= Frozyja), por. dalsze możliwe skrócenia z podstawą Fro-, Pro- s.v. Eufrozyna II. 3.
    Egbert – por. staro-wysoko-niemieckie Egbert, Ekbert (od staro-wysoko-niemieckiego ekka, agi ‘ostrze, broń sieczna’ i od staro-wysoko-niemieckiego beraht ‘jasny, błyszczący’, od wariantow imienia Ekke i Brecht). Wśród świętych: Egbert z Nortumbrii, mnich w Iona (w Irlandii), VII w.; benedyktyn, opat w Münsterschwarzach, IX w.
     
    I. Egbert, Ekbert, Hegbert; zlatynizowane Egbertus, Ekbertus, Hegbertus.
     
    Egida fem. – imię pochodzi przypuszczalnie od męskiego Egidius, por. Idzi. Por. też angielskie „Egidia or Gilia”.
     
    I. Egida (może czytano Ejida?). 
     
    Ele(j)azar – por. hebrajskie eli’azar ‘Bóg jest mocą’. W Biblii: Eleazar, syn Aarona, arcykapłana.
     
    I. Ele(j)azar, Elijazar; wschodniosłowiańskie Olizar.
    II. wschodniosłowiańskie Jelezarowic(z), Olizarowic(z).
    Elijan – imie pochodzenia grecko-łacińskiego, por. greckie Hlios ‘slonce’ i łaciński przyrostek –anus; por. też łacińskie cognomen Aelianus utworzone od nomen gentile Aelius przyrostkiem –anus. Wśród świętych: Helian, męczennik z Sebasty za cesarza Licyniusza.
    I. Elijan, Helijan, Ilijan; łac. Elianus, Helianus, Ilianus.
    Por. też Ilijana fem.
    Elijasz – por. hebrajskie elijjah(u) ‘Jahwe jest moim Bogiem’. W Biblii: Eliasz, prorok; liczni święci o tym imieniu.
    I. Elijasz, Helijasz; łacińskie: Elias, Helias; wschodniosłowiańskie Ilija, spolonizowane Ilijasz, Hilijasz, Ulijasz (= Helijasz).
    II. 1. wschodniosłowiańskie Ulijach; wschodniosłowiańskie spolonizowane Ilijaszowa fem., Ulijaszowa, Ulijaszowic(z).
    2. Helisz; wschodniosłowiańskie Hilec, Hilek, Hilk ,Ilek, Iliczka, Ilka, Ilko, Julko (= Ilko); Hilowic(z), Ilkowic(z).
    Eliseus – por. hebrajskie elisua ‘Bóg jest moim zbawieniem’. W Biblii: Elizeusz, prorok.
    I. Eliseus, Heliseus; wschodniosłowiańskie Olisiej, Oliszej, Olesiej, Oleszej.
    II. 1. wschodniosłowiańskie Lisej, Lisiej, Liszej.
    2. wschodniosłowiańskie Liszyl.
    Elogius por. Eulogius.
    Elżbieta fem. – por. hebrajskie ělišeba ‘Bóg jest moją przysięgą’. W Biblii: Elżbieta, matka Jana Chrzciciela. Wśród świętych: Elżbieta z Turyngii, zm. 1231; Elżbieta Węgierska, córka Andrzeja III, zm. 1338.
    I. Elżbieta, Elżbiejta, Alżbieta, Alżebieta, Helżbieta, Helżbiejeta; Zliżabeta, Eliżabeta, Heliżabeta; łacińskie: Elisabeth, Helisabeth; zlatynizowane Alisabeth; niemieckei Elsabeth, Elsebeth.
    II. 1. Alżbiecin, Alżbocin, Elżbiecin, Helżbiecin.
    2. Alżka (= Alżbieta), Elżka (= Elisabeth), Elżuna, Elżyna, Halżka, Helżka (=Elisabeth), Hylżka.
    3. Elczka, Elka.
    4. Żbieta (=Elisabeth), Zbiejta.
    5. Bieta (=Elisabeth), Bietka, Biejta (por. też Biejata).
    6. Elze (por. niemieckie Elise: Elisabeth).
    7. Liza (por. niemieckie Liese: Elisabeth).
    8. por. też Lilija.
    III.                 łac. Longa Elisabeth; hybryd. Pulchra Elczka.
    Emerencyjanna fem. – por. łacińskie cognomen Emerentiana utworzone przyrostkiem –ianus od emerens, -ntis (emereo, -ere ‘odsłużyć, wysłużyć’. Wśród świętych: Emerencjana (Emergencja), męczennica rzymska za cesarza Dioklecjana.
    I. Emerencyjana; łac. Emerenciana.
    Emeryk – por. staro-wysoko-niemieckie Ambricus, Embricus, Ambricho, Emricho, Imbricho itd. (od germańskiego Amaro, Amro, Ambro oboczne formy członu Amal- ‘żarliwy, gorliwy’ i przyrostek – icus). Wśród świętych: Emeryk, krolewicz węgierski, syn św. Stefana, zm. 1031.
    I. Emeryk, Ajmeryk, Amrych, Embrych, Embryk, Emrych, Hamrych, Hembrych, Hemeryk, Hymrych, Imbrych, Imbrzech, Imrych, Jambrych, Jamrych, Jenrych (też od Henryk); łacińskie Aimericus; zlatynizowane Embricus, Emericus, Hemericus.
    II. Embrychow, Imrychowic.
    Emilija fem. – por. łacińskie nomen gentile Aemilius od Aemus lub od apelatywu aemulus ‘współzawodnik, rywal’. Wśród świętych: Emilia, matka Bazylego Wielkiego, IV w.
    I. Emilija; łacińskie Elilia =Amelija; łacińskie Amelia.
    Emma fem. – por. staro-wysoko-niemieckie Emma, Imma od imion złożonych z germańskim członem Ermana-, Irmina- ‘wielki, wszystko ogarniający’. Wśród świętych: Emma (Hemma), benedyktynka, fundatorka klasztoru w Karlsburgu kolo Würzburga, zm. ca 750.
    I. Emma, Imma.
    Emram por. Hemram.
    Eneda fem. – por. łacińskie Henedina, Enedina, może w związku z greckim w znaczeniu ‘sprawiać przyjemnośc, cieszyć’. Wśród świętych: Henedina, męczennica na Sardynii, III w,
    II. Eneda.
    Enoch – por. hebrajskie chanokh ‘konsekrowany, uświęcony’. W Biblii: Enoch patriarcha.
    I. Enoch.
    Erazm – por. greckie w znaczeniu ‘miły, wdzięczny, upragniony’. Wśród świętych: Erazm, biskup i męczennik, IV w., patron Gaety.
    I. Erazm, Herazm; łacińskie Erasmus, Herasmus.
    1. Rozman (= Erasmus); Rozmanow.
    2. Jasmus (por. Assmussen: Erasmus).
    Erhard – por. staro-wysoko-niemieckie Harihard, Erhard (od staro-wysoko-niemieckiego hari ‘wojsko, lud’ lub era ‘honor, godność’. Wśród świętych: Erhard z Ratyzbony, zm. ca 700, kanonizowany w  1052 r.; bardzo popularny święty w Niemczech.
    1. Erhard, Erkard; łacińskie Erhardus, Ercardus.
    Ermegardis fem.- por. Ermingard, Irmgart (od germańskiego Ermana ‘wielki, wszystko ogarniający’, por. też Ermin, Irmin ‘nazwa bóstwa germańskiego’ i gardis ‘ogrodzona posiadłość’. Wśród świętych: Irmgard z Kolonii, zm. 1089.
    I. Ermegardis, Emergardis, Irmegardis.
    Eryk.- por. nordyckie i dolnoniemieckie Erik, staro-wysoko-niemieckie Erich. Imię to jest różnie objaśniane: 1. Jako pierwotnie dwuczłonowe, przy czym w objaśnianiu członu pierwszego przywołuje się różne elementy: staro saskie ein ‘jedyny’, euch ‘koń’, era ‘honor, godność’; w drugim członie rik, rich od staro-wysoko-niemieckiego rihhi ‘potężny, królewski’; 2. Jako forma skrócona, utworzona od imienia złożonego z pierwszym członem Era- przyrostkiem –iko. Wśród świętych: Eryk, król Szwecji, zm. 1161.
    I. Eryk, Heryk; łac. Ericus, Hericus.
    Ester fem. – por. hebrajskie ester; akadyjskie Isthar, perskie Stareh ‘gwiazda’. W Biblii: Estera, izraelitka, żona króla perskiego Ahaswera, bohaterka księgi biblijnej.
    I. Ester, Hester (por. też Aster).
    Eudoksyja fem. – por. greckie eu ‘dobrze’ i dosa’ oczekiwanie, opinia, mniemanie’. Wśród świętych: Eudoksja, cesarzowa bizantyjska, IV/V, i inne święte. 
    I. Eudoksyja; łac. Eudoxia.
    Eufemija fem. – por. greckie w znaczeniu ‘dobra wieść, dobre słowa’. Wśród świętych: Eufemia, męczennica w Chalcedonii, zm. 303.
    I. Eufemija, Efemija, Eufamija, Eufenija, Eufomija, Ofemija, Ofenija; łac. Euphemia.
    II. 1. Ofiemka; Ofiemczyn.
    2.  Ofka (= Eufemija), Hofka, jofka; Ofczyn (też od Zofija).
    3. Fiemija lub Fiema.
    4. wschodniosłowiańskie Chymka, Fiema, Fiemka.
    5. Ochna, Hochna por. też Joanna II. 2.
    6. Fiechna (też od Fiebronija), Fiena, Fienna.
    7. Chycza (= Chynka).
    Eufraksyja (s.v. Eufrazyja) fem. – por greckie w znaczeniu ‘szlachetne postępowanie’. Wśród świętych: Eupraksja, dziewica, IV w.
    I. Eufraksyja; łac. Euphraxia.
    Eufrozuja por. Eufrazyja.
    Eufrozyna – por. greckie w znaczeniu ‘radość’. Wśród świętych: Eufrozyna, męczennica rzymska, i w.; Eufrozyna z Aleksandrii, V w.; Eufrozyna z Połocka, XII w., czczona na całej Rusi i Litwie.
    I. Eufrozyna, Efrozyna; łac. Euphrosina.
    II. 1. Eufroszka, Jafroszka; Jafroszczyn.
    2. Wschodniosłowiańskie Prosyna (= Prosyma), Prosynka (= Prosyma),Prosyma, Prosymija (= Prosyma), Prosymka (= Prosyma).
    3. Frochna, Frona, Fronka, Froszka, Proc(z)ka (= Prońka), Projka, Prońka (też od Eufrozyja s.v. Efrazyja).
    Eugenija fem. - por. greckie w znaczeniu ‘dobre pochodzenie, dobre plemię’. Wśród świętych: Eugenia, męczennica rzymska, zm. 258; męczennica w Kordobie X w.
    I. Eugenija; łac. Eugenia.
    Eugeniusz por. G(i)enek.
    Eulalius – por. greckie w znaczeniu ‘dobrze mówię, dobrze bajam’. Wśród świętych: Eulalius, arcybiskup Sycylii, VI w.
    I. łac. Eulaius (= Eulogius, Eulagius).
    Eulogius - por. greckie w znaczeniu ‘piękne wysłowienie, pochwała’. Wśród świętych: Eulogius, patriarcha Aleksandrii 508-607.
    I. łac. Eulogius (= Eulalius) = Eulagius, Elogius.
    Eusebius - por. greckie w znaczeniu ‘bojaźń Boża, uszanowanie, cześć’; ‘pobożny, litościwy’. Wśród świętych: Euzebiusz, papież, IV w.; biskup Verceli, zm. 371, liczni święci o tym imieniu.
    I. łac. Eusebius.
    II. Zebisz (por. łużyckie Zebiš: Eusebius lub Sebastianus).
    Eustachius por. Awstach.
    Eustacius por. Awstacy.
    Ewa fem. – por. hebrajskie chavah ‘żyjąca, dająca życie’. W Biblii: Ewa, imię matki rodzaju ludzkiego.
    I. Ewa, Jewa.
    II. Ewinka, Ewka, Jewka (por. też Awa).
    Ezdrasz – por hebrajskie ezra lub ezrah ‘(Bóg jest) pomocą’, aramejskie ezra ‘pomoc’. W Biblii: Ezdrasz, kapłan i pisarz.
    I. Ezdrasz, łac. Ezdras.
    Ezechijel – por. hebrajskie jechezeqel ‘Jahwe umocnił’. W Biblii: Ezechiel, prorok.
    I. Ezechijel; łac. Ezechiel.
    F
    Fabijan por. Pabijan.
    Falelewic(z) - por. greckie w znaczeniu ‘wypuszczać liście, zielenić się, kwitnąć’ i ‘drzewo oliwne, oliwka’. Wśród świętych: 1091 cztery wspomnienia świętych starochrześcijańskich.
    II. wschodniosłowiańskie Falelewic(z), Chwalelewic(z).
    Fanta – por. ros. Fantin, mołdawskie Fante; etymologia niejasna. Wśród świętych: Fantinus, mnich w Tessalonikach.
    II. Fanta.
    Faustinus – por. łacińskie cognomen Faustinus, utworzone od rzymskiego Faustus przyrostkiem –inus; od łacińskiego faustus: favere ‘sprzyjać, być życzliwym’.  Wśród świętych: Faustinus z Brescii, męczennik, zm. ca 120.
    I. łac. Faustinus.
    Fawila, Favila – por. łacińskie cognomen Fawilla; od favilla ‘rozżarzony węgiel, gorący popiół, zarzewie, iskra’. Wśród świętych: Favilla, męczennica.
    I. Fawila, łac. Favila.
    Fejenna por. Fenenna.
    Felicitas fem. – por. łacińskie cognomen Felicitas, od felicitas ‘żyzność, płodność, szczęście, błogość’. Wśród świętych: Felicyta, męczennica w Kartaginie, zm. ca 203 i inne święte.
    I. łac. Felicitas.
    Felicyja  fem. – por. łacińskie cognomen Felicius/ia, utworzone od cognomen Felix przyrostkiem –ia. Wśród świętych: Felicja i Justus, męczennicy; Felicja, męczennica w Nikomedii.
    I. Felicyja; łac. Felicia; wschodniosłowiańskie Filicyja.
    II. Felka, Felina, Fila (też od Filomena), Filka (= Felicyja).
    Felicyjan – por. łacińskie cognomen Felicianus, utworzone od cognomen Felix przyrostkiem –ianus. Wśród świętych: Felicyjan, biskup Foligno i męczennik, III w.
    I. Felicyjan, Falicyjan; łac. Felicianus.
    II. Felek (może też od Feliks).
    Feliks – por. łacińskie cognomen Felix, od Felix ‘urodzajny, żyzny, szczęśliwy, błogi’. Wśród świętych: Feliks i Adaukt, męczennicy rzymscy, zm. ca 305; liczni święci.
    I. Feliks; łac. Felix.
    Polski odpowiednik semantyczny: Szczęsny, Szczesny (= Feliks), por. też Szczęsny.
    II. 1. Feliksowa fem.; z niemieckim sufiksem Felixinne fem.
    2. Felek (też od Felicyjan).
    Fenenna fem. – por. hebrajskie pninnah ‘perła’. W Biblii (w przekładach polskich): Fenenna, Peninna, żona Elkana, ojca Samuela proroka.
    I. Fenenna, Fejenna (?). II.
    Fidka – por. łacińskie Fides (od fides ‘zaufanie, wierność’. Wśród świętych: Fides, męczennik z Agen, III w.
    II. Fidka, Fidochna.
    Fido – możliwe skrócenie od różnych imion chrześcijańskich, jak np. łacińskie Fidelis, Fidentius, niemieckie Fiede od Friedrich; Fidal od Vitalis.
    III. Fido.
    F(i)ebron, F(i)ebroń – por. łacińskie Febronius < Februonius utworzone od nazwy bóstwa etruskiego Februus. Jako imię męskie Fiebruń. W wykazach świętych nie znaleziono reprezentanta męskiego, jest św. Febronia.
    I. F(i)ebron, F(i)ebroń, F(i)ebrun, F(i)Ebru; łac. Fbronius.
    Substytucja polska: Świebron, Świebroń (= F(i)ebron).
    II. Fiebronek.
    III. Fiebrosław.
    F(i)ebronija fem.- imię pochodzi przypuszczalnie, podobnie jak męskie, od nazwy bóstwa etruskiego Februus. Wśród świętych: Febronia, męczennica w Sibapoli (w Mezopotomii) za cesarz Dioklecjana.
    I. F(i)ebronija, F(i)ebrunija, łac. Fbronia.
    II. 1. F(i)eberka, F(i)berka, F(i)ebrochna.
    3. F(i)dochna (też od Eufemija).
    F(i)edor por. Teodor.
    Fiemija por. Eufemija.
    Fietynija fem. – por. greckie w znaczeniu ‘świecący, świetlisty’. Wśród świętych: Fotyna, męczennica za cesarza Nerona.
    I. wschodniosłowiańskie Fietynija, Chotymija, Chotynia; Chotyma, Chotyna, Chatyna.
    II. 1. wschodniosłowiańskieChotynka, Chotymka.
    2.  wschodniosłowiańskie Tymka (= Tyszka, kresy południowe).
    3. wschodniosłowiańskie Tyszka (= Tymka).
    4. wschodniosłowiańskie Fieda (?) (= Fietynija).
    Filimon – por. greckie w znaczeniu ‘kochać’. W Biblii: Filemon, uczeń św. Pawła. Wśród świętych: Filemon, męczennik w Egipcie, III w.
    I. wschodniosłowiańskie Filimon; łac. Philimonus.
    Filip – por. greckie w znaczeniu ‘kochany, drogi; przyjaciel’ i ‘koń’. W Biblii: Filip apostoł; ponadto liczni święci o tym imieniu.
    I. Filip, Felip, Chwilip; wschodniosłowiańskie Pilip; łac. Philippus.
    II. 1. Filipek, Filipiec, Filipko; wschodniosłowiańskie Pilip(ek), Pyłyp(ek), Pilopko, Pyłypko; Filipow, Filipowa fem., Filipowic(z), Filipowiec; wschodniosłowiańskie Pilipowic(z), Pyłypowic(z).
    2. Fielek, Fil (Kresy południowe), Filek (Kresy południowe), Filiszewa fem., Filiszkowa fem., Filow, Filowic(z).
    Filomen – por. greckie w znaczeniu ‘przyjaciel’ i ‘siła, moc, odwaga’. Wśród świętych: Filomen, męczennik w Ancyrze.
    Ii. Filomen-a.
    Filomena fem. – por. greckie imię męskie. Wśród świętych: Filomena, męczennica rzymska, III w.
    I. Filomena.
    II. Fila, Filka (może też od Felicyja).
    Fineta fem. – por. wschodniosłowiańskie Fina, może skrócenie od imion typu Rufina z przyrostkiem –eta. Wśród świętych: Fina z San Gimigano w Toskanii, zm. 1253.
    Ii. z łac.sufiksem Fineta. 
    Finko – imię skrócone; możliwe skrócenie od prawosławnego Afinogen. Wśród świętych: Atenogenes, męczennik w Poncie; męczennik w Sebaście za cesarza Dioklecjana.
    Ii. wschodniosłowiańskie Finko (możliwe też od Serafin; por. też niemieckie Finke ‘zięba’)
    Fiola, Wiola fem. – por. łacińskie cognomen Viola (od łacińskiego viola ‘fiołek’). Wśród świętych: Fiola, męczennica w Weronie, II w.
    I. Fiola, Wiola; łac. Viola.
    Firminus – por. łacińskie cognomen Firminus, utworzone od cognomen Firmus (od łacińskiego firmuj ‘silny, mocny’) przyrostkiem – inus.  Wśród świętych: Firmin, biskup Amiens i męczennik za cesarza Dioklecjana; biskup Metzu, zm. 496.
    I. łac. Firminus, Ferminus.
    Flor – por. łacińskie cognomen Florus (Flora ‘imię bogini rzymskiej’ lub florus ‘kwitnący, lśniący’). Wśród świętych: Flor i Laur, męczennicy, II w.
    I. Flor.
     
              Wśród świętych: Flor i Laur, męczennicy, II w.
    I. Flor.
    II. Flora = Frola, Froła.
    Flora fem. – por. łacińskie cognomen Flora (Flora ‘imię bogini rzymskiej’ lub florus ‘kwitnący, lśniący’). Wśród świętych: Flora, męczennica rzymska; męczennica w Kordobie, zm. 851.
    I. Flora.
    II. z łac. sufiksem Florella.
    Florencyja fem. – por. łacińskie cognomen Florentia, odpowiednik męskiego Florentius, Wśród świętych: Florencja, męczennica, IV w.
    I. Florencyja; łac. Florencia.
    Florentinus – por. łacińskie cognomen Florentinus, utworzone od cognomen Florens (od florens, -ntis ‘kwitnący) przyrostkiem –inus. Wśród świętych: Florentinus, męczennik w Autun.
    I. łac. Florentinus (= Florentius).
    Florentius – por. łacińskie cognomen Florentinus, utworzone od cognomen Florens (od florens, -ntis ‘kwitnący) przyrostkiem –inus. Wśród świętych: Florencjisz ,biskup Starburga, VI/VII w.
    I. łac. Florentinus (= Florentius).
    Florinus – por. łacińskie cognomen Florinus, utworzone od cognomen Florus (Flora ‘imię bogini rzymskiej’ lub florus ‘kwitnący, lśniący’). Wśród świętych: Florinus, prezbiter w Recji, starożytnej prowincji rzymskiej.
    I. łac. Florinus.
    Floryjan – por. łacińskie cognomen Florianus, utworzone od cognomen Florus (Flora ‘imię bogini rzymskiej’ lub florus ‘kwitnący, lśniący’) przyrostkiem – ianus. Wśród świętych: Florian z Lauracium (dziś Lorch w Austrii), męczennik za cesarza Dioklecjana, zm. ca 304; kult świętego rozprzestrzenił się w całej środkowej Europie, do Polski sprowadzono jego relikwie ca 1184.
    I. Floryjan; łac. Florianus.
    II. 1. Tworzyjanow, por. też Floryjana fem.
    2. Florek.
    Tworczak, Tworek, Twork, Tworka, Tworko, tworzec; Tworczakowa fem., Tworkow, Tworkowa fem., Tworkowic(z); z łacińskim sufiksem Tworkonissa (też od rodzimych imion złożonych, por. Tworzy-).
    3. Flosz; Twosz (też od rodzimych imion złożonych, por. Tworzy-).
    III. Szalony Florek.
    Floryjana fem. – odpowiednik imienia męskiego, por. Floryjan. Wśród świętych: Florjana, dziewica.
    I. Floryjana; łac. Floriana.
    II. 1. Floszka.
    2. Tworka (od Tworzyjan lub od rodzimych imion złożonych, por. Tworzy-).
    Flosculus – por. łacińskie cognomen Flosculus (łac. flos ‘kwiat’ i przyrostek – culus). Wśród świętych: Flosculus, biskup Orleanu.
    I. Flosculus.
    Fofan por. Tyfan.
    Fokasz – por. greckie fokas (od ‘foka’). Wśród świętych: Fokas, męczennik w Sinope, pocz. IV wieku; męczennik w Antiochii.
    I. Fokasz; łac. Fokas.
    Formoza – por. łacińskie cognomen Formosus (łac. formosus ‘piękny’). W Wykazach świętych tylko fem.
    II. Formoza; łac. Formosa.
    Formoza fem. – por. łacińskie cognomen Formosus/ a (łac. formosus ‘piękny’). Wśród świętych: Formoza, według średniowiecznej legendy towarzyszka św. Urszuli, męczennica, zm. V w.
    I. Formoza; łac. Formosa.
    II. Formozka.
    Fortunatus – por. łacińskie cognomen Fortunatus (łac. Fortunatus ‘szczęśliwy; hojnie czymś obdarzony’. Wśród świętych: Fortunat (i feliks) męczennik w Akwilei za cesarza Dioklecjanal też inni święci o tym imieniu.
    I. łac.Fortunatus.
    Franciszek – por. łacińskie Franciscus od germańskiej nazwy etnicznej Frank z łacińskim przyrostkiem – iscus; pierwotne znaczenie franciscus ‘pochodzący z plemienia Franków’. Wśród świętych: Franciszek z Asyżu, założyciel zakonu franciszkanów, zm. 1226, kanonizowany w 1228.
    I. Franciszek; łac. Franciscus; zlatynizowane Farencius (węg. Fenenc(?)).
    II. 1. Franciszek.
    2. Franc(z), Frąc(z), Franc(z)ek, Frąc(z)ek, Franc(z)el, Franc(z)ko, Frąc(z)ko, Franc(z)och, Franc(z)uch, Frenc(z)El, Frenc(z)yl; z niemieckim sufiksem Franc(z)k€lin, Franc(z)lin, Frenc(z)lin; Franc(z)kow, Frąc(z)kow, Franc(z)kowa, Frąc(z)kowa fem.
    3. Fran, Franak, Franek, Franel, Franisko, Frank, Franko, Frano, Franuszko, Fransz, Frąsz; Frankowa fem., Frankowic; z łacińskim sufiksem Frankonissa fem.
    4. Frasz, Frąsz, Fransz, Fraszkowic, Frąszkowic; Fraszkowic, Frąszkowic.
    Franka fem. – por. staro-wysoko-niemieckie Francha fem. (od germańskiej nazwy etnicznej Frank). Wśród świętych: Franka, przełożona klasztoru w Montelana, zm. 1218; Franka z Piacenzy, XII/XIII w.
    I. Franka.
    II. Franna (z geminacją nn).
    Frydrych – por. staro-wysoko-niemieckie Frithuric, Friderich, Frederick itd. (od staro-wysoko-niemieckiego fridu ‘pokój’ i od staro-wysoko-niemieckiego rihhi ‘potężny, mocny’. Wśród świętych: Fryderyk, biskup Utrechtu, zm. 841; biskup Leodium, zm. 1121.
    I. Drydrych, Fryderych, Fryderyk, Frydryk, Frydyryk, Fredrych, Frederych, Frederyk, Fredryk, Fredyryk.
    Łac. Fridericus; zlatynizowane: Frederichus, Fredericus, frediricus, Fredrichus, Fredricus, Fridrichus, Fridricus.
    Substytucja czesko-polska: Biedrzych, Biedrzyk; zlatynizowane B(i)edrzichus, Bedrichus, Bedricus.
    II. 1. Fredryszek, Fredryszko, Frydrycho, Frydryszek; Biedrzychowic; Fredrychowa fem., Fredrychiwic(z), Frydrychowa fem.
    2. Fredro (kresy południowe), Fredusz, Frydro (kresy południowe), Frydrusz, Frydrysz; Fredrowa fem., Fredrowic(z), Fredruszowic, Fredruszowa fem., Frydryszowa fem., Frydrowic(z), Frydruszowa fem., Frydryszowa fem.
    3. Fred, Fredak, Fredek, Fredel (może też od Fredhelm), Fredko, Fredusz, Fryd, Frydak, Frydek, Frydel, Frydko, Frydo, Frydusz, Frydyl, Fredruszowa fem., Frydlowa fem., Frydlowic, Frydruszewa fem., Frydruszowa fem.; z niemieckim sufiksem Fredruszynne fem.
    4. Fryc(z) (por niemieckie Fritz, Fritsche), Fryc(z)/a, Fryc(z)ek, Fryc(z)ka, Fryc(z)ko, Frysz; Frys(z)ew, Fryc(z)ow, Fryc(z)owa fem., Fryc(z)owc(z), Fryc(z)yc.
    5. Bieda (por czeskie Beda: Bedrich, por. też Beda oraz Bieda.
    III. Biedrzysław (= Fredrych, Biedrzych).
    G
    Gabryjel por. Gawrzyjał.
    Gajus(z) – por. łacińskie praenomen Gaius; później także cognomen; etymologia nie wyjaśniona. W Biblii: Gajus, towarzysz św. Pawła. Wśród świętych: Gajus, papież, zm. 296; biskup Mediolanu, I w.
    I. Gajus(z); łac. Gaius.
    II. Por. też skrócenia s.v. Gaweł II. 3.
    Garinus por. Gerwin.
    Gaspar por. Kasper.
    Gaudencyja fem. – odpowiednik imienia męskiego, por. Gaudenty. Wśród świętych: Gaudencja, męczennica.
    I. Gaudencyja; łac. Gaudencia.
    Gaudenty – por. łacińskie cognomen Gaudentius, utworzone przyrostkiem – ius od cognomen Gaudens (od gaudens, gaudentis: gaudeo, -ere ‘cieszyć się, radować się’. Wśród świętych: Gaudenty, biskup i męczennik w Areti za Walentiana; biskup Rimini i męczennik, zm. 360.
    I. Gaudenty; łac. Gaudentius.
    II. Gaudenek, Gaudanek.
    Gaweł – por. łacińskie Gallus i Gaulus, imię o etymologii do końca niewyjaśnionej. Zestawia się z irlandzkim Calleh ‘Galijczyk’; z celtyckim ghaslos ‘przybysz, obcy’; z łacińskim cognomen Gallus od nazwy regionu Galia; z łacińskim gallus ‘kogut’. Wśród świętych: Gaweł, uczeń św. Kolumbana, Irlandczyk, apostoł Szwajcarii, zm. ca 640; biskup Clermont. VI w.
    I. Gaweł, Gawał, Gawlusz, Haweł; łac. Gaulus, Haulus.
    Gal; łac. Gallus.
    II. 1. Gawłosz, Hawłosz; Gawłoszowa fem., Gawłoszowic, Gawłow, Gawłowa fem., Gawłowic, Hawłowa fem.
    Gala, Galic, Galik (może też od nazwy etnicznej Gal); Gała (też od apelatywu por. Gała.
    2. Gawek, Gawk, Gawko (może też od Garzyjał).
    3. Gach (por. Gach), Gacz, Gasz, Gaszek, Gaszko; Gaszkowiec, Gaszkowa fem., Gaszowcowa fem., Gaszowic, Gaszowiec (może też od Gajus(z), Gawrzyjał, Gaszołt); Haszko (też od Johannes).
    Gawrzyjał – por. hebrajskie gabriel (od geber ‘mąż, wojownik’ i el ‘Bóg’). W Biblii: Gabriel, imię archanioła.
    I. Gawrzyjał, Gabrzyjał, Gabryjał, Gabryjeł; wschodniosłowiańskie Hawryło, Awrylo, Habryło; z węgierskiego Gabor; z łacińskiego Gabriel.
    II. 1. Gawrzyjałek, Gawrzyjałka; Gabryjałowic(z), Gawrzyjałow, Gawrzyjałowic; wschodniosłowiańskie Hawrylowic(z).
    2. Gawrusz.
    3. Gawek, Gawk, Gawko; wschodniosłowiańskie Hawczek (też od Gaweł).
    4. Od skróceń z podstawą Ga-, por. Gaweł II. 3.; wschodniosłowiańskie Hasza, Haszuk.
    5. Bryl, Brylik (por. łuż. Bryl: Gabriel; może też od niemieckiego Brühl.
    6. Brychowic.
    Ge- por. też G(i)e-.
    Gebhard – por. staro-wysoko-niemieckie Gebahard, Gebhard itd. (staro-wysoko-niemieckie geban ‘dać, dawać’; gäba ‘’dar’ i staro-wysoko-niemieckie hart ‘silny, odważny’. Wśród świętych: Gebhard, biskup Konstancji, X w.; arcybiskup Salzburga, XI w.
    I. Gebhard, Gebard, Gebehard , Gebherd; łac. Gebhardus, Gebardus, Gebehardus, Gebherdus.
    Gedeon – por. hebrajskie gideon ‘wojownik’ (od hebrajskiego gidhom ‘cięcie, krajanie, wyrąb’). W Biblii: Gedeon, sędzia izraelski.
    I. Gedeon.
    II. Giedcz (?), G(i)edek, G(i)edk, G(i)edka, G(i)edko; G(i)edczyc, G(i)edczyna fem., G(i)edkowna fem.
    Georgius por. Jerzy.
    Gerard – por. staro-wysoko-niemieckie Gherhard, Gerard itd. (staro-wysoko-niemieckie gër ‘oszczep’ i staro-wysoko-niemieckie hart ‘odważny, silny’. Wśród świętych: Gerard, biskup Csanad na Węgrzech, wychowawca św. Emeryka, męczennik, zm. 1046.
    I. Gerard, Jerard, Gerad, Gerhard, Girard, Girhard; zlatynizowane Gerardus, Jerardus, Geradus, Gerhardus, Girardus, Girhardus.
    II. 1. G(i)erda, G(i)erd(ek) ,G(i)erdko, G(i)erdo, Girda.
    e. Gero, Gier, Gierak, G(i)erasz, G(i)erk, G(i)erk/a, G(i)erko, G(i)ersz, Girak, Girek, Girka, Girko, Girsz; G(i)eraszowna fem., G(i)erkow, G(i)erkowic (też od innych imion na Ger- Gier-, np. G(i)erlach, G(i)er was(s). Por. też G(i)ero.
    Gerasym, Gerasim – por. greckie w znaczeniu ‘dar, zaszczytny, cześć, przywilej’ i sufiks –imos. Wśród świętych: Gerasim, pustelnik w Palestynie, V w.
    I. wschodniosłowiańskie Gerasym, Harasym, Arasym; zlatynizowane Harasimus.
    Gerinus por. Gerwin.
    German – por. łacińskie cognomen Germanus utworzone od nazwy etnicznej Germania; por, też łacińskie germanus ‘rodzony, spokrewniony z kimś’. Wśród świętych: German, biskup Auxerre.
    I. German; łac. Germanus.
    Gero por. Gerard II. 2.
    Gerwazy por. G(i)erwasz.
    Gerwin – por. staro-wysoko-niemieckie Gerwin (– por. staro-wysoko-niemieckie ger ‘oszczep’ i – por. staro-wysoko-niemieckie wini ‘przyjaciel’. Wśród świętych: Gerwin, opat w St. Riquier w Pikarsii, zm. 1075; opat w Altenburg koło Ostendy (w Belgii), zm. 1117; Garinus, augustianin, arcybiskup Palestriny, zm. 1158; biskup Toul, zm. 1230; Gerinus, biskup Autun, VII w. W literaturze Garin, Lotaryńczyk, bohater niemieckiego eposu i pieśni z VIII w., wskrzeszonych w XI i XII w.
    I. Gerwin; łac. Gervinus.
    Łac. Garinus, Gerinus.
    G(i)enek – por. greckie w znaczeniu eu ‘dobrze’ i genos ‘ród, plemię, pochodzenie’. Wśród świętych: męczennicy o tym imieniu za cesarza Dioklecjana.
    II. G(i)enek, G(i)enko (możliwe Jenek, Jenko).
    Por. też Eugenija fem.
    G(i)erałt – por. staro-wysoko-niemieckie ger ‘oszczep’ i gockie valdan, nowoniemieckie walten ‘panować, rządzić’; por. też Ger i Wald. Wśród świętych: Gerald, opat w Mayo (w Irlandii), zm. 732. Gerald z Beziers w południowej Francji, zm. 1123.
    I. G(i)erałt, G(i)erwałt, G(i)erwołt; zlatynizowane Geraldus, Gerwaldus, Gerwoldus, Geroldus.
     

    Por. też G(i)erałt.
    G(i)erlach – por. staro-wysoko-niemieckie gër ‘oszczep’ i germańskie walh ‘Celt, później członek plemienia romańskiego’, por. też Ger i Walh. Wśród świętych: G(i)erlach. Rycerz krzyżowy, później pustelnik w Houten (w Holandii), zm. 1177 (popularny święty w Niemczech).
    I. G(i)erlach, G(i)er loch, Girloch, Jarlach; zlatynizowane Gerlahus, Gerlacus, Girlacus, Jarlacus.
    II. 1.  G(i)erlachow, G(i)erlachowa fem.
    2. G(i)erlasz, G(i)erlaszyc .
    3.  Możliwe skrócenia z podstawą G(i)er-, por. Gerard II. 2.
     G(i)ertruda fem. – por. staro-wysoko-niemieckie gër ‘oszczep’ i staro-wysoko-niemieckie –drüd ‘siła, moc’; por. też Ger i Trud; przejęte do łaciny w formie Gertrudis. Wśród świętych: Gertruda, przełożona klasztoru w Nivelles w Belgii, zm. 653 lub 659; Gertruda Wielka z Helfty, mistyczka, zm. 1302.
    I. G(i)ertruda; niem. Gertrud, Girtrud; łac. Gertrudis, Girtrudis.
    II. 1. G(i)erka, G(i)eruchna, G(i)erusza.
    2. Truda.
    3. G(i)ela (por. niem, Gela, Geila; Gertruda; możliwy też wywód ze staro-wysoko-niemieckiego geil i wtórne zrównanie z Gertruda.
    4. Ruchna (< Gieruchna lub od Rufina).
    G(i)erwasz (dziś Gerwazy) – imię niejasnego pochodzenia. Najprościej dałoby się objaśnić je jako pochodzące z języka niemieckiego, por. staro-wysoko-niemieckie gër ‘oszczep’ i staro-wysoko-niemieckie (h)was ‘ostry’. Jednak imię to, jako chrześcijańskie, pochodzi od św. Gerwazego, biskupa Mediolanu w I w., przed inwazją Germanów na prowincje rzymskie, stąd jego pochodzenie germańskie jest niepewne. Może więc od greckiego w znaczeniach ‘uroczyście obchodzę, wielbię’ lub ‘stary’, albo od ‘zepsutej’ formy greckiej Gerasim. Wśród świętych: Gerwazy (i Protazy), męczennik w Mediolanie, I w.
    I. G(i)erwasz; wschodniosłowiańskie Herwasz, Hyrwasz; łacińskie Gervasius, Gervacius.
    II. G(i)erwaszowic.
    2. wschodniosłowiańskie Hyra (może też od apelatywu por. Hyra), hyrc(z), Hyrka, Hyrko, Hyry (?); Hyrczyc(z).
    Gilbert - por. staro-wysoko-niemieckie Gilbert, od Gisil ‘potomek’ i por. staro-wysoko-niemieckie beraht ‘błyszczący, jasny’. Wśród świętych: Gilbert z Sempringham w Anglii, zm. 1189.
    I. Gilbert; łac. Gilbertus.
    Możliwe skrócenia z podstawą Gi-, por. Gwido II.
    Gilge por. Idzi.
    Gizla fem.  - por. staro-wysoko-niemieckie Gisila, Gisela, Gysla (od germańskiego Gisala, Gisila- ‘potomek, latorośl; - por. staro-wysoko-niemieckie gisel ‘poręczyciel, zakładnik’. Wśród świętych: Gizela, siostra cesarza Henryka II i małżonka króla węgierskiego Stefana I, zm. 1060.
    I. Gizla.
    Gleb – por. staroruskie GlebЪ; istnieją dwie etymologie tego imienia. Niemal powszechnie przyjmuje się dziś pochodzenie normańskie wywodzące to imię ze staro nordyckiego Gudleifr. Ze słowiańską etymologią wystąpił S. Rospond, tłumacząc to imię jako compositum o strukturze indclinabile + nomen GЪlebЪ. Wśród świętych: Św. Gleb, brat św. Borysa, synowie Włodzimierza Wielkiego, księcia ruskiego, zm. 1015.
    I. wschodniosłowiańskie Gleb, Hleb, Hlib, Leb, Lib.
    II. 1. Wschodniosłowiańskie Hlebek, Hlebk, Hlebko, Lebek, Lebko.
    2. Hlec, Lec, Leck, Lecko; Lecowa fem., Lecowic(z).
           III.          wschodniosłowiańskie Hleb a Borys.
    Goczałek - por. staro-wysoko-niemieckie Gotescalcus, Gotscalc, od staro-wysoko-niemieckiego Got ‘Bóg’ i staro-wysoko-niemieckiego scalc ‘sługa’. Formie tej odpowiada łacińskie ‘servus Dei’, w czasach chrześcijańskich imię to mogło być nośnikiem treści chrześcijańskich; por. też Gotschalk. Wśród świętych: Gottschalk, książę pomorski, męczennik, zm. 1066.
    I. Goczałek, Goczałko, Goczałk; niemieckie Gottschalk; zlatynizowane Godescalus, Godeschalcus, Gotschalcus.
    II. 1. Goczałkowa fem.
    2. Goczał, Goczoł, Goczuł.
    3. Gocz, Gocza, Goczek, Goczel, Goczko, Goczno, Goczo; z niemieckim sufiksem Goczelinus, Goczman, Gocznam; goczewa fem., Goczewic, Goczkowic, Goczlowa fem., Goczowa fem., Goczyn; z niemieckim sufiksem Goczenissa fem. (może też od Goc(z) od Gotfryd, Gocwin itd.).
    G(i)ec(z), G(i)ec(z)ek, G(i)ec(z)ko (może też od Gotard, Gotprzyd).
    Por niemieckie Gotsch, Götsch s.v. Gottschalk.
    4. Możliwe skrócenia z podstawą Go-, por. Godzi-.
    Gordyjan - por. staro-wysoko-niemieckie Gotahard, Gotart itd., por. staro-wysoko-niemieckie Got ‘Bóg’ i staro-wysoko-niemieckie hart ‘mocny, odważny’. Wśród świętych: Gotart, benedyktyn, biskupHildesheim, czczony w całej Europie, zm. 1038.
    I. Gotart, Godart, Gothart, Gutart, Guthart, Godehart, Gotehart; zlatynizowaneGotardus, Godardus, Gothardus, Guthardus, Godehardus, Gothehardus.
    II. 1. Gotartow, Gotartowa fem., Gotartowic.
    2. Got, Gota, Gotosza, Gotysz (też od Gotprzyd, Gotfryd).
                         3. Możliwe skrócenia z podstawą Go-, por. Godzi- II.
    Gotprzyd, Gotfryd - por. staro-wysoko-niemieckie Godafrid, Godfrid, Gotfrid itd.; od staro-wysoko-niemieckiego Got ‘bóg’ i fridu ‘pokój’. Wśród świętych: Gotfryd, biskup Amiens, benedyktyn, zm. 1115; Gotfryd z Kappenberg, norbertanin, zm. 1127.
    I. Gotprzyd, Gotfryd, Gotfred; zlatynizowane Gotfridus, Gotfredus, Godefredus, Godefridus, Godfridus, Godofridus.
    Gofryd, Gofred; zlatynizowane Gofridus, Gofredus.
    II. Gotprzydowa fem., Gotprzydowic, Gotprzydowna fem.
    2. Możliwe skrócenia z podstawą Got-, por. Gotart II. 2.
    3. G(i)ec(z), G(i)ec(z)ek, G(i)ec(z)ko; G(i)ec(z)ewa, fem., G(i)ec(z)kowna, fem., G(i)ec(z)owa, fem., G(i)ec(z)yna, fem. (może też G(i)ec(z)- od Goczałek).
    4. Goc(z) itd. por. Goczałek II. 3.
    5. Możliwe skrócenia z podstawą Go-, por. Godzi- II.
    Gretko – nazwa osobowa męska może od imienia żeńskiego zniemczonego Greta, por. Małgorzata.
    III. Gretko.
    Gryfina fem. – por. łacińskie cognomen Agrippinuslina, od Agrippa o niejasnej etymologii. Wśród świętych: Agrypina, męczennica rzymska, w historii i literaturze: Agrypina, matka cesarza Nerona.
    III. Gryfina; wschodniosłowiańskie Orfina.
    Grzegorz – por. greckie gregorios ‘gorliwy, czuwający’. Liczni święci o tym omieniu ,np. Grzegorz I, papież, zwany Wielkim, zm. 604; Grzegorz z Nazjanzu, arcybiskup Konstantynopola, zm. 389/390.
    I. Grzegorz; wschodniosłowiańskie Hryhory(j), Hrehory(j), Grygory(j); z niem. Greger, Gregir; łacińskie Gregorius.
    II. 1. Grzegorzec, Grzegorzek, Grzegorzko; Grzegorzew, Grzegorzewic(z), Grzegorzkowic(z), Grzegorzow, Grzegorzowa fem., Grzegorzowic(z); wschodniosłowiańskie Hryhorkowic(z); z niemieckim sufiksem Gregorin fem.; por też Grzegorza fem.
    2. Grzech, Grzelec, grzesz, Grzeszak, Grzeszek, Grzeszk, Grzeszko, Grzeszykowa fem., Grzeszowa fem, Grzeszowic, Grzeszykowa fem.
    Wschodniosłowiańskie Gryń, Hryć, Hryćko, Hryniaszko, Hryniec, Hryń, Hryńko, Hrysz, Hryszko, Hrytko; Gryszewa fem., Hryczyna fem, Hryćkowa fem., Hryćkowic(z), Hryćkowięta patr. Ol., Hrynic(z), Hrynin, Hryniow, Hryniowa fem., Hryńcowic(z), Hryńkowa fem., Hryńkowic(z), Hryszow, Hryszowa fem., Hryszowic(z); z niemieckim sufiksem Hryćkinne fem.
    3.Wschodniosłowiańskie Ryć, Ryćka, Ryćko, Ryniec, Ryń; Ryćkowic(z), Ryniowa fem.
    III. Połtora Grzegorza.
    Grzegorza, Gregoryja fem. – utworzone od imienia męskiego na gruncie obcym lub rodzimym, por. Grzegorz.
    II. Grzegorza; łac. Gregoria.
    Gumbert - por. staro-wysoko-niemieckie Gundobert, Gumbert itd. od germańskiego Gunthi- ‘walka’ i berhta, ze staro-wysoko-niemieckiego beraht ‘błyszczący, jasny’. Wśród świętych: Gumbert z Sens, zm. ca 675; Gundobert (Gumbert), benedyktyn, opat w Ansbach w Bawarii, zm. ca. 780.
    I. Gumbert, Gumbiert, Gumbart, Gumbirt, Gumpart, Gumpert, Gumpracht, Gumprecht, Gumbert; łac. Gumbertus; zlatynizowane: Gumbartus, Gumpartus, Gumpertus, gunberdus, Gunbertus.
    II. 1. Gumbertow, Gumbertowic.
    2. Bumek, Gumko.
    Guncerz, Gunter - por. staro-wysoko-niemieckie Gundahar, Gunter itd. od germańskiego Gunthi- ‘walka’ i Hari, heri ‘wojsko, lud, drużyna wojskowa’. Wśród świętych:Guncerz, Gunter, pustelnik w Bawarii, zm. 1045; w literaturze i mitologii germańskiej: Gunter, król Burgundii (w „Pieśni o Nibelungach”).
    I. Guncerz, Guncarz, Koncerz, Kuncerz; zlatynizowane Guncerus, Gunter, Ginter; łac. Guntherus; zlatynizowane Gunterus, Ginterus, Cuntherus.
    II. 1. Guncerzewic.
    2. Gincyl, Guncel, Guncyl; zlatynizowane Gincelinus, guncelinus.
    3. Gunt, Guntek, Guntko.
    4. Gun.
    5. Gusz, Gusza, Guszek, Guszko; Guszkowic (też od Augustyn).
    Gwido, Wido - por. staro-wysoko-niemieckie Wido (od germańskiego wida, staro-wysoko-niemieckiego Wit ‘daleki, daleko’. Wśród świętych: Gwidon z anderlechtu, zm. ca 1012; także inni święci o tym imieniu.
    I. Gwido, Wido.
    II. Gisz, Giszek (= Gwisław), Giszko.
    Gwiszek, Gwiszko (może od Gwibert).
    III. Gwisław (= Giszek).
    H
    Hal - por. greckie w znaczeniu ‘mleko’. Wśród świętych: Galaktion, męczennik.
    II. wschodniosłowiańskie Hal, Halcz, Halec, Halka, Halko, Halsz, Holsz (= Halsz); Halowic(z).
    Hanna por. Anna.
    Harasym por. Gerasym.
    Hapiej - por. greckie w znaczeniu ‘kochać’, ‘miłość’. Wśród świętych: Agapiusz, męczennik w Cezarei za cesarza Dioklecjana i inni męczennicy starochrześcijańscy.
    III. wschodniosłowiańskie Hapiej.
    Hedwiga por. Jadwiga.
    Helena - por. greckie w znaczeniu ‘blask, jasność’, ‘pochodnia’ lub ‘kosz trzcinowy’ (w związku z koszami trzcinowymi noszonymi w procesjach ku czci Artemidy). Wśród świętych: Helena cesarzowa, matka Konstantyna Wielkiego, zm. ca 328. W literaturze i mitologii greckiej córka Dzeusa, żona Menelaosa, bohaterka Iliady.
    I. Helena, Alena, Elena, Halena, Helina, Jalana, Jelena.
    Wschodniosłowiańskie Olena, Holena, Olana (możliwa zmiana l w ł).
    II. 1. Elenka, Halenka, Helenka; Elenin, Helenin.
    2. Alka, Alusz, Alusza, Halka, Halusza, Hele, Helka, Helszka (możliwe Helżka od Elżbieta).
    Wschodniosłowiańskie Holechna, Holuchna, Huluchna, Olechna, Olesza, Olucha, Oluchna, Olusza (też od Oleksandra) ( możliwa zmiana l w ł).
    3.Lena.
    Helżka – męska nazwa osobowa od imienia żeńskiego Helżka, por. Elżbieta.
    II.Helżka.
    Hemram - por. staro-wysoko-niemieckie Heimram (staro-wysoko-niemieckie Heima ‘domus’, germańskie haima, haimi ‘ojczyzna, miejsce zamieszkania’ i staro-wysoko-niemieckie hraban ‘kruk’. Wśród świętych: Emeram, biskup Poiters i Ratyzbony, apostoł Bawarii i męczennik, zm. ca 772.
    I. 1. Emram, Hemram; zlatynizowane Em(me)ram(m)us, Hem(me)ram(m)us.
    2. Himram, Himbram, Himbran; zlatynizowaneHimram(m)us, Himbramus, Himbranus, Imram, Imran, Inram, Imbram, Jimbram, Imbran, Ibram, Jibram;
    II.                 Himramek, Himramko, Imramek, Imramko, Imranek, Imranko; Imbramowa fem., 
                         Jimbramowa fem.
    Henka fem. – imię żeńskie w formie skróconej, może w związku z imieniem męskim, por. Henryk.
    II. Henka.
    Henryk - por. staro-wysoko-niemieckie Haimirich, Hainrich, Heinrich (germańskie haima, haimi ‘ojczyzna, miejsce zamieszkania’ i rihhi ‘potężny, mocny’. Wśród świętych: Henryk II, cesarz niemiecki, zm. 1024, kanonizowany w 1146 oraz liczni święci o tym imieniu. W średniowiecznych Niemczech imię dynastyczne królów i cesarzy.
    I. Henryk, Hyndrzyk; łacińskie Henricus.
    Andrzych, Handrzych, Hanrzych, Hejndrzych, Hendrzych, Henrzych, Hyndrzych, Hynrzych, Indrzych, Jindrzych, Jandrzych, Jedrzych, Jenrzych (możliwa wtórna motywacja przez imię Andrzej).
    Niemieckie Heinrich, Enrich, Heinrich, Henrich.
    Zlatynizowane Andricus, Anricus, Enricus, Handricus, Hanricus, Heindricus, Heinricus, Hendricus, Henrichus, Herricus, Hinricus, Indricus, Inricus.
    II. 1. Hyndrzyszek, Hyndrzyszko, Indrzysz, Indrzyszko, Jędrzyszek, Jędrzyszko (= Henricus); Andrzychowic(z), Hyndrzychow, Hyndrzychowic(z), Hyndrzychow, Indrzychow, Indrzychowa fem., Indrzychowic(z), Jedrzychow, Jędrzychowa fem., Jedrzychowic (możliwa wtórna motywacja przez imię Andrzej).
    2. Jander, Jandyr.
    3. Hajn, Hajnel, Hajno, Hajnosz.
    Hejn, Hejna, Hejnaczek, Hejnaczko, Hejnak, Hejncz, Hejncza, Hejnczek, Hejnczka, Hejnczko, Hejnczyk, Hehnich, Hejnil, Hejnisz, Hejnko, Hejno, Hejnusz.
    Hankusz (= Herricus).
    Hencz, Hencza, Henczek, Henczka, Henczko, Henczo, Henek, Henich, Heniek, Henil, Henisz (= Hejnisz), Henkiel, Henko, Henusz; zlatynizowane Henichus, Henussius.
    Hennusz.
    Hyn, hynak, Hynal, Hyncz, Hyncza, Hynczek, Hynnczel, hynczka, Hynczko, Hynek, Hynel, Hyniak, Hynka, Hynkielm Hynko, Hynno, Hyno, Hynota, Hynsz.
    Incza, Inczka, Inek.
    Możliwe też od niemieckich imion zlożonych Heim, Hagan.
    Herborga fem. - por. staro-wysoko-niemieckie Heriburg (- por. staro-wysoko-niemieckie Hari ‘wojsko, lud’ i - por. staro-wysoko-niemieckie bërgan ‘gromadzić, ukrywać, strzec, pilnować’. Wśród świętych: Herburga, przełożona klasztoru w Nottuln.
    I. Herborga; zlatynizowane Herburgis.
    Hermoła por. Jermoła.
    Herwasz por. G(i)erwasz.
    Hieronim por. Jeronim.
    Hilarzy, Hilary – por. łacińskie cognomen Hilarius (łac. hilaris ‘pogodny, wesoły’. Wśród świętych: Hilary, biskup Poitiers, zm. 367; biskup Akwilei, męczennik, III w.
    I. Hilarzy, Ilarzy, Halarzy; łacińskie Hilarius, Ilarius.
    II. 1. Hilik, Ilik, Ilka, Ilko; zlatynizowane Hilicus, Ilicus; Ilkowic (może też od Ilg < Egidius, por. Idzi.
    2. Larysz, Larysza, Lerysz. Por. też Larysza.
    3. Lary.
    4. Larek, Larko.
    Hildegundis fem.- por. staro-wysoko-niemieckie Hildegundis (starosaskie Hild ‘walka, bitwa’ i  staro-wysoko-niemieckie gunt, gund ‘walka’; por. też Hild, Gunt. Wśród świętych: Hildegunda, norbertanka, zm. 1183; cysterka w Schönau koło Heidelbergu, zm. 1188.
    I. Zlatynizowane Hildegurdis.
    II. Hilla, Hilusz.
    Hipolit - por. greckie w znaczeniu ‘koń’ i ‘rozwiązać, rozpętać’. Wśród świętych: Hipolit, męczennik rzymski, zm. 236.
    I. Hipolit, Ipolit; łacińskie Hippolytus, Ippolytus.
    II. Polit, Politko; zlatynizowane Politus.
    Hleb por. Gleb.
    Honorius – por. łacińskie cognomen Honorius (łac. honor ‘szacunek, cześć, poważanie’. Wśród świętych: Honoriusz, biskup Canterbury, zm. 653.
    I. Łac. Honorius.
    II. 1. Honek, Honik, Honk, Honko (może też od Ondrzej; por. też Hone).
    2. Hosz, Hoszek; Hoszewic, Hoszowic, Hoszowna fem., Hoszyc (może też od Horacy, wschodniosłowiańskich nazw na Hord-).
    Hordycz - por. greckie Hordos imię króla Frygii. Wśród świętych: Gordias, Gorsius, męczennik w Cezarei Kapadockiej, IV w.
    Ii. 1. Wschodniosłowiańskie Hordyc(z), Hordakowic(z).
    2. Wschodniosłowiańskie Horsz; Horszowic(z).
    3. Możliwe skrócenia z podstawą Ho-, por. Honorius II. 2.
    Horyna fem. - por. greckie w znaczeniu ‘pokój’; przejęte do łaciny Irena, Irene. Wśród świętych: Irena, męczennica w Konstantynopolu; męczennica w Tessalonikach, IV w.
    I. Wschodniosłowiańskie Horynka.
    II. 1. Wschodniosłowiańskie Orynka.
    2. Wschodniosłowiańskie Horyszka; Orychna, Oryszka.
    Hryhory(j) por. Grzegorz.
    Hubert - por. staro-wysoko-niemieckie Hugubert, Hubert (por. staro-wysoko-niemieckie hugu ‘myśl; myślacy duch’ i staro-wysoko-niemieckie beraht ‘jasny, błyszczący’. Wśród świętych: Hubert, biskup Maastricht, zm. 727.
    I. Hubert, Hubart; łacińskie Hubertus; zlatynizowane Hubartus.
    II. 1. Huberk.
    2. Hubek, hubko, hupa, Hupek, Hupo.
    Hugo - por. staro-wysoko-niemieckie Hug, Hugo, Ugo (por. staro-wysoko-niemieckie hugu ‘myśl; myślacy duch’. Skrócenie niemieckich imion złożonych, por. Hug. Wśród świętych: Hugo, opat w Cluny, doradca cesarzy i papieży, zm. 1109, kanonizowany w 1120.
    I. Hugo, Jugo (= Hugo), Ugo.
    II. Hugowic, Hugwic, Jugowic.
    Humbert - por. staro-wysoko-niemieckie Hunbert, Humbert, Hymbert (staro nordyckie hünn ‘młode zwierzę’, szczególnie ‘mlody niedźwiedź’ lub staro-wysoko-niemieckie Huni, Hun ‘Hunowie’i staro-wysoko-niemieckie beraht ‘jasny, błyszczący’. Wśród świętych: Humbert, benedyktyn, opat w Maroilles (Francja), zm. 680.
    I. Humbert, Hymbert; łacińskie Humbertus, Hymbertus.
    Hur por. hebrajskie chur ‘szlachetny, wolno urodzony’. W Biblii: Hur, towarzysz Mojżesza i Aarona oraz cztery inne osoby biblijne.
    I. Hur.
    II. Horko, Hurak, Hurko, Urak, Urko, Wurak (= Hurak); Horkowa fem.
    Hyacinthus - por. greckie w znaczeniu ‘nazwa kwiatu lub kamienia szlachetnego’; w mitologii greckiej imię przedheleńskiego boga wegetacji. Wśród świętych: Hiacynt, męczennik rzymski, zm. 257; dominikanin, Polak, zm. 1257.
    I. łac. Hyacinthus, Jacinctus, Jacencius.
    II. Jacek, Jacko (= Hyacinthus, Jacinctus); możliwa homografia z zapisami imienia Jaczek od Jakub.
    I
    Iban por. Jan I.
    Ida fem. - por. staro-wysoko-niemieckie Ida; skrócenie od germańskich imion złożonych z członem Id-np. Ideburg (por. staronordyckie idh ‘działalność’, staro angielskie idig ‘pilny’ lub z członem Hid < Hild o znaczeniu ‘walka, bitwa’.  Wśród świętych: Ida, małzonka Pipina Starszego, fundatorka klasztoru Nivelles, zm. 652; Ida z Herzfeld, zm. 835.
    I. Ida, Hida.
    II. Idka, Idźka, Hidka (= Idka).
    Idzi, Jidzi - por. greckie w znaczeniu ‘tarcza dębowa’ lub ‘kózka’. Wśród świętych: Idzi (Aegidius, Egidius), opat w Occitanii (Prowansja), zm. 721 (ośrodek kultu i miejsce pielgrzymek); Idzi z Asyżu, towarzysz św. Franciszka, zm. 1262.
    I. Idzi, Jidzi.
    Gilge, Ilge, jilfe, G(i)elge, Jelge; zlatynizowane Ilius.
    Łac. Aegidius, Egidius, Hegidius.
    II. 1. Edzik, Hedzik, Hidzik, Idzich, Jidzich, Idziek, Jidziek, Idzik, Jidzik, Idzisz, Jidzisz, Idźko, Jidźko; Idzikowa fem., Idzikowic; z niemieckim sufiksem Idzikin fem., Idzikunne fem.
    2. Hilik, Ilik, Ilko; zlatynizowane Hilicus, Ilicus; Ilkowic (może też od Hilarzy).
          III.          Idzisław.
    Idzisława fem. – imię żeńskie od męskiego Idzisław, por. Idzi.
    I. Idzisława.
    Ignacy – por. łacińskie Ignatius o pochodzeniu niewyjaśnionym. Etymologia popularna łączy to imię z łac. ignis ‘ogień’. Wśród świętych: Ignacy, biskup Antiochii i męczennik, zm. ca 107.
    I. Inac, Jinac, Hinac; wschodniosłowiańskie Ignat, Jignat, Ihnat, Hihnat, Inat, Hinat, Huhnat; łacińskie Ignatius.
    II. 1. Inacewicz, Jinacewicz; wschodniosłowiańskie Hihnatek, Hihnatko, Hinatek, Hinatko, Ignatko, Jignatko, Ihnaciec, Ihnatek, Ihnatko, Unatek, Inatko; Hihnatkowa fem.Hihnatowa fem., Hinatkowa fem., Hinatowa fem., Ignatowic(z), Ihnatowa fem., Ihnatowic(z).
    2. wschodniosłowiańskie Hinat, Hinatko.
    3. wschodniosłowiańskie Hin, Hinajlowic(z), Hynajłowic(z).
    Ignat por. Ignacy.
    Ilija por. Elijasz.
    Ilijana fem. – imię żeńskie, może od męskiego Ilijan, por. Elijan.
     
    I. Ilijana; łac. Iliana.
    II. Ilija.
    Imma por. Emma.
    Imram por. Hemram.
    Innocenty – por. łacińskie cognomen Innocentius utworzone od cognomen Innocens z przyrostkiem –ius (łacińskie innicens ‘niewinny, nieskalany’). Wśród świętych: Innocenty I, papież, zm. 417.
    I. Innocenty; łac. In(n)ocencius.
    II. Nocek (=In(n)ocencius; może też od apelatywu noc.
    Iwan por. Jan.
    Iwo - por. staro-wysoko-niemieckie Ivo (- por. staro-wysoko-niemieckie iwa ‘cis’ lub forma skrócona od imienia Inwald); w źródłach małopolskich i na kresach wschodnich imię Iwo miesza się z Iwan. Wśród świętych: Iwo, biskup Chartres, zm 1117.
    I. Iwo, Jiwo (= Iwan, Hohannes), Iwon, Hiwo; łac. Ivo.
    II. Iwek, Iwko (= Iwo).
    Łac. Iwoneus.
    III. Iwosław.
    Iza(i)jasz – por. hebrajskie w znaczeniu ‘Jahwe jest zbawieniem’. W Biblii: Izajasz, prorok. Wśród świętych: Izajasz z Kijowa, biskup Rostowa, XI w.
    I. Iza(i)jasz, Eza(i)jasz, Jeza(i)jasz; zlatynizowane Isaias.
    II. 1. Wschodniosłowiańskie Isaj; Isajow; Isajowic(z).
    2. Wschodniosłowiańskie Saj, Sajek, Sajko; Sajewic(z).
    3. Wschodniosłowiańskie Isachno, Isan, Isanko (może też od Isak).
    4. Wschodniosłowiańskie Sachaniec, Sachno, San, Sania, Saniec, Sań, Sańko (może też od  Isak , Samuel, Samson lub San od Aleksander; możliwe też odczytanie Zań od Zacharyjasz); Sachnowic(z), Sachnic, Sachnio
    Izak – por. hebrajskie Iichaq ‘Bóg się uśmiechnął’. W Biblii: Izaak patriarcha, syn Abrahama; liczni święci o tym imieniu.
    I. Izak, Iżak, Izaak; wschodniosłowiańskie Isak, Hisak; łacińskie Isaak.
    II. 1. Wschodniosłowiańskie Isacz, Isaczek, Isaczko; Isakow,
    2. Wschodniosłowiańskie Isachno, Isan, Isanko (też od Isaj).
    3. wschodniosłowiańskie Sakul (por. mołdawskie sacul: Isac).
    3. wschodniosłowiańskie Sach, San, itd. por. Izajasz II. 4.
    Izydor - por. greckie w znaczeniu ‘imię bogini egipskiej Izyda’ i ‘dar’. Wśród świętych: Izydor, męczennik w Aleksandrii; Izydor z Sewilli, VI/VII w.
    I. Izydor; łacińskie Isidorus; wschodniosłowiańskie Sydor, Sydur; zlatynizowane Sidorus.
    II. Izyk, Jiżyk.
    2. wschodniosłowiańskie Sydorzec; Sydorow, Sydorowic(z).
    3. wschodniosłowiańskie Sydko, Syduszek, Syduszko.
    4. Dorek (też od Teodor).
    J
    Jadwiga - por. staro-wysoko-niemieckie Harhawiga, Hadewig itd. (- por. staro-wysoko-niemieckie hadu ‘walka’ i staro-wysoko-niemieckie wihan ‘walczyć’. Wśród świętych: Jadwiga (Hedwig), księżna śląska, żona Henryka Brodatego, fundatorka klasztoru cysterek w Trzebnicy, zm. 1243.
    I. Jadwiga, Jedwiga, Adwiga, Hadwiga, Hedwiga; niem, Hedwig; zlatynizowane Adwigis, Edwigis, Hadwigis, Hedwigis, Jedwigis; Edwis, Hedwis. 
    II. 1. Hedwiżka, Jadwidz (?), Jedwiżka (= Hedwig); Hedwiżyn, Jadwidzyn, Jadwiżczyn, Jadwiżyc, Jadwiżyn, Jedwiżyn.
    2. Haszka, Heszka, Haszka, Jeszka (też od Agata, Jagnieszka, Jana); Haszczyn.
    3. Usza (= Hedwig).
    4. Haza (?) (= Hedwigis).
    III. Łysa Jadwiga = Łysa Hedwiga = Łysa Hedwigis. 
    Jagata – nazwa osobowa męska od imienia żeńskiego Jagata, por. Agata fem.
    I. Jagata, Jegata.
    Jakub - por. hebrajskie Jaaqob, imię teoforyczne o znaczeniu ‘którego Bóg ochrania, wspiera’. W Biblii: Jakub, brat Ezawa, patriarcha, Jakub Większy, apostoł, brat Jana Ewangelisty, liczni święci o tym imieniu.
    I. Jakub, Jakob, Jekub, Jokob, Jokob, Jokub, Jukub; wschodniosłowiańskie Jakow, Jakuw, łacińskie Iacobus; zlatynizowane Iacubus.
    II. 1. Jakobek, Jakobiec, Jakobik, Jakobko, Jakobuszowa fem., Jakubachno, Jakubek, Jakubiak, Jakubiec, Jakubiętka, Jakubik, Jakubiszkowa fem., Jakubk, Jakubko; wschodniosłowiańskiej akowiec, Jekowiec; łacińskie Jakobellus; Jakobic, Jakobin, Jakobowa fem., Jakobowic, Jakobuszowa fem., Jakubin, Jakubiszowa fem., Jakubkowa fem., Jakobowic, Jakobow, Jakubowa fem., Jakubowic(z), Jekubow, Jokubowa fem., z łacińskim sufiksem Jakobissa fem., Jakubissa fem., wschodniosłowiańskie Jakowcow, Jakowcowa fem., Jakowic(z), Jakowin; por. też Jakubka fem.
    2. Jak, Jaka, Jakiel, Jakies, Jakil, Jakka, Jaklec, Jaklica, Jaklik, Jaknik, Jako, Jakoń, Jakosz, Jakoszek, Jakoszko, Jaks(z), Jaks(z)a, Jaks(z)an, Jaks(z)o, Jaks(z)oń, Jaks(z)y, Jakul, Jakust, Jakusz, Jakusza, Jakuszek, Jakuszko ,Jekiel, Jekiesz, Jekil, Jeklo, Jekusz, Jokiel, Jokosz, Jokusz; z niemieckim sufiksem Jak(ie)lin, Jek(ie)lin; Jaklewa fem., Jaklikowic(z) ,Jakliwa, Jaklowic(z), Jaklowski, Jakszanowa fem., Jakszyc, Jakuszew, Jakuszewa fem., Jakuszewic(z), Jakuszowa fem., Jakuszowic, Jakuszyc, jakuszyn, Jakuszkowic(z).
    Jacz, Jacza, Jaczało, Jaczek, Jaczenin, Jaczk, Jaczka, Jaczko, Jaczo, Jaczyna, Jaczysz, Jeczek, Jeczko; z niemieckim sufiksem Jaczlin; Jaczenin, Jaczewic(z), Jaczkiewic(z), Jaczkowa fem., Jaczkowic(z), Jaczowic(z), Jaczyc, Jaczyn, Jeczowa fem. (też od rodzimych imion złozonych por. Jacze-, też od Jac- od Hyacinth).
    3.Kobek, Kobel, Kobik, Kobil, Kobko, Kobosz, Kobusz, Kobuszek, Kobuszk, Kopek, Kopko, Kuba, Kubaj, Kubal, Kubala, Kubel, Kubeł (odapelatywne por. Kubeł), Kubesta, Kubik, Kubla, Kuby, Kupka; Koblic, Kopic (= Jakob), Kubic, Kubina fem., Kublic, Kubaszyc.
    Z niemieckiego K(i)ebel, K(i)ebil, Kojbel (= Kobel) (por. niemieckie Köbel: Jakobus)
    4.Kuch, Kucho, Kusz, Kusza, Kuszec, Kuszek, Kuszę, Kuszęt, Kuszka, Kuszko, Kuszno, kuszo; Kuszczyc, Kusze, Kuszewic, Kuszkowa fem., Kuszkowic(z), Kuszow, Kuszowic(z).
    5.Jacheń, Jachno; możliwe dalsze skrócenia z podstawą Ja-, por. Jan II. 8.
    III. Bały Jakub, Bieły Jakub, Czarny Jakub, Mały Jakub, Szalony Jakub; łacińskie Magnus Jacobus.
    Jakubka fem. – imię żeńskie od męskiego, por. Jakub.
    Ii. 1. Jakubka.
    2. Kobka.
    3. Jakola, Jakoła.
    Jałbrzyk - por. staro-wysoko-niemieckie Albirich, Elbrich (staro-wysoko-niemieckie alb ‘elf’ i staro-wysoko-niemieckie rihhi ‘potężny, mocny’). Wśród świętych: Alberyk, opat w Citeaux, jeden z założycieli zakonu cystersów, zm. 1109; w mitologii germańskiej Alberyk, król elfów ,strażnik skarbu Nibelungów.
    I. Jałbrzyk, Jełbrzyk, Jałbrzych, Ałbrzyk, Ełbrzyk (Hełbrzyk), Jawrzyk, Ołbrzyk; zlatynizowane Albericus, Albricus, Alvericus, Helbricus, Jalbricus, Olbricus.
    II. 1. Jałbrzykowic, Ołbrzykow.
    2. Brzyk (może też od Brzykc(z)y).
    3. Brzyszek, Brzyszko (może też od Brzykc(z)y).
    Jan - por. hebrajskie jehochanan ‘Jahwe jest łaskawy’. W Biblii Jan Chrzciciel; Jan, apostoł i ewangelista; liczni święci o tym imieniu.
    I. Jan, Jen, Iwan, Jiwan; zlatynizowane Iwanus.
    Wschodniosłowiańskie Joan, Iwan, Jiwan (= Iwona, Jona), Hiwan, Jawan.
    Z niemieckiego Johans, Johan, jon, Jen, Iban, Hanes(z), Hannes(z), Hans, Hanns.
    Łaciński: Joannes, Iohannes.
    II. 1. Janak, Janasz, Janawa, Janch, Jancz, Janczek, Janczel, Janczk, Janczko, Janczo, Janczy, Janczyk, Jandula, Jandus(z), Janeczka, Janek, Janica, Janiec, Janiek, Janieszek, Janik, Janina, Janisz, Jank, Janko, Jankosz, Jankuła, Jankusz, Jano, Janolowic(z), Janosz, Janot, Janota, Janszko, Janszo, Janta (może tez od Janta od Antoni), Januch, Janul, Janusz, Januszek, Januszko, Jań (kresy południowe), Jańko (kresy południowe); z sufiksem niemieckim. Janchen, Janchin; z końcówką łacińską Jancius (= Janczy).
    Janawina fem., Janchinowa fem., Janczelewic(z), Janczewa fem., Janczow, Janczowa fem., Janczowic, Janczyn, Jandowic, Janieczkowa fem., Janikowa fem., Janikowic, Janiow, Janiowa fem., Janiowic(z), Janiszeiwc, Janiszowa fem., Janiszowic, Jankow, Jankowa fem., Jankowic, Jankowiec, Jankulina fem., Janocina fem., Janolowic(z), Janow, Janowa fem., Janowic(z), Janowna fem., Janowow, Janszow, Janulowic(z), Januszew, Januszewa fem., Januszewic, Januszkow, Januszkowa fem., Januszkowic(z), Januszow, Januszowa fem., Januszowic(z); z sufiksem niemieckim Janchinne fem, Janier, Januszkinne fem.; z sufiksem łacińskim Jankonissa fem.
    Jencz, Jencza, Jenczek, Jenczna (?), Jenczy, Jenczyk, Jenek, Jeniek, Jenik, Jenko, Jenosz, Jenszko, Jenszo, Jenszyn (?), Jenucha, Jenusz, Jeń (kresy południowe); z sufiksem niemieckim Jenchen, Jenchin (= Jemkin, Jenlin), Jenklin, Jenlinus; Jenczewic, Jenkowic, Jenowic, Jenuszow, z niemieckim sufiksem Jener.
    Joneczek, Joneczko, jonek, jonik, jonko, jonosz, Joń (kresy południowe); wschodniosłowiańskie Hiwanek, Hiwanik, Hiwanko, Iwanek, Jiwanek, Iwaniec, Iwaniek, Iwanik, Iwanina, Iwanisz, Iwanko, Jiwanko, Iwansz, Iwańczak, Iwańko, Jawanko; Iwankowa fem., Iwankowic, Iwanow, Jiwanow, Iwanowna, Jowanowna fem., Iwanowic(z).
    Hancel, Handzel, Hanzel, Hancyl, Hanzyl, Hencel, Henzel, Hencyl, Henzyl; zlatynizowane: Hancelinus, Hanclinus, Handzlinus, Hanzelinus, Hencelinus, Henclinus, Hendzlinus, Henzlinus; z sufiksami polskimi: Hanclik, Handzlik, Handzliczko, Henzlik; Hanclewa fem., Hanclowa fem., Hanclowic(z), Handzlowic(z), Hanzlewic, hanzlowa fem., Hanzlowic, Henclowa fem.
    2. Ancz, Anczko, Anek, Anikowa fem., Anko, Ankosz, Anota, Anuszowic(z); z sufiksem niemieckim: Anlin; z sufiksem łacińskim: Ankinus; Anc(z)ewic(z), Anikowa fem., Anuszew, Anuszowic.
    3. Han, Hanak, Hanc(z), Hanczek, Hanczko, Handa, Haneczek, Haneczko, Hanek, Hanel, Haniczek, Haniec, Haniel, Hanik, Hanil, Haniło, Hanist, Hanisz, Hanko, Hano, Hanosz, Hanoszek, Hanoszko, Hanota, Hanszek, Hanszko, Hanul, Hanula, Hanulin, Hanulisz, Hanurzyna fem., Hanusz, Hanuszek, Hanuszka, Hanuszko, Hanut, Hanuta, Hań, Hańcz, Hańczek, Hańczko, Hańko; zniemczone: Hanksz (?);z sufiksem niemieckim: Hanlein, Hanlen, Hanlin; zlatynizowane: Hanlinus.
    Hanc(z)owic(z), Haniowic(z), Hankow, Hankowa fem., Hankowic(z), Hanlowa fem., Hanuszkowa fem., Hanuszkowic(z), Hanuszow, Hanuszowa, Hanuszowc(z), Hanutowa fem.
    Zniemczone: Henke, Hanik; Henkowic; Zlatynizowane: Henlinus; Hont (= Hanut).
    4.Janna, Jannosz (= Jannut); zlatynizowane Jannutius.
    5.Anno, annusz, Annuszka; Annuszowa;
    6. Hannak, Hannek, Hannel, Hannisz,  Hanniszka, Hanno, Hannosz, Hannoszek, Hannoszko, Hannul, Hannusz, Hannuszek, Hannuszko, Hannusznikowa fem., Hannuta, Hannutka.
                    Z niemieckim sufiksem: Hennlinus; Hanniszowa fem., Hannoszowa fem., Hannoszy, Hannuszeiwic(z), Hannuszkowa fem., Hannusznikowa fem., Hannuszowa fem., Hannuszowic(z), Hannuszyc.
    Honnut.
    7.Johanin, johanusz, johanuszko.
    8.Jach, Jacheń, Jachnik, Jachno, Jachny, Hachota, Hachotka, Jachta, Jasz, Jasza, Jaszak, Jaszczek, Jaszczyk, Jaszczko (może też od Eustachy, por. Awstach II. 3.), Jaszek, Jaszel, Jaszk, Jaszko, Jaszo, Jaszura, Jaszyca, Jaszyk; Jachin, Jachnow, Jachowic, Jaszewic, Jaszkow, Jaszkowa fem., Jaszkowic(z), Jaszow, Jaszowa fem., Jaszowic (też od innych imion chrześcijańskich z początkowym Ja-, np. Jakub, Jałbrzyk oraz od rodzimych imion złożonych por. Jacze-).
    Jesz, Jeszak, Jeszek, Jeszel, Jeszka, Jeszko, Jeszo, Jeszkow, Jeszkowa fem., Jeszkowic (może tez od Jeronim oraz od rodzimych imion złożonych por. Jacze-).
    9.Aszek = Haszek (= Johannes), Haszko (może też od Haweł; por. Gaweł II.3.).
    10. wschodniosłowiańskie Hiwasz, Hiwaszko, Iwa, Iwachno, Iwaczko, Iwak, Iwasz, Jiwasz, Iwaszec, Iwaszek, Iwaszko, Iwienisz(?), Jiwienisz(?); Iwko (kresy południowe), Jewaszko (= Iwaszko); Iwaszkow, Iwaszkowa fem., Iwaszkowic(z).
    11.  wschodniosłowiańskie Wan (= Iwan, Ioan), Wanek, waniec, Waniek, Waniło, Wanina, waniuk, wank, Wanko, Łańcuta, Wańczak (= Iwaniec), Wańczuch, Wańczuk, Wańk (?), Wańko, Wanakowic(Wielkopolska), Waniowa, wankow, Wankowa fem., Wańcowa fem., Wańkow, Wańkowa fem.
    12.  wschodniosłowiańskie Wasz, Waszec, Waszek, Waszka(= ioahannes, Wlkp), Waszko (= Iwan), Waszota od Was, Wasiec, od Wasyl); Wachowic(z) por. Więce- ), Waszkowa fem.
    III. 1. Janisław.
    2. Biały Jan, Ciężki Jan, Czarny Jan, Czudny Jan, Długi Jan, Goły Jan (Golijan), Mały Jan, Mądry Jan, Polski Jan, Słaby Jan, Storzy Jan, Suchy Jan, Szady Jan, Wieligi Jan = Wilgi Jan; hybrydalne: Kleiner Jan, Lingus Jan, Polnisch Jan; Longus Iwan.
    Biały Janek, Czudny Janiek; Chrama Jencowa fem.
    Goły Jasz, Goły Jaszek (golijaszek).
    Jan Polak.
    Czarny Hanuszek = Hanuszek Czarny.
    Longhannusz, Long Hanzyl; S(z)warchenzel, Wajsannusz=Wejsannusz = Wajshans= Wejshannes(z), Wejshanzel, Wejshenzel; Wejshannuszowa fem., por. Lang, Schwarc, Weiss.
    Janisława fem. – imię żeńskie od męskiego Janisław, por. Jan III. 1.
    I. Janiszława.
    Japicharyja fem. – por greckie w znaczeniu ‘przyjemny; miły komuś’. Wśród świętych: Epicharia, męczennica za cesarza Dioklecjana.
    I. Wschodniosłowiańskie Japicharyja; zlatynizowane Iapicharia.
    Jarnat por. Arnołt.
    Jarnołt por. Arnołt.
    Jentura por. Wentura.
    Jepifanowicz – por greckie w znaczeniu ‘objawienie’. Wśród świętych: Epifaniusz, biskup Cypru, zm. 403; patriarcha Konstantynopola.
    II. Jepifanowic(z).
    Jeremijasz – por. hebrajskie jirmjahu ‘Jahwe jest wywyższony’ lub ‘ten, którego Jahwe wywyższył’. W Biblii: Jeremiasz, prorok.
    I. Jeremijasz, Jeremija, łac. Ieremias; wschodniosłowiańskie Jaromiej, Jeremij, Jeremijej, Jarmiej.
    II. 1. Wschodniosłowiańskie Jeremiejowic(z).
    2. Wschodniosłowiańskie Jeremion.
    3. Wschodniosłowiańskie Jeresz, Jereszko (może też od rodzimych imion złożonych por. Jaro-.
    Jermoła – por. greckie w znaczeniu ‘Hermes, posłaniec bogów’ i ‘lud, naród’. Wśród świętych: Hermolaus, męczennik w Nikomedii, IV w.
    I. Wschodniosłowiańskie Jermoła, Hermoła, Jarmałaj, Jarmoła; łac. Hermolaus.
    Jeronim – por greckie w znaczeniu ‘święty, poświęcony’i ‘imię’. Wśród świętych: Hieronim, doktor kościoła, zm. ca 420.
    I. Jeronim, Jaronim, Hieronim; łac. Hieronymus; zlatynizowane Jaronimus, Jeronimus.
    Jaroni (= Jaronim), Jeroni (analogia do typu Antoni).
    II. 1. Jeronimko, Jeronimowa fem., Jeronimowic.
    2. Jaroch (= Jeronimus), Jarosz (= Jeronimus), Jirosz (= Jeronimus), od rodzimych imion złożonych por. Jaro-.
    3. Rone, Ronek, Ronko, Ronisz, Ronusz.
    4. Mus(z)lo (od niem. Muβle).
    Jeruzalem – por. hebrajskie jerusalajim ‘nazwa miasta w Palestynie; w Biblii znaczne miejsce pod względem kultowym i mistycznym’.
    I. Jeruzalem (występuje jako dodatkowe określenie, po imieniu Mathias Jerusalem 1484).
    Jerzy – por greckie w znaczeniu ‘rolnik’. Wśród świętych: Jerzy, męczennik z Liddy w Kapadocji, IV w. kult świętego rozszerzył się w czasie wypraw krzyżowych na cała Europę zachodnią, współczesniejest uważany za postac legendarną.
    I. Jerzy, zlatynizowane Geor(g)ius, Jeor(g)ius.
    Niem. Georg, George, Jorg, Jorge, Jorgi, Jurg, Jurge, Jurgi.
    Wschodniosłowiańskie Juryj; z mołdawskiego Dziurdź (por. mołd. Giurgiu).
    II. 1. Hirzyk, Irek, Jirek, Irko, Jirko, Irzec, Jirzec, Irzyczek, Irzyk, Jirzyk, Jerzec, Jerzyca, Jerzyk, Jerzyło (?).
    Joraszek, Jura, Jurak, Juraniec (Kresy południowe), Juraszek (= Georgius, kresy południowe), Juraszę, Juraszko (Kresy południowe), Jurc, Jurek, Jurel, Jurk, Jurka (Kresy południowe), Jurko, Jursza (Kresy południowe), Jurysz (Kresy południowe), Jurzec (Kresy południowe), jurzek, Jurzęta, Jurzyk; Jorkowa fem., Jorowic, Juraszkowa fem. (Kresy południowe), Jurczyna fem. (Kresy południowe), Jurkow, Jurkowa fem. (Kresy południowe), Jurkowic(z), Jurowic, Jurszyc (Kresy południowe), Jurszyna fem. (Kresy południowe), Jurzewic, Jurzęcina fem., Jurzyc por. też Jurka fem.
    Jurga, Jurgo, Jorgowic, Jurgow, Jurgowa fem., Jurgowic, Jurdzyna fem. (Kresy południowe).
    Wschodniosłowiańskie Jurha.
    Wschodniosłowiańskie Juryjasz, Juryjowiec.
     
    Z mołdawskiego: Dziurko, Dziuryło; Dziurdziowic(z).
    2. Jucha (por. też odapelatywne Jucha); wschodniosłowiańskie Juchno, jusz, Juszec, Juszko, Uchno (= Juchno), Juszyc; wschodniosłowiańskie Juszow, Juszowic(z), Juszczuc(z), Juszkowic(z), juszow (może też od Julijan).
    III. Biały Jurek, Rajchjurek, Rajchjurga, Rajch Jorge, Szworcjurga, Jurfa S(z)worc.
         Jorgebok, Jurgebog, Jurgimarcisz; Jorgicetowa fem., Jurgicetowa fem.
    Jewłaszko – por greckie w znaczeniu ‘eu ‘dobrze’ i ‘świecić, błyszczeć’; ‘jasno świecący’. Wśród świętych: Eulampisz, męczennik w Nikodemii za cesarza Maksymiana.
    Ii. wschodniosłowiańskie Jewłaszko, Jawłaszko, Jowłasz; Jobłasz (?).
    Ję- por. An-.
    Jędrzych por. Henryk, Andrzej.
    Joachym – por. hebrajskie jehojaqim ‘Bóg wzmocni, podniesie’. W Biblii: Joachim (Jehojakim), król judzki; w tradycji chrześcijańskiej: nie wymienione w Biblii imię ojca Najświętszej Marii Panny.
    I. Joachym, Joachyn, Johachym, Achym, Jachym, Jachyn (?), Jakim, Jochym; wschodniosłowiańskie Jakim, Jakin; łac. Joachim.
    II. 1. Jachymek, Jachymko; Jachynowic; wschodniosłowiańskie: Jakimczyc(z).
    2. Jachyc; wschodniosłowiańskie: Jaczko (= Jakim).
    3. Chemka, Chemczyn.
    4. wschodniosłowiańskie: Kimek, Kimko.
    Joanna fem. – imię żeńskie od męskiego Joannes, por. Jan. W Biblii: Joanna, jedna z niewiast z otoczenia Chrystusa. Wśród świętych: Joanna (Johanna), dominikanka, zm. 1306.
    I. Joanna, Johanna, Janna, Jenna, Jana, Jena.
    II. 1. Janica, Janka; wschodniosłowiańskie: Jońka.
    2. Jachna, Jaszka, Jaszna, Jechna, Jeszka (może też od Agata, Jadwiga i Agnieszka).
    Jochna, Hochna, Ochna (może też od Eufemija, Oleksandra, Ożanna).
    Por. też Janisława.
    Job, Ijob – por. hebrajskie ijjob ‘ścigany, doświadczony przez Boga’.
    I.  Job; wschodniosłowiańskie: Jow.
    II. Jowak, Jowek.
    III. Z niem Faul Jope, Ful Jope ( z niem. faul ‘leniwy, gnuśny’; Jope też od Jakob, Jodokus).
    Jodok – imię pochodzenia celtyckiego w znaczeniu ‘wojownik’ (od bretońskiego jud ‘walka’). Wśród świętych: Jodokus (Jost), Kaplan i pustelnik w Bretanii, zm. 669 (patron pielgrzymów, żeglarzy, zadżumionych).
    I. Jodokus, Judokus; łac. Iodocus, Iudocus.
    II. 1. Jodokow.
    2. Jodek, Jotka, Judel, Judek, Judka, Judko, Judzik, Jutka, Utka; Jodkowic(z), Judczyc.
    3. Jos(z)t, Ost; Jos(z)towa fem., Jos(z)Turowic(z) (?).
     

    4. Josz.
    5. Dok, dokosz (por. niem. Doc, Dokus, Dokes.
    Jokundus – por. łacińskie cognomen Iucundus (iucundus ‘miły, przyjemny’. Wśród świętych: Jukundus, męczennik w Afryce; biskup Bolonii.
    I. Jokundus; łac. Iocundus.
    Jolanta fem. – imię o niejasnej etymologii.  Wśród świętych: Jolanda, przeorysza dominikanek w klasztorze Marienthal w Luxemburgu, zm. 1283.
    I. Jolanta, Jolenta (= Helena Johelet), Jolenda, Jolenta.
    Jołtuch, Joltuch - por. greckie w znaczeniu ‘’szczęśliwy, pomyślny los’. W Boblii: Eutychiusz, uczeń św. Jana. Wśród świętych: Eutychiusz, męczennik w Sebaście za cesarza Licyniusza.
    I. wschodniosłowiańskie: Jołtuch.
    II. 1. wschodniosłowiańskie: Jołtuchow.
    2. wschodniosłowiańskie: Jołtosz, Jułtosz, Joltosz, Jultosz.
    3. wschodniosłowiańskie: Jochno = Juchno (= Jułtosz), Uchno (może też od Julijan, Juryj ).
    Jonasz – por. hebrajskie jonah ‘gołąb’. W Biblii: Jonasz, prorok.
    I. Jonasz, Jona; wschodniosłowiańskie: Iwona (= Jona = Iwan).
    II. wschodniosłowiańskie: Iwonia (= Iwona), Iwonka (= Iwona = Iwan).
    Na kresach wschodnich dochodzi do pomieszania imion Iwonw i Iwan.
    Jonata – por. hebrajskie jehonathan ‘dar Boga’. W Biblii: Jonatan, syn Saula.
    I. Jonata.
    II. Nat (może też od Donat).
    Jońka fem. por. Joanna.
    Jordan – imię pochodzi od nazwy rzeki Jordan w Palestynie, por. hebr. jareden ‘płynąca z góry w dół’; od semickiego jarad ‘płynąć’, por. syryjskie jurdah ‘rzeka’. Nazwa osobowa Iordan  łączy się symbolicznie z wydarzeniem biblijnym, chrztem Chrystusa w Jordanie. Wśród świętych: Jordan z Saksonii, dominikanin, zm. 1237.
    I. Jordan, Jardan; łac. Iordanus.
    II. 1. Jordanek, Jordanko.
    2. Jordasz.
    III.                 Jordansmol, Jordansmole, Jordansmel.
    Jozef por. Ożep.
    Jozyjasz – por. hebrajskie Josijahu ‘Bóg leczy, uzdrawia’. W Biblii: Joziasz, król Judei oraz Ozjasz, król Judei.
    I. Jozyjasz, Ozyjasz (możliwe pomieszanie dwóch róznych imion).
    II. Ozyjaszew.
     

    Judasz – por. hebrajskie Jehudah ‘godzien czci’. W Biblii: Juda, syn Jakuba patriarchy; Juda Tadeusz, apostoł. Z negatywną konotacją: Judasz Iskariota, zdrajca Jezusa.
    I. Judasz.
    II. Możliwe derywaty z podstawą Jud-, por. Jodok II. 2.
    Judyta fem. – por. hebrajskie jehudith ‘chwalony, sławiony’; też od nazwy etnicznej Judea ‘Żydówka’.  W Biblii: Judyta (Jutta) z Sangerhausen w Turyngii, zm. 1260; pustelnica w okolicach Passawy, XI w.
    I. Judyta, Judyt; łac. Iudith, Iuditha.
    Juta; niem. Jutta.
    II. 1. Judka, Jutka; Jucic.
    2. Jucha, Juchna, Juszka (może też od apelatywu, por. Jucha).
    Julijan – por. łacińskie cognomen Iulianus utworzone od nomen gentile Iulius przyrostkiem –anus. Wśród świętych: Julian, męczennik w Egipcie za cesarza Dioklecjana oraz inni liczni święci o tym imieniu.
    I. Julijan, Ulijan; łac. Iulianus, Ulianus.
    II. 1. Ulijanic.
    2. Hulik, Jul (może też od Iulius), Julich, Ulec, Ulek, Ulesz, Uleszek, Uleszko, Ulich, Uliszek, Uliszko, Ulka, Ulko, Ulusz; Hulewic(z), H, Ulczkowic, Uleszkowa fem., Ulewic(z), Ulowic(z) (może też od Ulrich, por. Oldrzych, Udal, Ul.
    Julijana fem.  – por. łacińskie cognomen Iulianus/a utworzone od nomen gentile Iulius przyrostkiem –anus. Wśród świętych: Juliana, męczennica w Nikomedii, zm. 304 oraz inne święte o tym imieniu.
    I. Julijana, Hulijana, Ulijana; łac. Iuliana.
    Julijanna, Ulijanna (z geminacją nn na wzór Anna, Joanna).
    II. Julka, Ula, Ulka (= Ulijanna); z łacińskim sufiksem Ulita; wschodniosłowiańskie Ulicha.
    Julijusz – por. łacińskie cognomen Iulius utworzone od praenomen Iulus przyrostkiem –ius. Wśród świętych: Juliusz, papież, zm. 352.
    I. Julijusz; łac. Iulius, Jul (może też od Julijan).
    II. Możliwe derywaty jak s.v. Julijan II. 2.
    Jurka fem. – imię żeńskie od męskiego Jura, por. Jerzy.
    Ii. Jurka.
    Juryj por. Jerzy.
    Just – por. łacińskie cognomen Justus, od iustus ‘sprawiedliwy, prawy’. W Biblii: Justus, drugi przydomek Józefa zwanego Besarabą; także święci męczennicy i wyznawczy starochrześcijańscy.
    I. Just; łac. Iustus.
    Justa fem. – por. łacińskie cognomen Iusta, od iustus ‘sprawiedliwy, prawy’. Wśród świętych: Justa, męczennica na Sardynii; męczennica w Kartaginie; Justa (i Rufina) męczennica w Sewilli, zm. ca 300.
     
    I. Justa.
    Justyn – por. łacińskie cognomen Justus, od iustus ‘sprawiedliwy, prawy’. Wśród świętych: Justyn, męczennik, zm 168, także inni święci starochrześcijańscy.
    I. Justyn; łac. Iustinus.
    Justyna fem. – por. łacińskie cognomen Iustunusina, od iustus ‘sprawiedliwy, prawy’. Wśród świętych: Justyna (i Cyprian), męczennica w Nikomedii za cesarza Dioklecjana.
    I. Justyna; łac. Iustina.
    K
    Kaim – por. hebrajskie Qajun ‘kowal’, etymologia biblijna ‘stworzony, otrzymany (od Pana)’. W Biblii: Kain, syn Adama i Ewy, brat Abla i jego zabójca.
    I. Kaim (zmiana – n w –m), Kain (przezwisko od apelatywu kain ‘bratobójca’, por. Kaim.
    Kajfasz - por. greckie Kaifas, łacińskie Caiphas ‘wyjaśniający sny’. W Biblii: Kajfasz, przewodniczący Sanhedrynu, trybunału, który sądził Jezusa.
    I. Kajfasz, Kajfa; łac. Caiphas (przezwisko od apelatywu kajfasz ‘człowiek nieludzki’, por. Kajfasz.
    Kalikst - por. greckie w znaczeniu ‘piękny’. Wśród świętych: Kalikst I papież i męczennik, zm. 222.
    I. Kalikst; łac. Calixtus (może nawiązanie do łac. calix ‘kielich’.
    II. 1. Kalichno, Kalisz (lub od nazwy miejscowej Kalisz), Kaliszek, Kaliszko; por. też Kał.
    2. Kasz, Kasza (por. też od apelatywu kasza, por. Kasza), Kaszka (por. też od apelatywu kaszka, por. Kasza), Kaszo, Kaszuk, Kaszyk; Kaszyc, Kaszowic(z), Kaszyc (też od imion chrześcijańskich z początkowym Ka-, por. Kani- ).
    Kalina fem. – por. łacińskie cognomen Aquilinusina, (od łac. aquulinus ‘orli’, auuila ‘orzeł’. Wśród świętych: Akwilina, męczennica w Byblos, w Fenicji, za cesarza Diolklecjana, zm. 293.
    Ii. Kalina (może tez od apelatywu, por. Kalina).
    Kalinik - por. greckie w znaczeniu ‘piękny’i ‘zwycięstwo’. Wśród świętych: Kalinik, męczennik w konstantynopolu, VII/ VIII w.
    I. Wschodniosłowiańskie Kalinik, Kalenik, Kalennik (por. też Kalennik)/
    II. 1. Wschodniosłowiańskie Kalenikowic(z).
    2. wschodniosłowiańskie Kalin, Kalina (por. też Kalina), Kalinka; Kalinic(z), Kalinin, Kalinina fem.
    3. wschodniosłowiańskie Kalik, Kalijan.
    Kandyda fem. – por. łacińskie cognomen Candidusla (łac. candidus ‘jasny, błyszczący, biały). Wśród świętych: Kandyda, męczennica w Kartaginie; Kandyda z Neapolu, zm. 586; wg legendy towarzyszka św. Urszuli, III lub IV w.
    I. Kandyda.
    Karol – por. staro-wysoko-niemieckie, zlatynizowane Carolus, Carulus, Carlus. Atarsza etymologia łączy to imię ze staro-wysoko-niemieckim Karl ‘mężczyzna, człowiek; małżonek, ukochany’. Według nowszej etymologii Carolus jest nowsza postacią formy skróconej Hariolus, utworzonej od niemieckiego imienia złożonego z członem Harja (od staro-wysoko-niemieckiego hari ‘wojsko, lud’ za pomocą przyrostka –olus. Imię Karola Wielkiego, króla Frankow i odnowiciela cesarstwa rzymskiego (742 - 812), sławionego w legendach jako ideał chrześcijańskiego władcy.
    I. Karol, Karul; niem. Karl; łac. Carolu
    Karzeł (może od apelatywu karzeł, por. Karzeł).
    II. 1. Karlikowic(z).
    Karłek, Karzełk, Karlewic, Karłowa fem., Karłowic, Karzełkowa fem. (może od apelatywu karzeł, por. Karzeł).
    2. Możliwe skrócenia z podstawą Ka-, por. Kalikst II. 2.
    Karp - por. greckie Karpos w znaczeniu ‘owoc, zysk, pożytek’. Wśród świętych: Karp, uczeń św. Pawła, męczennik w Tracji; biskup w Pergamo i męczennik.
    I. Wschodniosłowiańskie Karp (też od apelatywu, por. Karp).
    II. Wschodniosłowiańskie Karpa, Karpacz, Karpan, Karpin, Karpon, Karposz, Korpasz, Korposz; Karpic, Karpina fem.
    Kasper – imię pochodzenia perskiego, por. perskie kansbar ‘stróż skarbca’. Według legendy późnośredniowiecznej imię to miał nosić jeden z trzech mędrców, którzy przybyli do Betlejem złożyć hołd narodzonemu Chrystusowi.
    I. Kasper, Kaspar, Kasfar; Gasper, Gaspar; Jasper.
    II. 1. Kasfarowic, Kasparowa fem., Kasperkowic, Kasperowa fem.; z niemieckim sufiksem Kasparin fem., Kasparinne fem., Kasperin fem.
    2. Możliwe skrócenia z podstawą Ka-, por. Kalikst II. 2.
    III.                  Kasparhyda (= Kasparis Heda; do członu hyda por. Heid).
                          Weiskaspar; por. Weiss.
    Kasyjan – por. łacińskie cognomen Cassianus utworzone od nomen gentile Cassius przyrostkiem – anus ‘pochodzący z rodu Cassia’. Wśród świętych: Kasjan z Tangeru, III lub IV w. oraz inni święci.
     

    I. Kasyjan; łac. Cassianus.
    Katarzyna fem. – por. greckie kataros ‘czysty, nieskalany’. Wśród świętych: Katarzyna według legendy męczennica w Aleksandrii za Maksymiana, IV w.; Katarzyna Szwedzka, zm. 1381; Katarzyna Sieneńska, zm. 1380.
    I. Katarzyna, Katarzena, Katerzena, Katerzyna; łac. Catharina, Catherina.
    II. 1. Katarzynin, Katarzynow, Katerzenin, Katerzynic, Katerzynin: por, Katarzynka masc.
    2. Katerza, Katarzyn.
    3. Katrusza, por. Katrusza.
    4. Kata, Kataczyc, Katczyk, Katjanka (?), Katka, Katusza, Katyna, Katczyc, Katuszyc, Katuszyn.
    5. Kacha, Kachna, Kasza, Kaszka, Kaszyca, Kaszyna; Kachin, Kaszczyc, Kaszyn.
    III. Cienka Katka, Cienka Katusza, Długa Kasza = Longa Kasza = Magna Kasza.
    Katarzynka – męska nazwa osobowa od imienia żeńskiego, por. Katarzyna.
    Ii. Katarzynka (Jan Katarzinka, ca 1406).
    Katrusza – męska nazwa osobowa od imienia żeńskiego Katrusza, por. Katarzyna II. 3.
    Ii. Katrusza (Nicolaus Catrusza 1492).
    Kiljan – por. irlandzkie Cilian, od cealach ‘walka, wojna’ lub od irlandzkiego killena ‘sługa Kościoła, człowiek Kościoła’. Pochodzenie imienia nie jest definitywnie wyjaśnione. Wśród świętych: Kilian, biskup Würzburga, pochodzenia prawdopodobnie iroszkockiego, zm. 689.
    I. Kilijan, Kielijan; łac. Cilianus; zlatynizowane Kilianus, Kelianus, Celianis.
    II. 1. Kielijanek, Kielijanowic, Kilijanowa fem. Kilijanowic; z niemieckim sufiksem Kilijaninne fem., z łacińskim sufiksem Kilijaniss fem.
    2. Kielisz, Kieliszek (może też od apelatywu, por. Kielich.
    Klara – męska nazwa osobowa od imienia żeńskiego Katrusza, por. Klara.
    Ii. Klara, Klarzec, Klarzyc.
    Klara fem. – por. łacińskie cognomen Clarus/ a, od clarus ‘głośny, jasny, sławny’. Wśród świętych: Klara, założycielka klarysek, II zakonu św. Franciszka, zm. 1253.
    I. Klara, łac. Clara.
    Klemencyja fem. -  żeński odpowiednik imienia męskiego, por. Klemens. Wśród świętych: Klemencja, według legendy towarzyszka św. Urszuli, IV/V w.; Klemencja Hohenberg, niemiecka zakonnica, XII w.
    I. Klemencyja, Klimencyja; łac. Clemencia, Climencia.
    II. 1. Klimienka (?)
    2. Klimka, Klimsza.
    3. Klichna, Kliszna (też od Kleofa).
    4. Kluchna.
    Klemens – por. łacińskie cognomen Clemens, od clemens, -ntis ‘łagodny, spokojny, cichy’. Wśród świętych: Klemens papież (91-101), czczony w całym chrześcijaństwie; na terenie Slowiańszczyzny kult rozkrzewili św. Cyryl i Metody.
    I. Klemens, Klimens; łac. Clemens; zlatynizowane Climens.
    Kliment, Klement; Klimiont, Klimiąt ,Klimiunt, Klimunt, Klimont, Klimąt; Klament; Klamąt.
    II. 1. Klemensowa fem.; z niemieckim sufiksem Klemensynne fem.
    2. Klementa, Klimąta, Klimenta, Klimiąta, kliminta, Klimiontek, Klimiuntek, Klimonta, Klimuntek; Klementowa fem., Klementowic, Klemiątowa fem., Klimątow, Klimiątowa fem., Klimięcic, Klimięcina fem., Klimiontowa fem., Klimontow, Klimontowa fem., Klimuntow, Klimuntowa fem.
    3. Klimonowa fem.
    4. Klem, Klema, Klemasz, Klemek, Klemel, Klemesz, Klemeszek, Klemeszko, Klemko, Klemo; Klim, Klima, Klimak, Klimasz, Klimaszek, Klimaszko, Klimek, Klimiec, Klimiesz, Klimk, Klimko, Klimo, Klimsz, Klemowic(z), Klimaszkowa fem., Klimaszowic(z), Klimeczkowic(z), Klimkow, Klimkowa fem., Klimkowic(z), Klimow, Klimowic(z); por. też Klimka fem. s.v. Klemencyja.
    5. Klech, Klesz, Kleszko, kleszyca, Klich, Klisz, Kliszan, Kliszek, Kliszko; Klichow, Klichowic, Kliszkowic(z), Kliszowa fem., Kliszowic(z), Kliszowięta; z niemieckim sufiksem Kliszowinne fem.
    Klementyn – por. łacińskie cognomen Clementinus utworzone od cognomen Clemens przyrostkiem – inus; od clemens, -ntis ‘łagodny, spokojny, cichy’. Wśród świętych: Klementyn, męczennik w Heraklei.
    I. Klementyn; łacińskie Clementinus.
    Kleofa fem. – forma żeńska od imienia męskiego, por. Kleofas.
    II. 1. Kleofa; łacińskie Cleopha.
    2. Klichna (= Kleofas, też od Klemencyja).
    Kleofas – por. greckie skrócenie w znaczeniu ‘wieść, sława, rozgłos’ i ‘ojciec’. W Biblii: Kleofas, jeden z dwóch uczniów zmierzających do Emaus po zmartwychwstawniu Jezusa.
    I. Kleofas; wschodniosłowiańskie Klofas; łacińskie Cleophas.
    II. Por. Kleofa fem.
    Kletusz – por. greckie skrócenie w znaczeniu ‘wybrany, wezwany’. Wśród świętych: Klet i Anklet, papież I w.
    I. Kletusz; łacińskie Cletussius.
    Klimiont por. Klemens.
    Kolumban por. Columbanus.
    Kondrat – por. łacińskie cognomen Quadratus, od łacińskiego quadratus ‘kwadratowy, czworokątny’. Wśród świętych: Kondrat, męczennik w Nikomedii; męczennik w Sirmium, zm. 304.
    I. Wschodniosłowiańskie Kondrat (kresy północne) ,Kundrat (kresy południowe), zlatynizowane Cundratus.
    Możliwe pomieszanie z Konrad, Kunrad.
    Konon – por. greckie w znaczeniu ‘kurz, pył, proch’. Wśród świętych: Konon, męczennik z Iconium za cesarza Aureliana; męczennik w Pamfilii za cesarza Decjusza.
    I. Wschodniosłowiańskie Konon, Kanon.
    II. 1. Wschodniosłowiańskie Kononowa fem.
    2. Wschodniosłowiańskie Konek.
    Konrad - por. staro-wysoko-niemieckie Cuonrad, Conrad, Cunrad itd., od staro-wysoko-niemieckiego kuoni ‘odważny, dzielny, doświadczony w boju’ i od staro-wysoko-niemieckiego rät ‘rada’, ‘dający radę, doradca’. Wśród świętych: Konrad, biskup Konstancji, zm. 976; biskup Trewiryu, zm. 1066. W średniowieczu częste imię królów i książąt niemieckich, także książąt polskich, Piastów śląskich i mazowieckich.
    I. Konrad, Konrat, Kondrat, Kundrat, Kunrad, Kunrat, Kunrot, Kunrad; łacińskie Conradus; zlatynizowane Corradus, Curradus, Curadus.
    Konat, Konad, Kunat, Kunad, Kuniat, Kunot, Kunod, Gunat; zlatynizowane Conadus, Cunadus, Gunatus, kunotus.
    II. 1. Konradowic(z), Konratowa fem., Kondratowic(z), Kundratowa fem., Kunradowic, Kunratow, Kunratowa fem., Kunratowic(z); z greckim sufiksem Coradides.
    Konatka, Kunatek, Kunatko; Konatczanka fem., Kunatowa fem., Kunatowic(z).
    2. Kin, Kina, Kinoszek, kona, Konek, Koniec (= Konic), Koniechowic, Konka (= Kunka), Konko, Kono, Kun, Kuna, Kunak, Kunasz, Kuniec, Kuniesz, Kunisz, Kunka (= Konka), Kunko, Kuno, Kunosz, Kunosza, Kunsz, Kunusz; Konic, koniechowic, Kunic, Kunic(z)ewic(z), Kunic(z)owic(z), Kunkowic, Kunowic(z), Kunowin, Też od apelatywu, por. Kuna.
    Derywaty powstałe na gruncie języka niemieckiego: Kinc, Kinke, Konc, Konce, koncelin, Kuncelin, Kunclin, Kuncmann, Kunco, Kuncyl, Kuncylin, Kunel, Kunil, Kunke, Kunman, Kurt, Kinel = Kunel fem. (= Kunlowa) fem.
    Derywaty niemieckie z sufiksami polskimi: Kinca, Konca, Koncak, Koncek, Koncko, Kunca, Kuncak, Kuncek, Kuncelna, Kuncka, Kuncko, Kunc(z)atko (?), Kunc(z)ok (?), Konc(z)yn, Kuclowa fem., Kuncowa fem., Kuncowic(z), Kunc(z)yc(z), Kunc(z)yn, Kunlowa fem. (Kinel, Kunel), Kunlowic(z).
    4. Kuc(z), Kuc(z)a (może też od apelatywu, por. Kucza), Kuc(z)ek, Kuc(z)el, Kuc(z)eń, Kuc(z)k, Kuc(z)ka.
    III. Kunca Rajch = Rejch Kunca.
    Konstancyja fem. – por. łacińskie cognomen Co(n)stantius/ia (od łac. constans ‘stały, stanowczy’). Wśród świętych: Konstancja, męczennica, według legendy towarzyszka św. Urszuli, IV w.; Konstancja lub Konstantyna, córka cesarza Konstantyna.
    I. Konstancyja; łac. Constantia, Constancia.
    II. Kostka.
    Konstanty por. Konstantyn.
    Konstantyn – por. łacińskie cognomen Constantinus, utworzone od cognomen Constantius (constans ‘ silnie stojący, stały’) przyrostkiem –inus. Imię cesarzy i władców rzymskich i bizantyjskich oraz kilku świętych: Konstantyn Wielki, cesarz rzymski, zm. 337; Konstantyn, opat „apud Cenomannos”, zm. 582.
    I. Konstantyn, Konstanty (= Constantinus); łac. Constantinus.
    II. 1. Konstantynowa fem.
    2. Kostan; Kostanowic(z).
    3. Kost, Kosta, Kostek, Kostk, Kostka (też od apelatywu kostka), Kostko, Kosto, Kostuch, Kostuchno, Kostuk, Kostuszek, Kostuszko, Kostyło, Kościec (też od apelatywu kościec), Kościesz, Kościesza, Kościesze, Kość; Kostczyc, Kostewic(z), Kostkowic(z), Kostowic(z), Kostuszkowa fem., Kościc, Kościłowic(z), Kościna fem. ((też od apelatywu Kość i Kostur). Por. też Kościesza.
    4. Tantinus.
    Kordula fem. – por. łacińskie cognomen Cordulus/ ula (od cor, cirdis ‘serce’ i przyrostek demin. – ula). Wśród świętych: Kordula, według średniowiecznej legendy męczennica, towarzyszka św. Urszuli, IV/ V w.
    I. Kordula; łac. Cordula.
    Kornel – por. łacińskie nomen gentile Cornelius (może w związku z cornu ‘róg’; według innych nazwa rodu Kornelia pochodzi od nazwy pola Corne w Tusculum). W Biblii: Korneliusz, setnik kohorty italskiej w Cezarei Nadmorskiej, poganin, nawrócony przez św. Piotra. Wśród świętych: Korneliusz, papież i męczennik, zm. 253.
    I. Kornel; łac. Cornelius.
    II. 1. Korna, Kornasz, Kornosz, Kornosza, Kornoszek.
    2. Nela, Nelka, Nelko.
    Koźma – por. greckie w znaczeniu ‘porządkuję, rządzę’, ‘świat, wszechświat, porządek’. Wśród świętych: Kosma i Damian, według legendy lekarze, męczennicy w Syrii, bardzo wczesne świadectwa kultu na Wschodzie, od VI w. także na Zachodzie, w całej Europie.
    I. Koźma, Kuźma; łac. Cosmas.
    II. 1. Koźmian, Kuź; Koźmicz, Koźmina fem., Kuźmowa fem. Por. też Koźmian.
    2. Kosiło (= Kosma, może też od apelatywu, por. Kosa).
    Krszczon por. Chrszczon.
    Krszczona por. Krzys(z)tyjana fem.
    Krzys(z)pin, Kryspin – por. łacińskie cognomen Crispinus utworzone od cognomen Crispus (od łac. crispus ‘kędzierzawy’) przyrostkiem –inus. Wśród świętych: Kryspin (i Kryspinian), według legendy męczennik za cesarza Dioklecjana.
    I. Krzys(z)pin, Kryspin; łac. Crispinus, Chrispinus.
    II. Możliwe skrócenia z podstawą Krzysz-, Krzy-, por. Krzysztofor II. 3, II. 4.
    Krzys(z)pina, Kryspina fem. – żeński odpowiednik imienia męskiego por. Krzys(z)pin. Wśród świętych: Kryspina, męczennica w Afryce za cesarza Dioklecjana.
    I. Krzys(z)pina, Kryspina; łac. Crispina, Chrispina.
    II. Możliwe skrócenia z podstawą Krzysz-, Krzy-, por. Krzys(z)tyna II. 3. II. 4.
     
    Krzysztof por. Krzysztofor.
    Krzysztofor – por. greckie w znaczeniu ‘Chrystus’ i ‘nieść, przenosić’. Wśród świętych: Krzysztofor, męczennik w Licji za cesarza Decjusza, legenda i kult rozpowszechniony w całym chrześcijaństwie.
    I. Krzysztofor, Krzysztofer, Krzysztopor; łac. Christoforus, Christopherus, Christophorus, Cristoforus, Cristoferus.
    II. 1. Krzysztof.
    2. Krzes(z)tko, Kr(z)ys(z)t, Krzys(z)tak, Krystak, Krzys(z)tan, Krys(z)tanek, Krystanek, Krzys(z)tek, Krystek, Krzys(z)tel, Krzys(z)tko, Krystko, Krzys(z)tyl, Krystyl; Krzys(z)Tanowa, Krystanowa fem., Krzys(z)tanowic(z) ,Krystanowic(z), Krzys(z)tkowa, Krystkowa fem., Krzys(z)tkowoc(z), Krystkowic(z) (też od Krzys(z)tyn).
    3. Krzysz (możliwe od Krzyż, por. Krzyż), Krzyszak, Krzyszek, Krzyszka, Krzyszko, Krzyszna; Krzyszyc, Krzyszkowic, Krzyszkow, Krzyszkowic, Krzyszyc, Krzyszyn (też od Krzys(z)pin, Krzys(z)tyn).
    4. Krzych, Krzychna (też od Krzys(z)pin, Krzys(z)tyn).
    5. zniemczone: Tofel, Toffel (por. niem. Toffel(s).
    Krzys(z)tyjan, Krystyjan por. Chrszczon.
    Krzys(z)tyjana, Krystyjana fem.- por łacińskie Christianus/a (christianus ‘wyznający wiarę chrześcijańską, Chrystusowy’). Wśród świętych: Krystyjana, dziewica, apostołka Kaukazu, IV w., też inne święte o tym imieniu.
    I. Krzysz(z)tyjanna, Krystyjana; łac. Christiana, Cristiana.
    Krczona, Krzczona; por. imię męskie Chrszczon, Krszczon.
    II. 1. Chryścijanica (kresy północne), Chrczonka.
    2. Możliwe skrócenia z podstawą Krzys(z)t-, Krzys(z), - Krzy-, por. Krzys(z)tyna II. 2., II. 3., II. 4.
    Krzys(z)tyn, Krystyn - por łacińskie Christinus (Christus ‘pomazaniec, mesjasz’ i przyrostek – inus; łac. Christinus ‘należący do Chrystusa, wyznawca Chrystusa’). Wśród świętych: Krystyn (Christinus), męczennik wraz z pięcioma braćmi w Polsce, zm. 1003; Krystyn z Landais we Francji, cysters, zm. ca 1145.
    I. Krzys(z)tyn, Krystyn, Krzys(z)ten, Krysten (=Krzys(z)Tyn); łac. Christinus, Cristinus.
    II. 1. Krzys(z)tyniec, Krystyniec.
    2. Możliwe skrócenia z podstawą Krzys(z)t-, Krzys(z), - Krzy-, por. Krzysztofor II. 2., II. 3., II. 4.
    3. Krzys(z)tek, Krystek (= Christinus) por. też Krzysztofor II. 2.
    4. Krzyszka (=Christinus) por. też Krzysztofor II. 3.
    Krzys(z)tyna, Krystyna fem. – żeński odpowiednik imienia męskiego por. Krzys(z)tyn. Wśród świętych: Krystyna z Tyru, męczennica za cesarza Dioklecjana, także inne święte o tym imieniu.
    I. Krzys(z)tyna, Krystyna; z niemieckiego Kierstyna; łacińskie Christina, Cristina.
    II. 1. Wschodniosłowiańskie Chryścica (kresy pólnocne); Krzys(z)tynin.
    2. Krzys(z)ta, Krysta; Krzys(z)tka, Krystka.
    3. Krzysza, Krzys(z)ka.
    4. Krzychna.
    Krzyż – por. pol. Krzyż (krzyż ‘narzędzie męki Chrystusa’, łac. crux lub Krzyż, nazwa święta. W cyzjojanach Krzyż oznacza Święta Podwyższenia Św. Krzyża (14 kwietnia) i Znalezienia Św. Krzyża (3 maja). Imię związane z symboliką chrześcijańską.
    I. Krzyż (możliwe też od Krzysztofor, Krzysztyn).
    II. Krzyżan, Krzyżon; Krzyżanow, Krzyżanowic, Krzyżow, Krzyżowic, Krzyżyc (możliwe od Krzysz-).
    Krzyżana fem. – imię żeńskie od męskiego Krzyżan, por. Krzyż; por. też staroczeskie Kriżana fem.
    I. Krzyżana.
    Krzyżostom – por. greckie w znaczeniu ‘złoto’ i ‘usta’, ‘złotousty, epitet mówcy’. Wśród świętych: Jan Chryzostom, patriarcha Konstantynopola, IV/V w.
    I. Krzyżostom.
    Kunegunda fem. por. staro-wysoko-niemieckie Kunigund, Cunegund (od germańskiego Cunja ‘dobrze urodzony, szlachetny, królewski’ i staro-wysoko-niemieckiego –gunt, - gund ‘walka’). Wśród świętych: Kunegunda, żona cesarza Henryka II, później benedyktynka, zm. 1033.
    I. Kunegunda, Kunigunda; łac. Cunegundis, Cunigundis; zlatynizowane Kunegundis.
    II. 1. Kinga, Kinka (= Kunegunda).
    2. Kuna, Kunisza, Kunka.
    3. Kunna, Kenna (z geminatą nn).
    Kupryjan por. Cypryjan.
    Kuryło por. Cyryl.
    Kwiryn – por. łacińskie cognomen Quirinus, pierwotnie imię bóstwa Sabinów. Wśród świętych: Kwiryn, męczennik rzymski za cesarza Klaudiusza.
    I. Kwiryn; łac. Quirinus.
     
     
     
                      
     
     
     

     
     
               
                
     
      
           
     
     
     
     
     

                 
     
     
     
     

     
     


     


    1 kwiecień 2011 r.
    @
    Layout i system zarządzania treścią wykonane przez: Lemon IT © 2005